4 yıl

9. gun gelip cattıgında artık veda etmem gereken bir sevgilim vardı karşımda, çalıştığım için benim gidip gelmem imkansızdı. O da ben gelirim merak etme diyor bi yandan gözyaşları yanaklarını ıslatıyordu. Ağlayınca çok çirkin oluyomuşsun sen dedim. Öyle mi gerçekten dedi gülmeye çalışırken... Otobüse bindi istanbul yolcusu kalmasın dedi muavin otobüs hafiften hareketlendi. elim ayağam kaldı orda, nolduğunu anlamaya algılamaya çalışıyordum. arabaya oturdum. Kullanamıcagımı anladım bizim elemana verdim anahtarı gidelim eve hadi dedim. evde t shirtlerimin birinin ekgibliğini farkedip, aradım aradım en sevdiğimdi hemde en sonunda buldum hiç bakmayı akıl edemediğim yorganın içinden çıktı bi notla...

"Sevgilime... " diye başlıyordu.

"Geçen gunlerde bahsettiğim sevgi sözcüklerinin hepsi yalandı. Hepsi kocaman söylediğim yalandı. Çünkü seni o kelimelere sığdıramayacak kadar çok seviyorum."

Oturup ağladım. günlerce hemde t shirtünü bana bırakmıştı. onu koklayıp, geceleri öyle uyur olmuştum. insan rahata çabuk alışıyormuş bunu öğrendim. ılk 4 -5 ayımız sıkıntısız geçti. özledimler seni seviyorum vs. vs.
Sezon geldi artık tam zamanlı çalışıyordum. Ailesine sölediğinde ailesi de gelsin tanışalım dediğimde konuyu bana yansıttı. bende hayır diyemedim tabi ki... gün belirlendi izin aldım uçakla soluğu istanbulda aldım. Babası kıdemli askerlerden... yemeğe oturduk direk çünkü eve vardığımız saat yemek saatlerine tekabül ediyodu.

akşama yakın kalktık. Muthiş yemek yapan ellerimle, tavuk sote ve prinç pilavı yaptım. Ama o kadar yorgundum ki, onları yapmak ölüm geliyordu. birde neslihan ikide bir arkadan gelip sarılıp cilveler yapıyor, bu da benim dikkatimi dağıtıyordu. iki kere gelip sarılırken ufaklığı yoklayınca kolundan tutup kucaklayıp odaya doğru giderken, elemanlara "pilava bakın lan" dedim. Tamam dediler gibe gibe alternatifleri yok. Odaya geçtik sana bir süprizim var dedi. Nedir dedim çantayı açtı bi gecelik çıkardı. giydi etek boyu hemen 4 parmagım kadar falan olan, sırtı acık öndende gögüs dekoltesi epey derin, giydiği zaman beni benden alan bi gecelikti.

Tatil günleri hızlı geçiyor hava bi bozuyor bi açıyordu. Sonu da görünmüştü artık eve dönüş hazırlıkları hızlanmıştı en rahat tatillerimizden biri olmuştu bu. aile erkanı olması rağmen rahattık artık kayınpeder oğlum diye seleniyordu bana daha ne isterdim ki. Annesi de saçma sapan soru sormayı bırakmıştı. Ananeden tiyoları almıştık. Çağrı zaten kankaydı. Bu rahatlıkla dönüş yolunda arabayı çağrı kullanıyordu. Önde ananesi arkada annesi ben ve neslihan. Ben hiç rahatsızlık duymadan omzuma yatırdım neslihanı tüm yolu öle geldik. Kokusu olmadan yapamaz duruma gelmiştim artık ama dönüşe bir gün kalmıştı. valizimi hazırladım. Arabaya koydum eşyaları veda vakti geliyordu ama neslihan her zamankinin aksine hiç ağlamıyordu. Ben inip ahaliyle vedalaşırken neslihan ortalıkta yoktu. Sonra bi baktım elinde ufak valiz bende geliyorum dedi. Hayatımda yaşadığım en güzel şoklardan biriydi. Bi amcabeye baktım. Bi hanımteyzeye, onayı aldıktan sonra koştum kaptım valizi elinden attım hemen bagaja. Arkamızdan dökülen suları dikizde görmem 3 dakikamı falan aldı herhalde yerimde duramıyordum araba adeta akıyordu evimize doğru. Radyodaki parçalar bile anlatmaya yetmiyordu heycanımı. Susurlukta mola verdik. Konuşmamız lazım dedi. Konuşalım hayatım dedim.

kadın ölür cehenneme gider, şeytan kapıda karşılar önünü ilikler..

kadınlardan korkacan usta..ya da korkutucan kürekle falan..

detay:

"güneş yüzünü batmaya döndüğünde yoğunlaşır duygular, kimileri o güneşte aşkı görür, kimleri acıyı, kimleri kazancı, kimileri kaybedişleri. kimi ise güneşe batırmak zorunda kaldığı sevdasını görür. aşkının gözünden göremediklerini hisseder aynı yerden batan güneşe bakarken, rüzgar eşlik eder. pişmanlıkları savurur, keşke o cümleyi kurmasaydım dersin. ama nafiledir boşunadır. kifayetsiz kalmıştır geride kalmıştır akrep yelkovandan, büyüktür aslında her daim ama hızı belirleyicidir yelkovan için. dener ama yetişemez, uzanır tutamaz saatte 1 bir araya gelirler. 1 dakika beraber kalırlar. gün boyu kovalaşırlar. akarken yaşam kimse kayle almaz seni sevgini...

Kim olduğunu söylemeyeceksen nasıl olduğum seni ilgilendirmez. diyecek kadar üslubunu unuturlar"

hiç bişeyin uğruna ölmek istediniz mi lan?

bi an'ı bi am'a tercih edenlerdenim panpa

panpa kusura bakma ama neslihanın kafaya kürekle vurasım geldi!!!11bir1
tamam sakinim

çıktık pier lotti'ye doğru yola yolda hiç konuşmadı bende konuşmadım sürdüm öyle. zaten konuşulacak çok birşey yoktu. bir yabancı gibi gittik yolda. pier lottiye geldik. elemana verdim arabayı 10 tl verdim bi de. ilk kelimesini etti hatun,

- çok fazla bahşiş veriyorsun.
- bravooooo. ne kadar bahşiş vereceğime de karar ver artık.
- dalga geçiyosun.
- evet geçiyorum. çünkü yolda tek kelime etmeden geldin burda verdiğim paraya takılıyosun.
- ya ne alakası var.
- söyleyecek birşey bulamadığın zaman ne güzelde sıkıştırıyorsun ne alakaları.
- seko.
- tamam susayım günümüz heba olmasın bari.
- bence de

yine tek kelime etmeden kahvelerimizi içtik akşam üzeri hadi gidelim dedi. yok demedik kalktık. eve bıraktım arabayı parketceğimi sandı,

- e hadi parkette öyle alalım bagajları.
- yok gidecem ben.
- nereye?
- nereye olacak eve.
- gelsene işte.
- sen yarın doğum günün için izin almaya bak.
- tamam.

almayacağına bahse girebilirdim.

Reserved

Kahvelerimizi içerken annesi sordu, kaç gün burdasın oğlum? Yarın döneceğim efendim dedim. Herkes bir bakıştı, o arada o sessizliği kapının açılma sesi bozdu. Gelen Neslihan'ın abisiydi benden 1 yaş büyük asıl fikrini merak ettiğim adam beni gördü. Bu ne dedi 70 yaşında mısınız? Hadi yürüyün bi yere gidelim dedi. Kurtarıcım oldu adeta, Bostancı'da bi mekana gittik. Abisi sadece gerekli gördüğü 2-3 soru sordu zaten sonra kanka modundaydık. 2 bu süreçten sonra ertesi gün ben işimin başına döndüm 2 defa abisiyle neslihan geldi, 3 kezde ben gittim. Ilk kavgamızı ben Bodrum'da olduğum için Bodrum piyasa kızları yüzünden yapmıştık. partyler kopmalar face'te fotoğraf etiketlemeler falan derken, anlatamadım burası bodrum sürekli evde mi oturayım diye. Ama elim hiç bi kızınkine değmemiş olarak bodrum'daki sezonumum başarıyla tamamlamıştım. Yaz sonunda okul zamanı Neslihan tekrar geldi yazın ki tartışmalardan eser kalmamıstı. Yine bizdik tektik. sımsıkı sarıldım bedenine yeniden balayı yaşayan çiftler gibiydik. bu sefer babasından haberli 1 ay için gelmişti. Anneme sölediğimde al gel kızı dedi. Tamam dedim. Onlar daha yazlıktalardı o dönemde, Özdere'yi bilen varsa ne kadar şirin ve güzel bi yer olduğunu bilir izmir'e bağlı kuşadasına 50 km uzaklıkta bi Ege kasabası. Biz yola çıktık Neslihan'ın babası direk beni aradı. Ben Neslihan'a verdim telefonu açması için, araba kullanırken konuşmama gibi adetim var kuraldan falan değil konuşamıyorum bilidiğiniz, neyse açtı telefonu babası beni istediğini söylemiş olacak ki telefonu bana uzattı, buyrun efendim dedim. Evlat napıyorsunuz dedi. Araba kullanıyorum efendim şu an dedim. çek kenara da beni dinle o zaman dedi. Söylediği gibi yaptım. Bak evlat dedi. Geziyprsunuz yiyosunuz içiyosunuz çok güzel ama dedi beni bi arkadasın olarak gör şu anda dedi. Buyrun efendim dedim. Yeterli paran var mı? Kızım orda seninle eminim hiç birşeyini ekgib etmezsin ama sıkıntıya düşme dedi. Siz merak etmeyin efendim dedim. Konuşmayı bitirdik. Tabi ki ben neslihan'a bundan bahsetmeyip saçma sapan konulara bağlıyarak geçiştirdim. Eve vardığımızda, annem bizi kapıda karşıladı. Köpeğimizin yavruları da doğmuş tam 4 tane bıcır bıcır koşuyorlardı ortada.

neslihan 2 hafta kaldı bizim vizeler bitti. Onlarınkinin başlama zamanı geldi, biraz abi desteği ile parayı yeterli miktara denkleyip bastık istanbula yolda tekrar yine 1. elden sevgiliydik. 3. balayı modu yani. O zaman çıkan bi parça vardı. The Guru Project - Infinty radyo numberone da sürekli çıkardı. Cıstak cıstak yolumuza o biçim devam ettik susurlukta mola verdik. Bir çocuk vardı oldugumuz yerde 1 - 2 yaşlarında sapsarı (ki neslihanda bende öleyiz) çocugu severken teyzenin biri yanaştı. "allah bağaşlasın anası güzel babası güzel çocukta masallah" dedi. O kadar hoşuma gitmişti ki bu, dedim evlenip çocuk yapalım 2 tane olsun. isimleri bile hazırdı. Derin ve Deren. Gören vay be der maşallahlı dualara boğardı. Faarkına varmadan güven meselesini de unutmuş oldum. Yola devam ettik. istanbul'a girer girmez trafiği boğmaya başlamıştı bile zaten, merhametli adamımdır. Sokakta aç falan gördüğüm zman para vermem ama yemek yediririm. Böyleleri istanbulda çok denk geliyor. içim acıya acıya bıraktım, neslihan'ın hoşuna gitmiyordu çünkü. işte bu ilk alışkanlığımı bıraktıgım zamandır. Bundan sonrası zaten pekte mutlu geçmedi.

Sabah olduğunda yorgun olan bedenlerimizden benimki uyandı önce. Kahvaltıyı hazırladım tepsiye elma suyu aldım. Bayılır hatun. Omlet yaptım, ekmek kızartıp tereyağı sürdüm. Peyniri birazcık teflonda erittim ona da ben bayılıyorum. yatağa zütürdüm öpücükle uyandırddım ellerini boynuma doladı. "Günaydın" dedim. Bi gerildi "gunaydın" dedi. Kokuyu aldı "ne yaptın?" dedi. Tepsiyi gösterdim. "Oooo neler yapmıssın?" dedi. "Senin için bunlar hiç bebeğim" dedim. Kahvaltımızı ettik, dışarı çıktık gece dönecekti istanbul'a biletimi almaya gidelim dedi. "Alırız acelesi yok" dedim. Ama ben planı yapmıstım ben zütürecektim gene istanbula. Bu kez elemanlara da dedim sizde gelin diye. Onlarda geldi sağolsunlar kırmadılar. gece 2de yola çıkmaya karar verdik hazırlıklara başlandı. öğlen saati son kez bi sehir turu attık. Eve geldik, yemek falan derken vakit yaklaşıyordu. Ama üzüntü yoktu bu sefer belki ayrılmaya daha var diye. Saat 1e geldi bizim elemanlar hadi çıkalım falan demeye başladılar. Ok dedik. Çıktık yola gece hafif yağmurda araba kullanmak gibisi yoktur. Yağmur damlalarının tavana çarpışını bile duymak keyflendirir insanı hele ki yanınızda sevgiliniz varsa ayrı bi keyiftir. Mola noktaları yağmur sebebiyle biraz değişse de, eğleniyorduk epey. Ama yine uzaklaşmanın verdiği üzüntü saplanır olmuştu içime. Saat sayıyorduk ayrılmak için yine.

istanbula vardığımızda güneş doğmuş hava açmış yağmur kesilmişti. Neslihanlara vardığımızda saat kahvaltı saatini bulmuştu. Annesi zaten 2de 1 arayıp "daha gelmiyor musunuz?" diye yokluyordu. Eve vardığımızda kızlarını özlemişler tabi sarıldılar sonra bana da oğlum diye sarıldılar artık bana güvenleri de tamdı hiç bi sıkıntı olmadan gelip gidiyordu neslihan. Bende iyice arttırmıştım gelip gitmeleri ayrı kaldıgımız gun sayısı 20yi geçmiyordu. Final zamanı gelip çattı. final zamanında görüşmeme kararı aldık. 2 hafta boyunca sabah ve akşam olmak üzere birer kere konustu. 3. sınıfın 1. dönemi bitmişti. transcripte kurtulmuş gayet relaxtım. tatilde hayatımdan ilk defa evdekilerden destek istedim. istanbulda kalmaya tatili orda geçirmeye adapte ettim kendimi. Neslihanın kuzeni babasına söylemiş, oda amcabey'e. Amca bey hayır demesini istemiş mecbur neslihanlarda kalmam için. Ama ben orda kaldıkca iyice ailenin içine giriyor huzursuz oluyordum. Çünkü onlar beni iyice oğulları gibi benimsemiş iyi geceler çocuklar deyip gidip yatıyorlar bizi başbaşa bırakmaktan çekinmiyorlardı. Babama danıştım konuyu "daha ne istiyorsun?" dedi. Abim: "evlenecen olum gibi tuttun" dedi. Annem bulmuşlar senin gibisini kaçırırlar mı hiç?" dedi

masa toplanırken salonun köşesinde babamın koltugu vardır. başka yerde oturmaz. Seslendi "çocuklar" diye. Abim "efendim" dedi. "Gelin bakalım" dedi. Biz benim odada haftasonu planları yapıyorduk. Bu arada okula da hiç gitmiyordum bizim çocuklar imza atıyolardı benim yerime. Neyse babamın yanında geçtik.

- Hayırdır?
- Bilmiyorum baba hayır mı değil mi?
- Anlatsana
Anlattım böyle böyle diye kısa özet geçtim.
- Oğlum bak evlenmek istersen önünde durmam, halimiz vaktimiz yerinde gelir burnunu sokarsın. Bu iş seninde sonuçta. Ama sen evlenmeyi istiyor musun? Eminim sen bu sorumluluğu çok rahat kaldırırsın ama gerçekten istiyor musun? Ömrünü o saatten sonra tek kadına bağlamayı, çocuklarınla özgürlüğünü kısıtlamayı, istediğin şeyi alırken karına danışman gerektiğini gerçekten istiyor musun? Bana değil kendine yanıtla bu soruları.

Başka birşey demesine gerek kalmamıştı. Kafamı iyice bulandırdı sağolsun. E hadi bakalım düşün seko düşün. gece dışarı çıktık kordona gittik. Nargile keyfi falan. Sabah yola çıkıcaktık. Okula gitmek gerekliydi artık.

sabah yola çıktık erkenden. Yine yolluk börekler tabi ki ananemlere uğramak istedi. Habersiz gittik. Temizlik varmış. Dedem bekleyin dışarı çıkalım dedi. Ananem evde kaldı. Biz dedemle dışarı çıktık. Bi cafeye oturduk. Konuşma aynen şöyle geçti;

- E gençler neler yaptınız bakalım.
- valla çok eğlendik dede.
- Size bakınca mutluluk görüyorum. Çocuklarınızın ortada koştuğunu onlara hikayeler anlattığımı sımsıkı sarıldıgımı, her bayram bi arada bayramlarımızı, doğumgunlerimizi görüyorum dedi.
Gözlerim yaşarmıştı, dedem aradığım cevabı vermişti bana ananem aradı. Yemeğin hazır olduğunu söyledi. Eve geçtik. ananem yine on numara yemekler yapmıştı afiyetle yedik. kahveler geldi. Neslihan yapmıştı. Dedem "Annen kadar iyi kahve konusunda" dedi. Güldük. yemek konusunda da aratmıyor dede dedim. Ananem atladı " aaa annen gibi yemek kimse yapamaz" dedi.

Daha sonra yola çıktık.

Zaten güzel olan kafalarımız iyice kendinden geçmiş, müziğe kaptırmıştık kendimizi. bardaklar doldu boşaldı doldu boşaldı. Artık ayakta durcak halimiz kalmamıştı. Neslihan geldi sarıldı. "Bebeğim yetmez mi?" dedi. T shirtü çıkardım sanki ıslanmış gibiydi. Kaldırıp kafamı abime baktım pek bi farkı yoktu benden. Dedem el işareti yaptı gelin oturun diye. Oturduk yanına, kuzenler falan "hepinizi ayrı seviyorum, hepinizin eş kavramıyla getirdiği insanlar aynı muameleye maruz kalıcak haberiniz olsun" dedi. Ananem abimden başlayarak hepimizi öptü. En büyüğümüz torunlar arasında abim çünkü. ortalık toplanmaya başladığında bizde ayılmaya başlamıstık zaten 5 araba biz vardık tanıdıklar tanışılanlarla 20 arabayı bulmuştu herkes resmen bizi bekliyordu amcalardan biri geldi dedeme bişe söledi. Dedem "kabul edemeyiz" falan desede amca dedemi ikna etmeyi başardı. Dedem dedi ki beyfendi ne sölüyorsa yapın. içmeyen kuzenlerden 2sini aldı bi yere gittiler. 40 - 45 dakika sonra geldiklerinde ellerinde, tepsi tepsi tatlı vardı amca tatlıcıymış tatlılar yenirken kuzenler gene ortada yoktu. dikkatimden kaçmadı ama sormadım tabi nerdeler diye. Tatlılar yendi bitti dönüş vakti geldiğinde arabalara vardığımızda, bütün arabalarda yemeni bağlı oldugunu gördük bu da o amcanın işiydi. Çok sevinmişti böyle birşey görmeye, ege insanı işte buralarda(istanbul) öyle insanlar bulamıyorsunuz ne yazık ki... Arabalar dizildi yaklaşık 20 kadar, 4lüler yakılmış konvoy halinde söke'ye doğru yola çıkıldı. Adeta gelin konvoyu gibiydi. istasyon caddesinde eski hastanenin önünde arkadaki arabaların biri öne kopup konvoyu durdurdu. müziği açtı hadi bakalım damat efendi oynamaya dedi. Gören toplandı iyice kalabalık oldu.

Hayatımın en güzel günüydü. eve geldik, güm pat çat kornalar falan devam tabi, kapıya inen komsular içeri sokmadılar oynamadan beni, ohhhh ohhh sesi yükseliyor kafalar hala acılmamıs hemen bahçeye rakı sofrası kuruldu. ama bu sefer bi fark vardı. Harbiden, davul zurna gelmişti. bey amca onu da ayarlamış dedem(bey amca ile hala konusuruz saygım sonsuzdur.)Artık komşularda dahildi, Dayım kalktı bu kez önce, "hadi bakalım görelim posunuzu efeler" diye bağırdı. karşısına ilk çıkan kendi oğlu oldu, ardından hepimiz dedem yorgun olduğu için bu kez katılmadı izlemeyi tercih etti. davulcu tokmağa her vuruşunda keyfim biraz daha artıyordu. Zurnanın ince tınlamasından 9 dağın efesini çalmaya başladığını anlar anlamaz babam hareketlendi.

9 dağın efesi en iyi bunu bulabildim, youtube'da beyler
http://www.youtube.com/watch?v=wsquelo7qmm

Babamın karşısına geçtik abimle önce eliyle selamladıktan sonra hareketlendi. Topugunu her yere vuruşunda biraz daha gurur duydum kendimle, sevgilimle... Abim bi ara yavaşladı, kafasıyla izin isteyip babam onaylayınca çekildi. (Bizde böyledir, büyük onay vermezse arkanı dönüp gidemzesin) kaldık karşı karşıya babamla, salınıyor sağa sola adeta öğrendiğim herşeyi tek lokmada yutturuyordu bana.

up bebeğim up

vardım arabayı parkettim koştu geldi.

- noldu lan bembeyazsın dıbına koyim?
- ya babam elemanı kaldırmış, öyle bi dövdü ki görmen lazımdı.
- e göreydim niye aramadın?
- fırsat kalmadı ki. olan biteni anlattım.
- vay dıbına koyim pedere bak.
- he ya. neslihan evdeymiş. bekliyor beni.
- he eda'da.
- nolcak abi?
- ne nolcak dıbına koyim?
- senin yarağa yemiş olman?
- bilmem konuşmadık daha.
- babam yanıt bekliyor, bence babamı yanıtsız bırakmak istemezsin, hele ki bugünkü halini gördükten sonra ben bırakmam en azından.
- hehe iyi tırsmışsın sen.
- yiyosa tırsma, elemanın ağzı burnuyla birleşti, taşakları zütüne girmiştir.
- oha dıbına koyim.
- hala şaka sanıyorsun ya.
- neyse araba aşağda parkedili benim sen git önden.
- tamamdır.

evin yolunu tuttum. annem aradı.

- seko?
- söyle annem.
- nerdesin oğlum?
- ykm'nin orda, noldu?
- abin?
- o da ne oldu?
- yok birşey börek yapcam da.
- he iyi neslihan geldi mi?
- evet yanımda.
- tamam.
- eda'da.
- tamam.
- içecek al gelirken.
- tamam.
- hadi öptüm.
- hadi bende.

eve gittiğimizde surattan belliydi benim hala şokta olduğum tabi. ne oldu sorularına savar abim olmuştu.