okuyup okumamanız çok umrumda değil aslında fakat okuyorsanız tüm hikaye boyunca kendinizi benim yerime koyarak ve bol empati ile olayları yorumlayın.

ve bazı entrylerde "mood song" linkleri olacak o müzikler eşliğinde okursanız çok memnun olurum.

kimsenin beni tanımadığına eminim aslında, çünkü yıllardır çok nadir arkadaş edinen asosyal gerzeğin tekiyim bu nedenle inciden birinin beni tanıması ve ifşa olayları konusunda içim rahat diyebilirim. Ancak yine de ben bu hikaye boyunca kendime "Damien" diyor olacağım. neyse başlıyoruz...

bir otobüs yolculuğu sırasında önündeki bardak aparatına bakarken dahi ruh hali yerle yeksan olabilecek insanlar var şu hayatta. onlardan biri benim ama bu aptal bir duygusallık halinden ziyade bir çok tecrübe ve birikimin yansıması.

lise hayatım boyunca tiyatro yapma imkanım oldu. Hani şu basit okul müsameleleri ile başlayıp bağımsız veya bağımlı bir tiyatro topluluğuna giden yetenekli genç maceralarından.

Tiyatro olayını çok detaylı anlatmayacağım fakat bu "damien" kardeşiniz kenter tiyatrosunun kapısından dönecek kadar ilerlemiş bir vaziyetteydi. Tiyatro burada sadece olayların geçtiği yer olarak dahil olacak hikayemize.

bir cumartesi sabahı karşıyakadaki prova için bucadan yola çıktım. kışın son birkaç haftasını yaşadığımız serin bir izmir sabahı. bucadan karşıyakaya direkt giden otobüslere binmek yerine otobüs ve vapur şeklinde gitmeyi tercih ederim hep.

o günde aynen bu şekilde yaptım. varyanttan aşağı inerken boş mideniz sizi maaf bir hale getiriyor olsada büyük bir zevk almışımdır hep. ve bunun gibi bir kaç neden daha sayabilirim, seviyorum lan izmir'i napayım. neyse otobüsten inip usul usul vapur iskelesine doğru yürümeye koyuldum.

bi kahve, sonra devam.

elbette iskelenin girişindeki büfeden bir kaç boyoz ve vişneli link almadan olmazdı. içeri girdiğimde vapur yanaşmış ve yolcular iniyordu. önümdeki telaşlı kalabalık kapılara doğru olabildiğince yanaşmış bir an evvel güzel bir yer kapmak için hazır bekliyorlardı. ben oldum olası bu tür olaylarda ya en önde ya da en arkada bulunurum bu hep böyle olmuştur ve bu tamamen benimsediğim bir durumdur. yazarken sorguladım biraz kendimi ama tam olarak bilmiyorum, bir kişilik sorunu olabilir.

ve kapılar açıldı hücum marşları eşliğinde seri bir şekilde vapura doluştuk. şanslıydım ki vapurun üst katındaki burunda geniş bir kısım boş kalmıştı. hemen yerimi aldım ve taktım kulaklığımı, açtım bir de slow playlistimi, bundan bile o kadar mutlu olabiliyordum ki gülümsediğimi farkedip hemen toparladım kendimi. garibim biraz işte.

sonra okucam rezerved

okucam senin için sırf rez

vapur yanaştı, telaşla binen kalabalık koşar adımlarla iniyordu iskeleye. provaya her zaman 20 dakika önce gider sahnenin anahtarını alıp bir an önce içeri girmek isterdim. ufak bir ritüel diyebiliriz buna. dekor ustası haydar abi akşamdan kalmış halde elinde anahtarla kapının önünde oturup karı kız keserdi (tamamen kendi tabiriyle)

bu şarkıyı attın benim de anılarım depreşti amk neyseee

haydar abi 10 kaplan gücünde bir dekor ustası olmasına rağmen 2 bira ısmarlayıp bir paket maltepe hediye ederseniz 20 kaplan gücüne kadar çıkabilmekteydi. sokağın köşesinden döner dönmez kendisiyle göz göze gelmiş ve eliyle yaptığı kafa trilyon hareketiyle eğlenceli bir gün olacağına emin olmuştum.

kapıdan girerken bir kez daha selamlaşmıştık ki merdivenle tam adımımı atarken "damien" diye seslendi buyur abi dediğimde selvi ekipten ayrılmış haberin olsun dedi. hayırlısı be abi diyip üst kata çıktım.

selvi hani şu hayatınızda bir dönem varolmuş fakat olsada olur olmasada olur dönebilecek pasif karakterlerden biri olduğundan hiç umrumda olmamıştı fakat yerine mutlak suretle biri gelmeliydi. ve bu gelecek kişi güzel olsa fena olmazdı çünkü o rolle bayağı samimi hallerim olacağını biliyordum.

ha... bu arada selvi fena olmasada kesinlikle hoşlanmadığım bir tavrı vardı. itici ve sıkıcıydı. şimdi düşününce aslında baya sevinmişim. ağzını gerdirerek konuşması yok muydu. suratının ortasına rövaşata atasım gelmiyor değildi hani.

sonraki 2 - 3 entry için : https://www.youtube.com/watch?v=27-TM3q5-Cc

sahneye çıkıp gelişigüzel bir kaç tekerleme söyledim. daha sonra doğruca ışık odasına koşup bilgisayarı açtım ve verdim ortalığa 70ler disco müziğini. dans ederek merdivenlerden iniyorum filan kendimi kaybetmiş bir vaziyetteyim. kimsenin gelmeyeceğinden o kadar eminim ki umurumda bile değil ne yaptığım bir yandan şarkılara eşlik etmeye çalışıp bir yandan zütümü başımı ayrı sallıyorum tabiri yerindeyse.