36 kez dünyaya geldim anlatıyorum

20 nci hayatımda japondum
yıl 1800 ler falan.
nereden biliyorum, çünkü ateşli silahlar var.
atım, avradım, silahım var.
ama evin başl köşesinde samuray kılıcı duruyor.
boy boy kimono giymiş çocuklar hatırlıyorum. hepsi çocuklarım olmalı.
kukusu hayli kıllı iki ayrı hatun hizmet ediyor bana. belli ki varlıklıyım. ( kukuları aklımda kalmış niyeyse )
tahta yontuyorum kılıcımla. sürekli tahta yontuyorum.
birilerine accayip kin besliyorum ama. gece gündüz plan yapıyorum. planları hatırlamıyorum ama içimdeki kin bayağı birikmiş ve ısınmış.
japon evlerini bilirsiniz. herkes yerde bağdaş kurar, yarım saatte bir finsan çayı veremezler birbirlerine. öyle bir yerdeyiz.
odada 9 tane erkek var.
hepsi benimle aynı yaşta. biri daha yaşlı.
yaşlı olan önünde eğiliyoruz. bir nevi ona tabiyiz. artık aşiret reyisi midir nedir bilemiyorum.
kılıç koyuyorlar önüme.
üstüne bir ağacın yaprağını. ( muhtemelen çınar. hani şu kanada bayrağındaki gibi )
kılıcı alıp dönüyorum arkamı. önümde başka bir adam.
karnına sokuyorum kılıcı. ve çeviriyorum. karnında curuluk şuruluk guruluk sesler geliyor. adam tek bir kez bile ah demiyor.
yığılıyor karnındaki kılıcı tutarak. yüzü koyun düştüğünde kılıcın kalan kısmı da giriyor döşüne. arkadan çıkıveriyor kıpkırmızı.
dönüp yaşlı adama bağırıyorum.
o da bana bağırıyor. eliyle dışarıyı işaret ediyor.
tahta sürmeli kapıdan bahçeye adımımı atar atmaz patlıyor silahlar. omzumdan vuruluyorum. verandanın altından biri saplıyor kılıcı kalçama. yığılıp kalıyorum. son bir hamleyle ayırıyorlar başımı gövdemden. son saniyede bedenimi ve boynumdan sıçrayan kanları görüyorum yere düşen başımdaki kırpışan gözlerimden.
ağzımda ekşi bir tat, kulaklarımda muhteşem bir çınlama ile dalıyorum karanlığa yine.

23 ncü hayatım güney amerikada geçiyor.
muhtemelen şili veya arjantin taraflarında. ( uruguay falan da olabilir. tam bilemiyorum )
guanako isminde bir hayvan peşinde geçiyor genç kızlığım. sonradan hatırladım bu kelimeyi. bildiğin lama bu. ama ben lamaları hatırlamıyorum.

ergenlikle beraber ağzında diş olmayan bir adamla evleniyorum. aslında evlenmek sayılmaz. beni dağa kaçırıyor. çok büyük bir ağacın dibine yatırıp basıyor bekaretime hunharca. ağlıyorum, sızlıyorum.

sonra onun peşinden dağ dağ, tepe tepe geziyoruz. bir şeyler taşıyorum sürekli. sonra çocuklar hatırlıyorum.
sürekli dövüyor beni. bazen başka adamların elinden tutturup gönderiyor beni karanlık yerlere. muhtemelen pazarlıyor pekekent.
bir ara o beyaz adamla karşılaşıyor kocam olacak gavat. tartışıyorlar. beyazlı adam gözlerimin için endişeyle bakarak gidiyor. bir şey söyleyecek. ama söyleyemiyor.

o kadar çok ağlıyorum ki, bir süre sonra konuşamıyorum.
çocuklarımı alıyorlar benden. en büyük acıyı o zaman hissediyorum. o kadar büyük bir acı ki bu, önceki tüm hayatlarım içerisinde yaşadığım hayal kırıklıklarının toplamından daha büyük.

çok yüksek bir tepeden delice akan bir nehre bakıyorum sonra. gözlerimde yine sular, seller.
aşağıdaki nehre doğru bırakıyorum kendimi. bildiğin intihar ediyorum.
nehre ulaşmam 2 saniye sürüyor. rüzgar saçlarımın arasından serinletiyor tüm beynimi. havada olduğum sürece nefes alamıyorum.
atladığım yer kısa kalıyor olmalı ki tam olarak nehre denk gelemiyorum. araya giren bir ağaç kalçamı kırıyor. ağacın kırılan parçasıyla beraber devam ediyoruz geri kalan saliselerde. sonra çok da derin olmayan kısmına düşüyorum nehrin. içi kum dolu bir çuval gibi çakılıyorum suyun ve çakılların üzerine. omzumdan alıyorum darbeyi. belim ve bacaklarım katlanıveriyor sırtıma doğru. etrafa sıçrayan su damlacıkları bile benden daha fazla kalıyor havada.
nehrin akıntısı usulca sallarken bedenimi, çocuklarımı hayal etmeye çalışıyorum. son hayalim onlar olsun istiyorum. ama çok geç artık. keşke atlamadan önce daha çok düşleseymişim onları.

naptı bu bin yine öldü mü amk

18 nci hayatımda bir dişiydim yine panpalar.

kiraz hatırlıyorum. bol bol kiraz. ( vişne de olabilir )
bana kirazları ( yada vişneleri ) veriyorlardı. ben de saplarını koparıp tahta bir varilin içine atıyordum.
aynadaki yüzümü hatırlıyorum sonra. down sendromlu bir kızdım ben. böyle gözleri kısık, ensesi kocaman, güler yüzlü bir down sendromlu...
elleri buruş buruş bir annem vardı, ( belki de ninem ) öpüyordu başımdam.
nasıl ödlüğümü hatırlamıyorum.
zaten bu hayatımda hatırladığım tek şey kirazlar ( ya da vişneler )

11 nci hayatımda en ok hatırladığım şey atlardı.
atların arasında uyuyarak büyüdüm.
atlar ile ilgi bir çok ayrıntı daha...

hayvan postlarından yapılan elbiseler hatırlıyorum.
muhtemelen ortaasya kavimlerinden birindeydim.
köyleri yağmalayıp kadınlara tecavüz ediyorduk.
daha düzenli bir ordu karşısında yapılan savaşta öldüm.
çok hızlı giden bir at çipnedi beni. omuzdan çarpıp yere düşürdü. sonra da sırtıma ve kalçama bastı. ayağa kalkamadım. başımı çeviremedim. nefes alırken ciğerlerime çamur ve tahta parçaları doldu. bağıramadım bile.

ne züt varmış usta sende

Jajdjdjfka ulan bu başlığı cok seviyorum aq ya xd

panpa adam tekrar bbaşka bi hayata geçti yarıda kaldı başlık amk ne güzel okuyoduk

eben seni istemediği için 36 kez ananın dıbına sokup sokup çıkartmış

38inci hayatına başladığında da 37nci hayatımda sürekli incide takılıyodum, sonra binlik yapınca onlarca kişi giblerini omzuma ve kalçama sürttürerek beni öldürdüler dersin

the man from earth'ü mü izledin lan.

filmi bilmeyen cahiller için anlatıyorum. bi adam arkadaşlarını evine toplayıp onlara 1400 yaşında olduğunu söylüyo. anlatıyo işte şu zamanda evrildim, şu zamanda şu ülkedeydim, hz.isa'nın panpasıydım felan filan. hiç yaşlanmadığı için bi yerde en fazla 10 yıl kalıyodu. o yüzden sürekli köşe bucak dolaşıyodu. farklı meslekler yapıyodu..

hikayenin bununkiyle tek farkı tek bir erkeğin hiç ölmeden bütün olayları yaşaması.

Muazzam kubar kafası amk.

"2 nci hayatımda elimde kılıç vardı" @2 anasının orasından kılıçla doğmuş.

22 NCi HAYATımda uzakdoğuda bir balıkçıydım.
muhtemelen tayland veya kamboçya civarlarında. bulanık bir nehirde elimde uzun bir sırıkla bir aşağı bir yukarı gidip geliyorum. nehrin durgun olduğu bölümlerde yapılan tahta barakalardan birinde yaşıyorum. evlenip çocuk sahibi oluyorum. çocuklarımdan 2 tanesi kucağımda ölüyor. sanırım hastalıktan.
ben de 30 lu yaşlarda hastalanıyorum. omzumdaki ve kalçamdaki yarayı dağlıyor birileri. şeker veya benzeri başka bir hastalık olabilir. acılar içinde haykırıyorum. başımda bir adam ağlıyor. ama bizim gibi değil. beyaz tenlibeyaz elbideli bir. misyoner hristiyan olabilir. gözlerinde yaşlarla okşuyor saçlarımı.

"bir dahaki sefer " diyor, o cülmesini bitiremeden karanlık alıveriyor beni.

abi neyin kafası bu. bende istiyorum ne ise

2 nci hayatımda biraz daha kalabalık bir grubun üyesiydim.
kadınlar ile birlikte ağaçların arasında dolaşıyorduk sürekli.
her yer yeşil.
ağaçlardan meyveler topluyor, yerlerden bitkiler yoluyorduk.
fazla uzun sürmeyen bir hayat olmuş sanırım.
derenin altını oyduğu toprak parçası koptuğunda kendimi suyun içinde buldum.
kadınlar bağırıyordu.
suda sürüklenirken önce omzum çarptı bir kayaya, sonra kalçam.
sonra muhtemelen başımı vurdum bir yerlere.
kulaklarım çınladı, gözlerimde karıncalar yürüdü.
nefes yerine su giriyordu ciğerlerime.
döne döne, bata çıka yok olup gittim sonra.

5 nci hayatımda bir kadındım.
çinli olduğuma eminim.
doğum yaparken çektiğim acıyı hatırlıyorum. fenaydı gerçekten
savaş veya başka bir nedenle günlerce yürüdüğümüzü, başka bir yere göç ettiğimizi hatırlıyorum.
dayak yiyorum kocamdan. belli aralıklarla dövüyordu beni. ağzımı burnumu kan içinde bırakıyordu.
yine böyle bir dayak esnasında yüksek bir yerden düştüm. kucağımda bir bebekle beraber.
bebek altımda kalmasın diye havada dönmeye çalışıyorum.
ama nafile.
yine kalçamda ve omzumda inanılmaz bir acı.
bebeğimin kanlı yüzüne bakarak yumuyorum gözlerimi.

saydın mı lan

4 numara çok kısa sürmüş anlaşılan.
sadece salıncak hatırlıyorum.
muhtemelen çocuk yaşta öldüm.
ben ölürken gidip gelen tahta bir salıncak.
sadece bu

bu adam fenomen olur. yalnız bu tür başlıklar açıldıkça sözlükte ne kadar çok kıskanç adam varmış diyorum her seferinde. evet the man from earth ün konusuyla benzeşiyor yazdıkları. ancak orda adam hiç yaşlanmıyor ve ölmüyordu. bu panpamın yazdıkları daha etkileyici geldi bana

edit: şu sırt ve kalça olayını da deli gibi merak ettirdi bin şuku