4 yıllık platonik bir aşk ve eldekiler

dinlioz amk devam

Allah sabır versin kardeşm

bekletme okuyanı günah

neyse.

türkiyeye ailemden habersiz geldim. bi taksiye binip anadoluya geçtim. abimin iş yerine gittim o'na bi sürpriz yaptım. tabi saç sakal karışık baya şaşırdı o da tanıyamadı ilkten. izin aldı ve arabaya binip memlekete gittik. 2 saatlik yol yani. annem babam beni görünce şok tabi. ve yine türkiyede olmak o kadar güzel bişeydiki. aksam baya geç yattık haliyle. herkes zırt pırt arıyo hoşgeldin beşgittin hesabı. kafamın bozulması cok geç olmadı. ertesi gün erkenden pederin dükkana çalısmaya gitmek üzere uyandırıldım. yani calısırım tabi çalısmalıyım ama daha dün geldim be insaf..

devam bin

devam bin

altınolukta küçük bi yazlıgı var bi arkadasımın. haziranın 25 i gibi(geldikten 1buçuk ay sonra) gittim oraya tek başıma. 2 ay boyunca sadece kafamı dinledim. kendimi sorguladım, onu sorguladım, sevgimi sorguladım, kendimi suçladım, zaman zaman onu suçladım. ayık gezmedim belki bu 2 ayda. kendi kendime geçirdiğim 2 ay nası olduysa bana cok şey katmıştı. bütün gün kitap okurdum, içerdim ve yüzerdim. tv ve net yoktu. yani tv vardı ama açmadım hiç. dış dünyayla bağlantımı kesip huzurlu vakit geçirmek istedim. o çok kitap okurdu. bende 'belki o'da bu kitabı okumustur' diyerek bissürü kitap okudum. elimde küçük resmi, yaşanmamış hatıralar vardı bide. hepsi hayal ürünü çeşitli anılar. yani varsayımlara dayanan şeyler..

devam bi benmi dinliyorum amk

niye bu kadar yavaş yazıon urusbu cocugu

karşısına çıkmaya cesaret bile edemediğim, karşılaştıgımızda, göz göze geldiğimizde utancından yerin dibine inen ben; şimdi düşünüyodum. benim konusmaya, bakmaya kıyamadıgım kız belkide şimdi birinin elini tutuyo belki sarılmıs belki öpüyo belki yatagında. düşündükçe kafayı yememek mümkün değil ve elin kolun bağlı. ben çok sevdim. hala seviyorum. ama elimden bişey gelmedi gelmiyo. yaşayıp yaşamadıgından bihaber şekilde 4 yılımı harcadım. eve gelen karıları kovdum yada gibtim attım, okulumu uzattım, össyi bile gibtir ettim, elime geçen şansları kullanmadım. bunları marifet diye sölemiyorum. kesinlikle marifet değil. ama ben bu işin olacagına inandım ya. cok sevdim. küçük bi resme 4 yıl bakarak, her aksam içerek, ellerimi kırana kadar duvarları yumruklamatan hala bıkmadım usanmadım. tek bildiğim şey bi ara bi gazetede yazarlık yaptıgıydı. hala da öle. bugün bi numara buldum bi yerden. lisedeyken kullandıgı numaraymıs. heyecanla aradım.bi erkek çıktı. 2 kelime ettim. hattı yeni almış olan bi liseli gençmiş. yine boşa attım oltamı anlıycagınız. yine içiyorum resmi karşımda.

ve kıbrısa uçak biletini ayarladım. gidicem. bulamasamda gidicem karşısına cıkıcam. acaba inanacak mı anlatacaklarıma. sanmıyorum. belki. küçük bi ihtimal. umarım hayattadır hala. umarım onu görmeden ölmem. umarım o'da ölmez. belkide bi lavugun kolunda görücem. umrumda değil beyler..

şimdi siz söleyin. napıyım ben nerelere gideyim

Anlat panpa dinliyom

devam panpa

hızlı yaz ananı gibicem artık bak 4 5 entry girdim sabrımı taşırdın sonunda

o 4 yılın sadece 1 yılını anlattım az az. daha önceden yazıp yapıştırsaydım keşke. öle işte beyler bi akıl verin bana. aklımı uçurdum ben

duygulandırdın lan

eldekilerin ne olduğunu biliriz

gittiğimde bulursam planım su. boynuna atlayıp hüngür hüngür saatlerce ağlamak.. sadece ağlamak. ona yaşadıklarımı anlatmak. inanır yada inanmaz. bu benim son isteğim

hızlı yaz dıbına godugum

lan gitme ya başkasını bulduysa ama gitmesende pişman olursun

panpa aynı durum bende de 3yıldır var bende aldım başımı van yazdım uzaklaştım şehirden yeni insanlarla tanıştım yeni ortamlar kurdum ama düşünmüyo muyum tabiki evet her an aklıma gelmio mu çarşıda pazarda görmüyo muyum yapacak tek şey açılmak belki gibtir yersek o zaman geçer bu sıkıntı belki