-BU ALTiNCiYE iLK DEFA YAZIYORUM-
-mesaj henüz gönderilmedi, günü var-

Yan yanayken, yüzyüzeyken her şey çok iyiydi, aramız kolay kolay bozulmazdı, hatta kavga etmeye birbirimize kıyamazdık. Ben markete bile giderken seni evde bırakmak istemezdim, biraz seni yalnız bırakmak istemememden, biraz da seni bulmuşken ayrı kalmak istememem ve hemen özleyeceğimi bildiğimdendi. Kavga ederdik, küserdik, tartışırdık, birbirimizden nefret bile ederdik belki ama enazından barışınca birbirimize sarılabilirdik, o küskünlüğün özrünü öpüşerek doldurabilirdik. Mesafe varken öyle mi oluyor, sanki sen yanımdan gitmişsin de başka bir kadınla konuşmaya başlamışım ve bu ilişki hep mesajda, telefonda devam etmiş gibi...
Kavgalarımız uzuyor, birbirimizi anlamak istemiyoruz, araya giren özlemin verdiği stres te insanı ayrı yıpratıyor, gerçekten de zormuş mesafeli ilişkiyi sürdürmek, ama gözümde değildi, ben alışkanlıklarımdan ve düzenimden vazgeçmek istemezdim tabiki de, bunu sen de iyi bilirsin ama ben seni hayatıma aldıktan sonra daha fazla alışkanlığımdan vazgeçtim. Benim hatam senin her istediğini yapıp oluruna bırakmak oldu, ne zaman ben buyum böyleyim desem de zorla da olsa dolaylı yoldan da olsa hep senin istediklerin olacak şekilde sonuçlandı her şey ama yine de senin gözünde hep ben istediğim gibi davranmışım gibi oldu. Yaptıklarımı ve vazgeçtiğim şeyleri görmezden gelmediğini söyledin ama hep te görmezden geldin, senin bu ilerleyişin bir kanser hücresine dönüştü, beni ne kadar kısıtlamana izin versem sen hep daha fazlasını istedin ben sesimi çıkarmadım. Seni dışarıya kötü göstermemek için kısıtlanan bir erkek olduğumu belli etmemeye çalıştıkça ve ikisini bir araya sıkıştırdıkça, bunun üstüne insanların ısrar edişleri de girdikçe ben bunalmaya başladım, ya dünyadaki bütün insanların yok olması gerekiyordu ya da bu ilişkinin bitmesi. Benim gözümde en imkansızı bu ilişkiyi bitirmekti ama zaten bu ilişkiyi sen bitirdin, ben sadece senin tabirinle “hep hata yaptım” hep seni üzdüm, kendimden soğuttum. Ben sana alışmıştım, sen de bana alışmıştın. Birbirimize karşı hiç yabancılık çekmedik, sen bana sevgini sadece dokunuşlarınla hissettirdin. Bense sana sevgimi göstermek için istediğin her şeyi yapmaktan başka bir seçenek bulamadım çünkü senin bana hiç güvenin olmadı o yüzden beni kısıtlayarak bu ilişkiyi altyapısız bir kaldırım gibi hep makyajladın. Sen benim yanımdayken böyle değilsin ben de senin yanındayken böyle değilim bunu biliyoruz, sende bir sorun var ben bunu çözemiyorum ama muhtemelen bu pgibolojik bir hal almış çünkü uzaktaki sen aynı değilsin ve bu beni de aynı şekilde etkiliyor. Bu sonda ben hiç bir şekilde hatalı değildim, benzeri sonların çoğunda da aynı şekilde. Tek sorun benim birden kendimi kaybetmem bu da sadece sana karşı olan bir şey değil her zaman olan bir şey. Günlerdir aklımı yiyorum ve bunun sebebi her zamanki gibi olan anlamsız ayrılığımız ama bunun her zamankinden tek farkı son olmasıydı, umarım hep ben seni üzmüşüm gibi düşünmekten kurtulur kendine benim tarafımdan bir pencere açarsın da benim yaşadıklarımı da birazcık hissedersin ve hep pişman olup bu günleri hatırlamaktan kurtulamazsın...