4 yılını paylaştığın sevgilinin aldatması

öğreniyorum çok sonralardan, bir sene sonra tam anlamıyla kendimi toparlamıştım, hatta okulun festival progrdıbına bile dahil olmuştum..

güclüydüm, gelen ataklarıma karşı ilaçlarımda vardı.. arkadaş çevremi tamamiyle değişmiş, hatta yıllardır kapalı olan facebook'umu aktif hale getirmiştim.

karılar ekleyecektim, okulda yeni gelen kızlara yazacak fırsatlar buldukca sevisip, sabahlara kadar birlikte olacaktım ki..

buna hazır gibiydim, gizlilik ayarlarımı tam anlamıyla ayarlamadığımdan ötürü birgün okul çıkışı facebooku açtığımda mesaj kutumda ismi ve soyismi belirdi..

hayır, hazır değildim. kendimi kandırıyordum ilk gördüğüm gün kü heyecanın alternatif versiyonlarını hissettim..

özür müydü? sitem miydi? yoksa bir küfür müydü? neden mesaj atmıstı ki diye beynimi yemeye yeminliyken tıkladım..

şaka gibiydi.. gayet fakulte dekanıyla konusuyormuscasına cümleler kurarak mesajıyla bana zeytin dalı uzatıyordu..

uzunca yazmıştı, defalarca okudum.. ikonu aşagıya indirdikce sonunun gelmesini istemedim belki konusmanın bir yerinde "seni cok seviyorum, çok pişmanım" gibi şeyler yazacaktı..

sadece yıpradığımızdan bahsetmişti, zor evreler atlattığını iş hayatına atıldığını ideallerini yazmış, tebessum ettim.

konusma basında festivalde karı düşürüp, okulda ucan kusu bile gibebilecek kapasitedeki adamın gözyaşları yerçekimine yenik düşmüştü bile çoktan.. yine kendimi kandırdım..

inkar etmedi.. bir cılgınlık bir bosluktur diye tanımlıyordu o kara lekeli günü..

bosluguna gelen birisiyle beni aldatmıs, hala hayatındaymıs.. hatalarından ders almıs..

bana yaptığı yanlısları ona yapmayarak iliskilerinin daima ebediyen sürmesi gerektiğini anlatmış..

ve bana atılan mesajın gizli olduğuna cevap yazılması durumunda onu zora sokacağından ve gizemli aşk hayatını noktalayacagımdan korkmuş..

uğruna hayatımı gibtiğim kadınım karşıma geçmiş, bana ahkamlar kesiyor resmen uyarı niteliğinde mesaj atıyordu, sineye çekmeliydim.. sabır herşeyin üstesinden gelirdi..

hoşlukla kal.. yazıyordu mesajın sonunda herşey onun anlattığı gibi harfiyen ilerledi.. o mesaj belkide benim hayatımı ikinci kere gibti.

mesajı silmedim facebookta arşivledim.. silemedim ki.. arada arşivden girip facebookun verdiği sınırlar içerisinde kapak fotoğraflarını karıştırıyorum..

fotoğraflara yorum yapanları okuyorum, uğruna beni harcadığı elemanın fotoğrafının altına düzdüğü methiyeleri okuyup.. bir kapak daha alıyorum.

artık playlistlerimde david guettelar, snoop dogglar, 2pac, tiestolar, metallicalar, led zeppelinler yok.. azer baba var en hasından..

arabamda, odamın kuytu köşesinde, telefonumun kulaklığında, ucu bucağı belirsiz küçük okulumun rutubetli, beton çatlaklarında sızıldayan bir ses o kadar umutsuzdu ki ...
teslim oluşu önererek aslında direnmeyi öneriyordu bana azer baba..

oda öldü ya, allah rahmet eylesin..

o günlerden sonra ne zaman emeklemeye, yürümeye başlasam.. karşıma çıktı yollarda bir kaç defa.. yolumu değiştirdim.

kurucesmede gördüm bir kac defa, varlığımdan habersiz gibiydi.. iki yabanci gibiydik. tırnaklarının arasına giren boya ve killeri tek tek cıkartmaya calıstıgım gunleri hatırladım..

sonra ziraat bankası onunde gibtirip gidişini.. belki umutlarımı, hayallerimi, hayatımı, tebessum eden suratımı aldı zütürdü ama..

daha önümde birsürü yaşayacağım günlerim var.. senin ırkına guvenmiyorsam, sana asıgım laflarına inanmıyorsam bu senin eserin..

aşk mı? sevgi mi? gibtir ettim.. sadece biraz tebessum istedim, biraz... ama yinede çok şükür, direnmeyi öğrendim.