Rezerve

Neden hep kalça krdş

Rezerve

Çalıntı

son 2 hayatında kalçasını iyi korumuş helal omuzuda muhafaza etmiş afferim

Kalça ve omuz fetişi ama güzel

Rezerve rezervuar rezene

rezerve

14 ncü hayatımda yine avrupa civarlarında bir yerlerdeyim.
almanya veya fransa olabilir.
bir dükkan içindeyim. ayakkabı yapıyor veya tamir ediyorum. mutluyum herhalde ki kaval veya flüt benzeri birşeyler çalarken etrafımda insanlar dans ediyor bazen. iki kişi tarafından dövüldüğümü görüyorum sonra. aynı elbiseden giymiş olmaları asker olduklarına işaret.
muhtemelen mezhep kavgası söz konusu yaşadığım yerde.
yüksek bir yerde kafamdaki bezi/çuvalı çıkarıyorlar. bir kitap uzatıp öpmemi istiyorlar. öpüyorum. ama yine de bezi kafama geçirip ayaklarımdan yukarı kaldırıyorlar. sonrası boşlukta geçen bir-iki saniye. önce omzuma sonra kalçama aldığım sert darbeden sonra tamamen gidiyor görüntü. ağlayarak ve "neden" diyerek ölüyorum.

Gören şuku atsın beyler zor bişey değil duruma göre bitiricem.

15 nci hayatımda kadındım.
çok şatafatlı bir sarayda beyazlar içinde bir çocukluk hatırlıyorum.
kırmızı, beyaz ve lacivert içerin bir bayrak var her yerde ( ingiltere veya onun sömürgelerinden biri olabilir )
iki beyaz atın çektiği krmızı bir arabanı arkasında omzunda apoletler olan bir adamla evleniyorum.
günlerce, gecelerce sevişiyoruz. başımızda uşaklar var. bazı pozisyonlarda uşaklar elimden tutup yardım ediyorlar falan.
( nasıl bir fantezi lan bu )
kocam olan adam hayli yakışıklı. belli ki saray eşrafından biri.
yarı çıplak dolaşıyoruz sarayın bahçesinde. çıplak ata biniyoruz falan.
daha esmer bir erkekle sevişiyorum sonra. belli ki kocamı falan aldatıyorum. ( daha esmer olan bana daha derin şeyler hissettiriyor )
sonrasında çok fazla duman çıkaran tüfekler ile birlikte bir manga asker nişan alıyor bize. gözlerimin bağlanmasını istemiyorum.
ilk kurşun kasığımdam girip kalçamdan çıkıyor. sonraki omzumdan girip sırtımdan.
dizlerimin önüne çökerken tüfekler birkaç saniye sonra ikinci kez dolduruluyor. burnuma ve ağzıma dolan kan yüzünden nefes alamıyorum.

16 ncı hayatımda bir denizciydim.
denizde doğup denizde büyüyen biri.
zeytin ağaçları ve yelkenli bir gemi görüyorum.( muhtemelen akdeniz civarlarında bir ülke )
sürekli yuvarlak tahta fıçılar taşıyorum gemiden limana, limandan gemiye.
geceleri şarap için gökyüzünü seyrediyoruz arkadaşlarımla birlikte. şarkı söylüyor, ayaklarımızı tahta güverteye vuruyoruz ritmli bir şekilde.
hasta oluyorum sonra. kötü kokulu taş bir binaya zütürüyorlar beni. ellerim, parmaklarım ve burnum çürüyor, görüyorum.
heryerim bezlere sarılı. canımı çok acıtan bir sıvı sürüyor benim gibi sarıp sarmalanmış hastalar.
omzumdaki ve kalçamdaki yara o kadar büyük ki içinde yumruğum kaybolur.
güneşe çıkarıyorlar sonra beni.
martı sesleri duyuyor, denizin tuzunu hissediyorum yaralarımda... acıyorlar.
güneş batarken nefes alamıyorum artık. almak da istemiyorum zaten. yaşım ya 30, ya 40... kireçle boyanmış duvara veriyorum sırtımı... öylece ölüyorum.

17 nci hayatımda bir asker çocuğuyum. daha küçük yaşta tanışıyorum silahlarla.
hangi ülke olduğunu bilemiyorum ama babamın şatafatlı bir asker elbisesi var.
daha çocuk yaşta cephanelikteki askerlerle şakalaşıyorum. bir tanesinin şapkasını başıma takıp emirler falan veriyorum, gülüşüyorlar.
cephanelik gibi bir yere giriyorum.
sanıklar içindeki tüfeklerden birini alıp içine mermi koyuyorum. karşıdaki sandıklarda birine hedef alıp ateşliyorum tüfeği. vurduğum sandıktan daha büyük ses geliyor. alevler, alevler, alevler.
dışarıdan bağırışmalar geliyor. ama kimse içeri giremiyor. sandıklar birbirini uçuruyor havalara. üzerime taşlar, demirler yağıyor. omzumdan ve kalçamdan giren iki şarapnel paramparça ediyor bedenimi.
tek bir ses çıkaramadan, tek bir çığlık bile atamadan birkaç saniye içinde bitiyor herşey. çok şiddetli ama çok kısa süren bir acı hatırlıyorum. muhtemelen patlama ile birlikte tamamen parçalandığım için...

18 nci hayatımda bir dişiydim yine panpalar.

kiraz hatırlıyorum. bol bol kiraz. ( vişne de olabilir )
bana kirazları ( yada vişneleri ) veriyorlardı. ben de saplarını koparıp tahta bir varilin içine atıyordum.
aynadaki yüzümü hatırlıyorum sonra. down sendromlu bir kızdım ben. böyle gözleri kısık, ensesi kocaman, güler yüzlü bir down sendromlu...
elleri buruş buruş bir annem vardı, ( belki de ninem ) öpüyordu başımdam.
nasıl ödlüğümü hatırlamıyorum.
zaten bu hayatımda hatırladığım tek şey kirazlar ( ya da vişneler )

Rezerve

Rez okurum

Kafalara bak sen amk

Rezzers

Üşenmeden yazmanı takdir ediyorum ancak ya hayal gücün yada zütün çok güçlü

Çok güzel yaziyorsun lütfen yarım bırakma