başıma gelecek olan bir durum bence bir kaç yıldır gerçekten mutsuz olduğumu hissediyorum, herkes gibi gülebiliyorum arkadaşlarım ile vakit geçiyorum mutluda oluyorum ama hepsi anlık oluyor ve ben genel olarak mutsuz dalgın üzerinde bir yük varmış gibi hisseden bir insanım

bir şey yapmak için aciz değilim ama bir şey yapmak için bir şevkim bir umudum yok yaşadıkça kaybettim tüm umutlarımı beni sorsanız insanlara mutludur derler eğlenceli çocuktur falan ben belki yansıtamadım bu karanlık noktamı ama bir masada otururken hiç bir şey düşünmeden sadece dalıp gidiyorum ve dinleyemiyorum insanları bir hiç gibi hissediyorum kendimi

denedim tutunmayı hatta mutluda oldum ama sonra yine kendi kabuğuma çekildim yine aynı hiçlik hissiyatı yine aynı şeyleri yaşamaya başlıyorum geceleri uyuyamıyorum çoğu zaman vaktimi oyun oynamak ile geçiriyorum ama hiç bir şey yapmasam bile uyuyamıyorum düzene sokuyorum uykumu bir gün uyumayıp erken yatıyorum kalkıyorum saat 10 gibi yine aynı gece uyku girmiyor gözüme sebepsiz bir şey kemirip duruyor içimi

insan olmak gerçekten zor insan olmanın getirdiği çok acı var üstümüzde bazılarımız hissedemiyoruz bu acıyı ama bazılarımız biliyorum ki en kötü şekilde hissediyor bunu ve ben hiç bir şey hissetmiyorum en çokta bu yoruyor beni soldum artık ben yavaş yavaş hissediyorum çürüdüğümü

kendi canıma kıyıp bir şey yapmam ama bu yaşantım bu hissettiklerim beni çok ileri zütürmez zaten sadece dalıp gidiyorum boşluktan boşluğa sanki beni kandırmışlar da öyle gelmişim gibi hissediyorum dünyaya

Benim düşüncelerimi yazıya döken biri şuku

bana neden ekşici değilde incici olduğumu sorarsan burda senin gibi özel insanların olmasıdır. bence bırakalım ne olacaksa olsun, ölene kadar yaşayalım. boşluklarla olsada bu senin hayatın panpa diğer insanlardan farklı olman seni kötü yapmaz. zaten çoğu insan kendilerini çoktan yitirmiş ve düşünmeden, aptal aptal konuşarak yaşıyorlar. bunları farketmek zor değil. senin en azından kendine göre bir hayatın var ve istediğin gibi yaşa. diğerlerini gibtir et istediğin şeyi yap. umarım düşüncelerin birgün aydınlığa kavuşur

ben de sırf bu başlığa yazmak icin girdim, wanilya çok güzel anlatmışsın hislerini pnp, ben de acayip benzer şeyler hissediyorum, yaş 25 oldu, o kadar çaresiz, aciz hissediyorum ki kendimi, tabii maddi nedenler de var ama param olsa bile kendimi mutlu edebilecegimi sanmıyorum, bazen hevesleniyorum bir seyler yapmak icin en azından diyorum ki bir işim olsa paramı kazansam belki beni gönülden seven de bulurum. sonra inanmıyorum bu düşüncelerime hayatımı aptal aptal twitch izleyerek tüketmek istiyorum. geceleri uyuyamıyorum ilkokula kadar anılarım geciyor gözümün önünden o kadar zayıf ruhum var ki buluyorum eski bir anı daha çok yıpratıyorum kendimi, yüksek lisansa başladım neden başladım bilmiyorum ne istiyorum bilmiyorum annem, babam, abim var bir tek onlara karşı sevgi besleyemiyorum çünkü kendimi sevmiyorum, kendini sevmeyen insan hiçbir şeyi sevemiyor. o yüzden de turgut uyarın dedigi gibi sevgim acıyor, anneme bile samimi sevgi besleyemezken bir yabancıyı sevince suçlu hissediyorum kendimi. kitap okuyorum, yazmak da istiyorum bir seyler ama o da kısır döngü halinde tekrar hayatımı oyalanarak ölene kadar geçirme hissi agır basıyor. intihar da edemedim, nedendir bilmem bir yandan intihara bile layık görmüyorum hayatımı ya da hayatı. çok mutsuzum da denilebilirdi belki kısaca...

var olmak sana göre bir yük peki ya sonra ölümden sonraki sonsuzluk ? o daha büyük bir korku bence.Bu arada farkımız yok herkes yaşıyor bu hayatı ben hariç

kendimi gördüm be dostum sana şuku atmak bana farz adeta.

Ustam bu hissi bu pgibolojiyi yaşadım ve araştırdım sebebini elimden geldiğince yardımcı olmaya çalışmak isterim konuşmak istersen konuşalım

öyleki bir tanıdık görünce yolumu değiştiriyorum.2-3 KiŞi DIŞINDA sohbet etmiyorum kimseyle

Mükemmel bi yazı

inş ölürsün moruk

Ve yarını düşünmeden sadece bugünü yaşıyorum

aynı durum bende de var dıbına koyim dünya yansa gibimde olmaz şu dizinin son bölümünü izleyeyim bari derim

Ben de böyleydim ama atlattığıma inanıyorum. Sanırım sıkıntı bişeye bağımlı olmak. Bağımlı olduğun şeyden kurtulunca aldığın nefes acısıyla mutluluğuyla seni yaşamın içine çekiyor. Sigara vs gibi seylerden bahsetmiyorum genel bir bağımlılık. Bir üstad yazmıştı burada beyindeki dopamin seviyesini etkileyen şeylerle alakalı. Sanırım bu pgibolojiden kurtulmanın en temel yolu bağımlılıklardan arınmak.

Bu niye trendde amk

Sanki yasiyomuyuz aq

Bir çoğumuzu özetlemişsin

Panpa ben de böyleyim. Kimse böyle değil sanıyodum. Bi baktım bizim gibiler incide toplanmış. Ben de üni öğrencisiyim. Ne derse odaklanabiliyorum ne başka bi şeye. istemsizce geleceğimizi de yakıyoz amk

31 cek rahatlarsın

sen başkalarının haberi bile olmayan durumları büyük dert edinecek kadar derin bi adamsın panpa. umarım böyle şeyleri şöyle bir kenara bırakırsın, hayata bir gaye bulursun ve mutlu bir hayatın olur.

Kesinlikle hayat tarzindan dolayı değil hergün yattiğim bir kiz arkadaşim vardi takiliyodum oyle az çok iyi geçiyodu gunlerim ama her odaya gittiğimde ağliyordum şimdi kizdan ayrildim yine ayni amk seni o kadar iyi anliyorum ki