size dertlerimi anlatmak istedim bu sabah.
Evet gerçekten konuşacak kimsem yok ne ailem ne arkadaşım ne sevgilim hatta evcil hayvanım bile yok.Bu yaşıma kadar karşı cinsle hiç etkileşimim olmadı bir kızın eli elime dahi değmedi.Çok utangaç olduğumdan diye düşünüyorum.

Komşum ipek hanım var her sabah ekmek almaya giderken karşılaşırım.30lu yaşlarda kızıl saçlı gözlüklü dolgun vücut hatlarına sahip bir bayan. Beni gördüğünde kesin günaydın kartonpiyer beey diye seslenir.Ben ise utancımdan hiç bir şey diyemeden koşarak eve girer 2 posta atarım sinirimden.
Sonra kahvaltımı yaparken sözlüğe girer sizin yazdıklarınızı okur az da olsa neşelenirim.

Evet kardeşlerim benim için çok değerlisiniz bu satırları yazarken klavyeye damlattığım göz yaşlarım tuşların aralarından sızıp bir elektrik kaçağı yapar da çarpılıp ölürüm ve bu yalnızlığım sona erer belkide...