0
benim adım bojan milankovic,
mahfolmuş savaş sonrası sırbistan'danım. savaşın geride bıraktığı gri bulutların altında ben ve kardeşim marko saklanırken inci sözlüğe girerdik... motivasyon için diyelim. inci sözlük'te bastırılmış hayvani duygularımızı rahatça ifade edebiliyoduk. inci sözlük bize kendimizi kontrolden çıkmış azgın bir kuduz köpek gibi hissettiriyordu. çok güzel.
sonra birden 1. 2. ve 3. nesillerin yorumlarını okudum. "ilk nesillerdeniz, buranın patronuyuz... kararları biz alırız. suzan'ın amından sırayla kokain çekerek alem yaparız" tavırları...
parti yapmayı severmisin? parti boy? tamam. o zaman iyi dinle nesiliyle övünen domuz.
novi sad'da bir festivalimiz vardır. bu festivalde kimyasallar çekip masum keçileri ölene kadar kırbaçlarken alkışlayarak dans ederiz.
şimdi senin için de bir festival yapıcaz.
çünkü seni seviyorum. hadi, parti zamanı.
senin o üstten konuşan dudaklarını öpmek istiyorum.
"oooo düşük nesil hahaha 12 yaşında olmalı." "aaaa haha ben ikinci nesilim, tanıştığım bütün kızlara bunu söylerim"
kimin kucağına oturduğunu biliyorum. modların. evet. seni de görüyorum mod. zütünü yalayan 2 ve 3. nesillerden kalkmış gibinle oynamayı bırak ve bojan abini dinle.
yıllar sonra ölmüş bir sözlüğün, aynı salak başlıkların içinde sıkıntıdan boğuluyosun. tartışılacak politik konuları silmek hayatın olmuş. ama artık senin için çok geç. bir sırp olarak ölü birini gördüm mü tanırım.
sırbistanda bi laf vardır: "elindeki kanı silebilirsin ama vicdan azabı cesedin düşene kadar üstünde kalacaktır".
siz zütü kalkık binlere şunu soruyorum: seni bacağından aşağı sırp domuz çiftliğinde bağladığımda senin neslin ne işe yarayacak? hala neslinin yüksekliğiyle övünebilcekmisin? senin o dizaynır gözlüklerini kırıp gözlerine soktuğumda ve ağzından kan ve tak çıkana kadar sırp tarzı dövdüğümde hala kendini üstün görecekmisin? sanmıyorum.
gözlerime bak. ne görüyosun? 2000 yıllık sırp savaşının bıraktığı tramva.
şimdi pis bi domuz gibi gülebiliyomusun? sanmıyorum.
