6-7 sene evvel bir akşam sözleştiğim arkadaşımı çok kalabalık olmayan bir cadde kenarında bekliyordum. bayağıdır beklediğimden gelen geçen arabaları izlemeye dalmıştım ki, iki şeritli yolu ayıran kaldırımın kenarında hareket eden küçük bir şey gördüm. araba farlarının aydınlattığı kadarıyla bu küçük şey bir fareydi ve sıkışıp kaldığı o yol kenarında her geçen arabanın ardından yolun biraz daha ortasına gelmesine rağmen başka arabaların gelmesiyle korkudan daireler çiziyordu. bu umutsuz mücadele altıncı ya da yedinci arabanın fareyi ezmesi ile son buldu.
arkadaşımın gelip koluma dokunması ile düşüncelerden kurtulmama rağmen o akşam çok muhabbet edemedim. bir yandan fareyi kurtarmak için herhangi bir girişimde bulunmayışım, diğer taraftan farenin yaşadığı mutlak ölüm kafama takılmıştı. sonrasında ise o farenin ölümü ve öncesinde yaşadığı çaresizlik benim için insanların ölüme karşı umutsuz mücadelesinin bir simgesi oldu.