keske diyorum herkes uzgun olsa.. cevremde mutlu insanlari gorunce imreniyorum ben niye mutsuzum diye.. belki de baska insanlarda benim mutlu oldugumu dusunuyordur deyip kendimi teselli ediyorum sonra..

ben 30 yasinda bekar bir adamim (aslinda gayim ama maskulenim).. iyi bir okuldan mezun oldum (keske daha fazla calissaymisim hic bi tak ogrenemedim unide), yurtdisinda orta seviye yonetici oldum (he yonetici amk sorsan hala intern gibi ayar yiyorum mudurlerden).. maasim iyi (tr kosullarinda iyi ama yetmiyo mk yetmiyo hersey pahali burada) bir suru arkadasim oldu ama hicbiri kalmadi etrafimda (bak bu benim durustlugumle alakali biraz da soyle ki hepsi beni kendileri gibi sandi gencken, gulduk eglendik, sonra yas ilerleyince kiz arkadas olmayinca yanimda ben panik ldum kendimi cektim anlayacaklar diye).. ee ailedende uzaktayim guvendigim basimi yaslayabilecegim anam babam kardeslerim hepsini turkiyede biraktim.. is desen stresli.. eve gidiyorum sessiz.. ulan 30 yasinda boyle olmamali hayatim diyorum disarida suni mutluluk ariyorum olmuyo.. neyse cok samimi oldu bu yazi.. ama birseyleri degistirmeliyim 40 a gelmeden.. bu yazi da burada kalsin belki neydim ne olmusum derim.. ciao bye..