akcent all alone dinliyodum. yanımızda çalışan anıl abiye kendi abim gibi davranırdım. babamla ben, anıl abiyle tufan abi her hafta sonu cs atardık. o kadar eğlenirdik ki, delicesine çocuklar gibi kahkahalar atarlardı. ve her defasında, biz her oyun oynayışımızda illaki bizi eğlendiren bişeyler olurdu. resmen haftaiçi çektiğimiz sıkıntıları bir çırpıda atardık o oyunda. cumartesi mesai bitince oyunumuz başlardı. bazen pazar günleri de oynardık. biz küçük büromuzda işlerini yapmaya çalışan küçük bir hukuk bürosuyduk. babamın yanında ona yardımcı olurdum. biz her cs oynayışımızda, birbirimize bakar bakar gülerdik. çünkü biraz olsun birbirimizi eğlendirmeyi biliyorduk. 45 yaşındaki babamı birdaha hiçbir zaman öyle görmedim. aradan günler aylar geçti ve anıl abimi trafik kazasında kaybettik..

kısa bir süre sonra tufan abim de işten çıkma kararı aldı. askere gidecekti. askerden döndükten sonra biz gene cs oynamaya devam ettik. ama biri hariç. o anıl abinin koltuğuydu. ilk oyunumuzu bitirmiştik. hiçbirimiz eğlenmedik o oyunda. oyun bitti ve tufan abi bana gülümseyip dışarı çıktı. artık bizimle çalışmıyordu. babamla helalleşti ve dışarı çıktı. babam ve ben kalmıştık. bir süre sonra babamın yanından ayrıldım. şuan hala o günlerimi unutamıyorum. çocuklar gibi eğlendiğimiz, en aç kaldığımız zamanda bile yiyecek bişeyler illaki bulduğumuz o günkü büromuzu çok özlüyorum. 5 yıl önce o koltuktaydım. o koltuk şuan boş. tufan abinin koltuğu boş. anıl abinin koltuğu boş. babam mı? hiç sormayın daha iyi