36 kez dünyaya geldim anlatıyorum

17 nci hayatımda bir asker çocuğuyum. daha küçük yaşta tanışıyorum silahlarla.
hangi ülke olduğunu bilemiyorum ama babamın şatafatlı bir asker elbisesi var.
daha çocuk yaşta cephanelikteki askerlerle şakalaşıyorum. bir tanesinin şapkasını başıma takıp emirler falan veriyorum, gülüşüyorlar.
cephanelik gibi bir yere giriyorum.
sanıklar içindeki tüfeklerden birini alıp içine mermi koyuyorum. karşıdaki sandıklarda birine hedef alıp ateşliyorum tüfeği. vurduğum sandıktan daha büyük ses geliyor. alevler, alevler, alevler.
dışarıdan bağırışmalar geliyor. ama kimse içeri giremiyor. sandıklar birbirini uçuruyor havalara. üzerime taşlar, demirler yağıyor. omzumdan ve kalçamdan giren iki şarapnel paramparça ediyor bedenimi.
tek bir ses çıkaramadan, tek bir çığlık bile atamadan birkaç saniye içinde bitiyor herşey. çok şiddetli ama çok kısa süren bir acı hatırlıyorum. muhtemelen patlama ile birlikte tamamen parçalandığım için...

Rezerved

the man from earth terk

niye özentilik yapıyorsun lan @1

rizörv.

18 nci hayatımda bir dişiydim yine panpalar.

kiraz hatırlıyorum. bol bol kiraz. ( vişne de olabilir )
bana kirazları ( yada vişneleri ) veriyorlardı. ben de saplarını koparıp tahta bir varilin içine atıyordum.
aynadaki yüzümü hatırlıyorum sonra. down sendromlu bir kızdım ben. böyle gözleri kısık, ensesi kocaman, güler yüzlü bir down sendromlu...
elleri buruş buruş bir annem vardı, ( belki de ninem ) öpüyordu başımdam.
nasıl ödlüğümü hatırlamıyorum.
zaten bu hayatımda hatırladığım tek şey kirazlar ( ya da vişneler )

abi neyin kafası bu. bende istiyorum ne ise

entry-nick

19 ncu hayatımda sıradan bir çobandım yine. muhtemelen kuzey afrika civarlarında biryer. çünkü ezan sesi hatırlıyorum.
sonra kitap hatırlıyorum. sağ taraftan sola doğru okuyor olmam yine arapça etkisi altındaki bir ülkede olduğumu gösteriyor.
mısır veya cezayir olabilir. belki de filistin.
çok kitap okuyorum geceleri. gündüzleri de keçilerin peşinden koşuyorum.
biraz büyüdüğümde başımda daha büyük bir sarık görüyorum. önümde bir sürü öğrenci.
ben okuyorum, onlar tekrar ediyor.
akşamları büyükçe bir avluda oturuyoruz. ben anlatıyorum, herkes dinliyor. tıpkı şu an yaptığım gibi. ne anlattığımı hatırlamıyorum. ama herkesin anlattıklarıma çok önem verdiği belli.
yüksekçe bir ağaçtan düşerek ölüyorum sonra. tabi ki omzumdan ve kalçamdan yara alarak.

man from earth yan etki yapmış sana panpa

adam zaman lordu beyler

20 nci hayatımda japondum
yıl 1800 ler falan.
nereden biliyorum, çünkü ateşli silahlar var.
atım, avradım, silahım var.
ama evin başl köşesinde samuray kılıcı duruyor.
boy boy kimono giymiş çocuklar hatırlıyorum. hepsi çocuklarım olmalı.
kukusu hayli kıllı iki ayrı hatun hizmet ediyor bana. belli ki varlıklıyım. ( kukuları aklımda kalmış niyeyse )
tahta yontuyorum kılıcımla. sürekli tahta yontuyorum.
birilerine accayip kin besliyorum ama. gece gündüz plan yapıyorum. planları hatırlamıyorum ama içimdeki kin bayağı birikmiş ve ısınmış.
japon evlerini bilirsiniz. herkes yerde bağdaş kurar, yarım saatte bir finsan çayı veremezler birbirlerine. öyle bir yerdeyiz.
odada 9 tane erkek var.
hepsi benimle aynı yaşta. biri daha yaşlı.
yaşlı olan önünde eğiliyoruz. bir nevi ona tabiyiz. artık aşiret reyisi midir nedir bilemiyorum.
kılıç koyuyorlar önüme.
üstüne bir ağacın yaprağını. ( muhtemelen çınar. hani şu kanada bayrağındaki gibi )
kılıcı alıp dönüyorum arkamı. önümde başka bir adam.
karnına sokuyorum kılıcı. ve çeviriyorum. karnında curuluk şuruluk guruluk sesler geliyor. adam tek bir kez bile ah demiyor.
yığılıyor karnındaki kılıcı tutarak. yüzü koyun düştüğünde kılıcın kalan kısmı da giriyor döşüne. arkadan çıkıveriyor kıpkırmızı.
dönüp yaşlı adama bağırıyorum.
o da bana bağırıyor. eliyle dışarıyı işaret ediyor.
tahta sürmeli kapıdan bahçeye adımımı atar atmaz patlıyor silahlar. omzumdan vuruluyorum. verandanın altından biri saplıyor kılıcı kalçama. yığılıp kalıyorum. son bir hamleyle ayırıyorlar başımı gövdemden. son saniyede bedenimi ve boynumdan sıçrayan kanları görüyorum yere düşen başımdaki kırpışan gözlerimden.
ağzımda ekşi bir tat, kulaklarımda muhteşem bir çınlama ile dalıyorum karanlığa yine.

--spoiler--

--spoiler--

devam et panpa

reenkarnasyonik ipne

bu da demek oluyor ki anasını 36 defa gibmişler bu şizofrenin. her taşağın altında bir gerçek yatar panpalar...

reserved

iyi yazıyor ama zütoş

rezerved

Berkin elvan geldi beyler..