Az öncede paylaştım ama fotoyu unutmuşum ehe

Koskaca dünyada tek kaldığımı öğrenmem 59 yılımı aldı.O derin uykumdan uyandırıldım.Çünkü artık vakti gelmişti.

59 yıl uyuduğunuzu düşünün sonra biranda uyandığınızı. Hiçbirşey hatırlamıyor ve nerde olduğunuzu bile bilmiyorsunuz.

Mavi bir suyun içinde uyandım. Bitkin bir haldeydim. Nerde olduğumu anlamaya çalışıyor etrafa boş bakışlar atıyordum.

Ayağa kalkıp bir kaç adım attım. Bulunduğum odadan çıkıp uzun bir koridorda yürümeye başladım. Koridorun sonu büyük bir odaya açıldı. Büyük ekranların bulduğu yaşayan bir oda.

Sensörler beni algılamış olacakki bir anda büyük ekranda yükleniyor yazısını gördüm.Bir yere oturup yüklenen videoyu izlemeye başladım.

Başım ağrıyordu.

Kim bu türkçe ne yapar diye merak edenler için diğer hikaylerim.

(bkz: ölen sevgilimin günlüğünü yazıyorum)
(bkz: intikam yüzünden hayatım karardı)
(bkz: yıllardır bir odanın içinde hapisdim)
(bkz: 1gram mürekkeple sevdiğimi öldürdüm)

Kaybolduğumu düşünmeye başlamıştım, artık odalar yoktu sadece uzun koridorlar vardı. birbirine bağlı labirent gibi bir sürü koridor.

Çok sessizdi, sadece havalandırmanın sesi vardı.

Korkuyordum, yalnızlıktan ürküyordum.Ya doğruysa,ya dünyada tek başımaysam.

Daha fazla yürüyemedim ve duvara yaslanır şekilde ağlamaya başladım. belirsizlik beni ağlatıyordu.
Yaşamak istiyordum,ama. nasıl?
Daha nerde olduğumu bile bilmezken
Pekiya dışarsı orada neyapacktım

Çok fazla düşünce zihnimden geçiyordu. Devam etmeliydim,son yaşam gücümle ayağa kalktım. Gözlerimi sildim ve yürümeye başladım.

Yine uzunca bir süre yürüdükten sonra bir kapının önünde koridor bitti.Üzerindede tek bir yazı

"ÇIKIŞ"

Beyler akşama devam edicem rez alıp şukulamaya devam. Hadi öptüm bay...

Boşluğun içinde gibiydim.
Ağlamak istiyordum, ekrana sadece boşça bakıyordum.

Neden burdaydım?
Neden?
Ailem varmıydı?
Neden hiçbirgib hatırlamıyordum.

8. Odayı aramaya başladım. çoğu kapı kilitliydi, açamıyordum.tam kaybolduğumu düşünürken bazı odaların üstünde numara yazılı olduğunu farkettim.
Sırayla hepsine girmeye çalıştım fakat kapı ya kilitliydi yada.

Uzun bir arayışın ardından 8 numaralı kapıyı buldum. Kapısı kilitli değildi.

içeri girdim bir yatak ve masa vardı masanın üstündede ufak notlar ve bir harita.

Önce notları okumaya başladım. Notlar bana bir yolu tarif ediyordu. Notların tarifine uyarak yürümeye başladım. Biryandanda haritayı inceliyordum ama çok karmaşıktı.Ne anlatmaya, nereyi gösterdiğini anlamıyordum.

Çok büyük biryere benziyordu. Televizyonlarda gördüğümüz o büyük uzay istasyonlarına benziyordu, herşey elektronik ve beyazdı.

Fakat bir ayrıntı dikkatimi çekiyordu, ayna ve cam yoktu.
Kendi yüzümü göstericek hiçbirşey yoktu. Herşey mattı, kendi yüzümü bile hatırlamak istiyordum fakat hatırlamaya çalıştıkca beynime sancı giriyordu.

Mutfak tarzında biryere gittim.Tek bir dolap vardı ve bulunan tek şey konserveydi.59 yıldır yemek yemiyormuş gibi yemek yedim. Birde kahve yaptım kendime ayılmak için hayla başım dönüyordu. Halsizdim,hiçbirşey hatırlamıyordum. Birazda korkuyordum

Büyük ekranın olduğu odaya geçtim. Daha 15 dakika vardı. Merakım her geçen saniye artıyordu.
Kahvemi yudumlayıp beklemeye başladım.

Selam türkçe,
Bu videoyu izlediğine göre uyanmışsın.
Kendini bitkin ve halsiz hissedebilirsin
Başağrında olabilir ama merak etme vücudun alışdıkça düzeliceksin.

Şimdi kafanda bir sürü soru vardır?
Ben kimim?
Ne işim var burda? Gibi.

Merak etme hepsine teker teker cevap bulucaksın ama önce yemek yemelisin.1 saat süren var. ister duş al ister yemek ye yada git 1 saat daha uyu ama kafanı sakinleştir.Çünkü analatacaklarım her insanın kaldırabileceği şeyler değil.

Dedi ve görüntedeki adam gitti. video kapandı yerine geriye doğru sayan bir kronometre geldi.

Nerde olduğuma hala anlam verememiştim.

Ben kimdim?
Ne işim vardı burda?
Ailem varmıydı?
Neden burda kimse yok?

Kronometre 0'landı ve tekrar yükleniyor yazısı göründü.
Kahvem bitmişti.

Yine aynı adam konuşmaya başladı.

Selam türkçe, şimdi daha iyisindir diye düşünüyorum. Neyse uzatmadan konuya geçeyim çünkü pek fazla zamanımız yok.

Bizler şuan olimpusa gidiyoruz. Göklerdeki yeni evimize.Çünkü dünya artık yaşanıcak biryer değil. Dünyadaki iç savaşlar büyük devletleri atom ve hidrojen bombası gibi büyük hasar veren bombaları kullanmaya zorladı.Şuan dünya senin en son hatırladığın gibi masmavi ve yeşil değil. Yaşam yok, dünyada yaşayan son insan sensin türkçe.Ve senin buraya gelmen lazım.

Dedikten sonra arka tarafta bir kargaşa oluştu. Birileri kapıyı zorluyor gibiydi. insanlar kaçışıyordu.

Adam panikle devam etti..

Türkçe şimdilik bukadar bahsedebilirim soruların cevabını kendin bulabilirsin. Seni kurtarıcak harita 8 nolu odada o sana yolu göstericek.
iyi şanslar türkçe dedi

Ve ordaki adamların tuttuğu kapı kırıldı. Hırıltılı sesler ve bağrışmalar vardı. Sanki birinin etleri lime lime ediliyordu.

Şimdilik bukadar yeter yarın devam ederim beyler.

Güneşin ışığı çok az geliyordu.
Kolumdaki saate baktım saat gündüz 3'tü fakat akşam saatleri gibiydi. Bulutlar çok fazla siyahtı ve güneş ışığının geçmesine pek izin vermiyor gibiydi.

Bir kaç adım daha atıp dışarı çıktım. Bulunduğum yer bir dağın içine yapılmıştı. Aslında tepe demek daha doğru olur.

Önce bu yeni dünyayı tanımaya çalıştım.

Bitkiler vardı fakat eskisi gibi değildi.Çoğu bitki normalinden biraz fazla küçüktü. Güneş ışının az olduğu için böyle olduğunu düşündüm. Yürümeye devam ettim.

Yarım saat kadar yürüdükten sonra şehrin sülieti uzaktan görünmeye başladı.

Büyük bir kapıydı,el okuyucuya elimi koydum. Sonra kapı
Dıptıss diye açıldı karşımda bir kapı daha vardı. içeri adım atınca kapı aniden kapandı.

içersi beyaz bir dumanla doldu gördüğüm tek şey kırmızı ışığın yeşile dönmesiydi.

Panikle kapıyı yumruklamaya başladım.
Yeşil ışık yandıktan çok kısa bir süre sonra öbür kapıda açıldı. Hemen can havliyle kapıdan geçtim.

Bu sefer ilk defa camlı bir odaydı, dışarsı pek gözükmüyordu. Camlar okadar tozluyduki içersine ışık çok az geliyordu.

Askıya asılmış bir sürü özel kıyafet vardı. Dışarsının radyasyonlu olduğunu düşünerek bir tanesini giyme gereği duydum.

Çok kaba bir kıyafet değildi. Rahat hareket edebiliyordum ve sırt tarafındada bir oksijen tüpü vardı.

O an içimden "dünya bukadarmı tehlikeli biryer oldu, nefes bilemi alınmıyor?" diye düşündüm.

Haritayı,ve giysimide giydikten sonra olimposa gitmeye, dünyanın üstünde yaşayan son insanı görme vakti gelmişti. Vana ile kilitlenen kapıyı açmaya başladım.

Zor oldu ama açdım.

Şehre yaklaştıkça bitki sayısında gözle görülür bir artış olmaya başladı. Bitkiler bu bölgede daha büyüktü.

Aslında bitkilerin, güneş ışınları pek gibimde değildi dünya ürkütücüydü,
sessizdi
Fazla sessiz
Araba sesi yoktu
insan sesi yoktu
Kuş sesleri çok uzaktan geliyor gibiydi.
Sadece nefes alış verişimi duyuyordum.

Şehre yaklaşınca birkaç tıkırtı duydum.
Dünyada benden başka yaşayan canlı olabilirmiydi.?

Sesin olduğu yere doğru ilerlemeye başladım. Yavaş adımlarla ilerliyordum. Zaten bu kıyafetle hızlı gitmek pekte mümkün değildi.

Telefonumu şarza takmam gerek üstelik daha tam olarak toplanılmamış.1-2 saate tekrardan gelicem beyler.

Sesin geldiği yöne doğru yavaş yavaş ilerledim.Bir hareketlenme vardı. Bitkilerin arkasına pustum olan biteni izlemeye başladım.

Bir tane kurt avını hızlıca yemeye çalışıyordu.Ama bu kurt bizim bildiğimiz kurtlara pek benzeniyordı, rengi büyüklüğü herşeyi değişikti.Ve çok hızlıydı normalden çok daha hızlı.

O an aklıma birkaç şey takıldı.

Radyasyondan etkilenmemişmiydi?
Yoksa radyasyon öldürücü Düzeyde değilmiydi?

Kafam iyice karışmışken bir şok daha geçirdim.

Arka ağaçların arkasından kurda doğru bir mızrak atıldı. mızrak kurdun göğsünden içeri girdiği halde kurda fazla birşey olmamış gibiydi. Kurt biranda mızrağın geldiği yöne doğru ani bir hareketle atıldı. Atılması ile birlikte üstüne atlayan adamla evet adamla boğuşmaya başlaması bir oldu.

Boğuşma çok kısa sürdü, adam kurdu birkaç hamleyle alt etmişti.

Cebinden büyük bir çakı çıkardı ve kurdun iç organlarını çıkarmaya başladı.

Herşeyi büyük bir şaşkınlıkla izliyordum.Şok üstüne şok geçirmiştim. Dünyada yaşayan son canlı olduğumu düşünürken bir adamla kurdun boğuşmasını izlemiştim.

Şaşkınlığımın yerini korku alması uzun sürmedi. Oksijen seviyem bittiği için kıyafet alarm vermeye başladı. Sesi duyan adam benim olduğum yere doğru hareketlenmeye başladı.

Korkuyordum, kaçmaya başladım. Bunca gördüğüm şey rüya olmalıydı. Dediklerine göre benden başka kimsenin olmaması gerekiyordu.

Nefes alıp vermem düzelmişti. Rahatça nefes alabiliyordum bu odada. Etrafa göz gezdirdim biraz ama duvarda ne saat nede tablo tarzı birşey vardı. Duvarlar boştu.

Küçük çocukta hiç konuşmadan, hiç konuşup hareket etmeden bana bakıyordu.

6-7 yaşlarında kız çocuğuna benziyordu. Saçları ne kısa neden uzundu. Erkek kız olduğu zor anlaşılıyordu. Yüzü gözü hafif toprak içindeydi.

+hey küçük adın ne?
Cevap vermedi
+o senin annenmiydi?

Tembihlenmiş gibi hiç konuşmuyordu.
Birsürü soru sormama rağmen hiçbirine cevap vermedi.

Yarım saat kadar sonra kadın elinde bir tepsi ile içeri girdi.

Bidaha başlık açta anana söviyim 3dür paylaşıyosun amk

Tepsinin içinde ekmek,su ve bir tabağın içinde neolduğunu anlamadığım bir yemek vardı.

Tepsiyi çocuğa verdi yemesi için. çocuk hemen saldırdı sanırım bayağ açtı.

Sonra ayaklarımın hizasına oturdu. Cebinden bir sigara çıkardı sigarasını yakmadan...

-Nereye gidiyordun
+bilmiyorum haritanın zütürdüğü yere işte
-O haritayı nerden buldun?
+seni ilgilendirmez beni çöz gitmem lazım, beni şimdi çözersem kızınada sanada zarar vermem.
-Ahahahaha bana zarar vereceğinimi zannediyorsun dedi ve bir anda boğazıma bıçak dayadı
-Birdaha sakın beni tehdit etme olimposlu
+tamam sakin ol deyip yatıştırmaya çalıştım.

Bıçağı yavaşca boğazımdan çekti.

-Kaç saattir uyanıksın?
+bilmiyorum 10 saat kadar olmuştur.sen nerden biliyorsun bunları?

Kaçmamla yakalanmam 1 dakikanın altında sürdü. Bulunduğum ağaçlıktan çıkar çıkmaz üstüme atlayıp beni yere serdi.

Kaskımı çekmeye başladı

-Yapma dur çekme

Biryandan yapmaması için uyarıyor, biryandanda kask çıkmasın diyede kaskı çekiştiriyordum.

-Yapma dur beni öldüreceksin dememle kaskı çıkarması bir oldu.

Boğuluyor gibiydim. Aldığım nefes yetmiyordu canım acıyordu. Nefesimi tutmaya çalıştım fakat tek sorun nefes almak değildi.

Cebindeki çakıyla yüzümü deşmeye çalışıyordu şimdide. Elimle ittirmeye çalıştım. Fakat çok güclüydü.Çakıyı şahdamarıma kadar indirdi.1 santim daha indirse ölücektim.

Aaaaaa diye bağırdım son gücümle üstümden attım onu kaska doğru hamle yaptım ama çok uzaktaydı.

Tutar kesin rez
Reisden gene güzel bi hikaye yolda galiba beyler

Gözümü açtığımda ellerim bağlı bir yataktaydım.Üstümdeki o giyside çıkarılmıştı.

Kendimi sallayıp ipi bollaştırmaya çalıştım ama çok sıkı bağlanmıştı. Etrafa bakmaya başladım. Sonra bana bakan küçük 1 çift göz gördüm. Göz göze gelir gelmez

-Anne uyandıı diye bağırarak içeri kaçtı. Ardından güzel genç bir kadınla geri geldi.

-Demek uyandın yabancı
+nerdeyim ben
-Benim evimde
+beni çöz gitmem gereken biryer var.

Hafif güler gibi kafasını Yana çevirdi, ayağa kalkıp odadan çıkacakken küçük çocuğun kulağına eğilip birşeyler söyledi.

Çocuk odanın diğer ucundaki sandalyeye oturdu, kadında odadan çıktı.

Selamun aleyküm beyler çok fazla mesaj gelmiş onlara cevap vericem çay,su kahve filan derken başlamam 1 saati bulur, belkide bulmaz bilemedim şimdi.

Seviliyosunuz..

Toparlanıp tekrar üstüme gelmeye başladı.
Nefes almak gittikçe güçleşiyordu.
Öksürüklerim artmıştı.

Tekrar üstüme atladı ve çakıyı iki eliyle göğsüme doğru bastırmaya çalıştı. Direnmeye çalışıyordum fakat çok güçlüydü.

Birşey yapmam gerekiyordu. Kalbime çakısını saplamak üzereydi. Gözünün içine bakıyordum.

Acıma yoktu
Hiçbirşeyden korkmadığı gözlerinden belliydi.
Sonra gözleri acıyla doldu
Gücü azaldı üstümden attım
Doğrulmaya çalıştım, çalılıkların arkasımdan uzun saçlı kız olup olmadığını anlamadığım biri vardı elindede ok.

Oksijensizliğe daha fazla dayanamadım gözlerim karardı.

Bayılmışım.