4 yıl

upbidi hanimiş upbidi

upbidi hanimiş upbidi

upbidi hanimiş upbidi

reserved

geldim yarım saate başlarım.

hortlucak bu başlık demedi demeyin

biz gece 11 civarında eve döndük yolda babamın nedne o kadar çok kızdığını sordu;

- bebeğim babam sevmez evde iş konuşulmasını.
- ama öyle bozmasına gerek yoktu.
- tamam yapmaz bi daha işte.
- bu mu söleyeceğin yani?
- ne diyim baba dıbına koyim nasıl mı konusuyon diyim?
- ya bırak nolur ya.
- ya saçmalıyorsun şu an yemin ederim.
- hep ben saçmalıyorum zaten.
- evet bu konuda şu an saçmalıyorsun, bi kere de he de ya alla alla.
- kapanıcak deme bu konu
- susarsan evet.
- bak yine susturuyosun beni.
- ehhh ne diyeyim söyle söleyim onu.
- öff tamam ya.
tek kelime etmeden eve varmıştık. direk yatağa attım kendimi o tv karşısına geçti. ne söyleyecektim ki. neyin tribiydi bu çözememiştim.

gece gelmiş yanıma yatmış hiç duymamışım bile, sabah alarmıyla gözüm açıldı. alarmı 07.00ye kurmuştum. 06.30du ama saat. erimiş peynir kokusu geldi burnuma. kalktım, mutfağa uzattım kafayı masa süper hazırlanmıştı. gördü beni, uyandın mı? dedi böyle en güzel ses tonuyla. Vay amk noldu lan saksı mı düştü kafana dicektim. neyse dedim bozmanın alemi yok su an otur et kahvaltını işte,

- aşkım veriyorum peynirini.
- ver hayatım.
- nar suyunda hazır.
- sağol hayatım.
- işte bu da omletin.
- napmışssın sen böyle ya.
- ne yapmışım ki senin yanında hiç.

bana benim laflarımla benim taktiklerimle geliyordu. noldu şimdi be? diyesim geliyodu her yeni cumlesinde. ilginç olan hep yalakalık yapan taraf bendim kavgalardan sonra, bu kez o olmuştu, fırtına öncesi sessizlik miydi bu yoksa? anlamaya çalışırken kahvaltımı ediyordum bi ara sordum

- ermanların ameliyatı kaçta bugun?
- 1 de hayatım babamlar gelmiş olur umarım o saate.
- gelmezlerse yapacak birşey yok. ben beklemem
- bende aynı şeyi düşündüm bi tanem.

ama nereye beklemiyon babam aramıstı bile 40 dakikaya ordayız diye hazırlanıp hemen çıktık bizde.

fabrikaya geçtik, onlarda geldi, mal kapısından girdiler ben ofisin camından bakıyordum. halil usta karşıladı onları. kafayı kaldırdı beni gördü. Üzerimde o gün krem pantolon lacivert ceket siyah gömlek vardı. severdim böyle giyinmeyi. Babam kayınpedere beni işaret etti. Kayınpeder kafayı kaldırdı. beni gördü el salladı, kafamla cevap verdim. Neslihan'da geldi yana, babamın el hareketlerinden kapasteyi anlattıgını anlıyordum. Artistlik yapıyordu bildiğiniz. Ofise yöneldiler. önce muhasebeden başladılar herkes babamı ayakta karşıladı, herkes sever onu. sonra bizim ofise getirdiler tam o arada bizde artistlik falan olsun diye değil, harbiden bi hesap vardı ona bakıyorduk.

- Ne o lan artistlik mi yapıyonuz dedi babam gülerek
- yok baba şu hesaplara bakıyordum
- ne varmış?
- çok bişey yok çek var bugün ödencek, dolar üzerinden onu ötelemeye çalışıyorum.
- hımmm iyimiş. ermana kacta gitceksiniz?
- ameliyatı öğlen biz çok geç kalmayız ama.
- iyi biz ofisteyiz birşey olursa
- got it!

kayınpeder bakıyordu suratımıza mal mal ne olduğunu anlamamıştı bu kadar olduğunu düşünmüyordu sanırım.

misafir geldi gece dewam

Bu baslik 100 sayfa olur

(bkz: bi gelin lan durum ciddi/#68597525)

ooo moruk yazmışsın baya.. neyse okudum bi sigara içip çıkyorum.. gece görüşürüz panpa

haydaaa. finale çalışacam panpa bitir şunu bak sende üniversite görmüş adamsın etme eyleme

@574 hak verdim
@576 yazdım epey panpa
@577 daha çok var finsihe. sen çalış finallerine finali geçer bu.

roosevelt

hazırsak başlıyorum beyler.

öğlen saati yaklaşınca ofisten çıktık, hastaneye yöneldik. Tam ameliyata girmek üzereyken yetişmiştik. erman ın yuzunden endişeli olduğu belli oluyordu. seslendim

- Erman!
- efendim.
- girdi mi?
- yok anastezide daha.
- ne kadar sürücekmiş?
- en az 2 saat.
- bekleriz sıkıntı yok yeterki iyi olsun.
- aynen.

zaman bana bile geçmek bilmezken kim bilir çocukcağızın babası ne durumdaydı. 2 saniye de bi saate bakıyordu. gözlerinden endişesini görebiliyordum. neslihan kahve alıp gelmişti.
hepimize verdi, yanıma oturdu. endişeli bekleyişin henuz 15 dakikası geçmişti, erman ayağa fırladı.

- daha ne kadar sürücek bu?
- daha 15 dakika oldu erman sakin ol
- olamam aga çocuğum orda olamam.
- bak dirençli olman lazım şu an diye omzundan bastırıp olduğu yere çökerttim. ama çok zordu bi baba için bu vaziyet.

2 saat dolmuştu önce doktor çıktı 5 dakika gecikmeli. hemen koştuk yanına,

- nasıl geçti doktor?
- ameliyat beklediğimizden daha başarılı geçti. 2 deliği de kapadık.
- ohh. görebilir miyiz peki?
- birazcık dinlenmesi gerekiyor yoğun bakımda şu anda cam paravandan görebilirsiniz.
- sağolun doktor bey.

Cam paravana koştuk, ufacık bedenin, ufacık göğüs kafesi tendirdiyotluydu. giriş yaptıkları yerler çok belliydi. çok üzülmüştüm o haline ama iyileşmesi için gerekliydi. erman "hareket etmiyor, normalde çok deli yatar benim kızım" dedi. hemşire "narkozun etkisinde bu gece böyle olacak" dedi. erman ın yüzünde hafif bi gülümseme oluştu. "iyi olacak dimi?" hemşire " evet 5 aya, koşabilecek duruma gelecek" dedi. bu haber çok sevindirmişti hepimizi kendi çocugum olsa aynı tepkiyi gösterirdim herhalde. Akşam ermanda annesi de hastane de kalacaktı. biz veda ederken, erman'ın cebine biraz para koydum. hayır falan dese de olay çıkarttırma bana hastane de dedim.

eve döndük gayet sakin bi şekilde yatağa girdim, neslihanda geldi yanıma.

- aç değil misin?
- hayır bebeğim sen?
- yok bende değilim.
- neden bu kadar gattar olmak zorunda insanlık.
- nerden çıktı o?
- el kadar çocugun yaşamı için biçilen fiyat 4000 tl yazık.
- he o açıdan söyledin. bilmem ki kapitalizmin getirdikleri işte.
- yok bunun onla alakası yok, bu düpedüz soygun. paran yoksa çocugun ölsün. ya biz olmasak erman ne yapardı?
- düşünmek bile istemiyorum.

sımsıkı sarıldım sevgilime, perdenin arasından vuran ışık odayı çok hafif aydınlatıyordu. nefes alırken yanımda, yeterince mutluydum herşey iyiye gidiyordu. aşk iş ve yaşam üçgenimde tek ekgib yanım abimdi.