3 yıllık ve çok mutlu bir ilişkim vardı

karşılıklı duruyorduk odanın ortasında. avuçları tavana bakacak şekilde tuttu ellerini. dakikalarca dirseklerimizden parmak uçlarımıza kadar okşadık birbirimizi. tek bir kolun kemiklerini birbirinden sıyırır gibi. sarıldım ona sonra. tekrar konuşmaya başladım. onu sevdiğimi söyledim. sayıkladım daha doğrusu. çünkü bilinç ortada yoktu. hislerden oluşmuş bedenler vardı ortada sadece. gidip yatağa oturdum. o ayaktaydı. kotunun düğmesini açtım. eğilip boynumu öpüyordu. sakallarımı okşuyordu avuçlarıyla. elleri ateş gibiydi. dokunduğu yer yanıyordu. bacaklarını sırayla havaya kaldırdı. önce birini sonra diğerini tutup kotun paçalarının yavaşça çıkardım. kucağıma oturdu. atletimi çıkardı. avuçlarını gezdirdi göğsümde. şehvet inkar edilemez ama ben bu dokunuşu sevgiyle açıklarım. şehvet duyduğu bir bedeni severse insan ne tür şeyler hissedebileceğinizi düşünün biraz

tek tek olayları anlatmanın anlamı yok. yaz geliyor. ben okulu bırakıyorum. sürekli telefonla görüşüp arada sırada dışarı çıkıyoruz beraber. kapalıyken demir parmaklıkların üzerinden atlayıp eski okulumuza gidiyoruz, huzur evindeki yaşlıları ziyaret ediyoruz. bize nişanlı olup olmadığımızı soruyorlar. utanıyoruz. çocukken çekildiğim bütün fotoğraflarda imzası olan makineyi getirip eskiden olduğu gibi film alıyoruz makineye ve bizim için özel olan her herde fotoğraflar çekiliyoruz. evdeki en sevdiğim albümlerimden birini boşaltıp ona zütürüyorum. kendi albümümüz olamsı için. birlikte ağaç dikiyoruz mesela ya da evlerini ilk kez balkonundan içeri girip ocağın üzerindeki akşamdan kalma yoğurtlu sarımsaklı kızartma tabağını çalarken görüyorum. her zaman gittiğimiz bi parkta yere oturup ekmek bana bana yiyoruz ganimetimizi... bunlar hiç bitmez

işte böyle yaşıyoruz. ve ben yeryüzünde var olagelmiş bütün aşkları küçümsüyorum o zamanlar.

hepinize teşekkür ederim arkadaşlar

gözler tavana çakılı. yanınızda dünyanın geri kalanını uğruna bir anda harcayabileceğiniz yegane insan çırılçıplak uzanmış ve ellerini tutuyorsunuz. işte bahsettiğim berbat düşüncelerin aklınıza gelebileceği en iğrenç an o andır. beynimi bir türlü durduramıyordum. çirkin sahneler gözlerimin önünden bir türlü gitmiyordu. kadını nefretle seviyordum böyle anlarda. kendimi tutamayıp küfretmeye başladım. aklımdan geçenleri kolayca anlamasına o kadar alışmışım ki gözlerimin önündeki sahneleri birlikte izlediğimizi var saydım belki de. o kadar hiddetliydim ki korkuyu gözlerinde görebiliyordum. kendime geldiğimde ona yaşattığım şeyden tiksindim. az önce kendini bana vermekten bi an bile tereddüt etmemiş kadının kalbini umursamazca kırmıştım.

dudaklarını öpmeye başladım tekrar. nefes almakta güçlük çekiyordum öperken. her nefes alış için duruşumda özürler fısıldıyordum. sürekli "affet" diyordum "beni affet" "özür dilerim kadın"

öyle seslenirdim ona. sonra durulduk ikimiz de. birazdan söyleyeceğim şeylerin ne demek olduğunu düşünmenizi istiyorum. ben. 19 yaşında bir adamken. inandığım tüm değerler üzerine yemin ederim ki içimde hiç şüphe barındırmaksızın şöyle söylüyordum ona:

duyunca öfkeden falan kudurmadım. kadına bakışım da hiç değişmedi. üzerinden zaman geçmişti olan olayın ve zaman denen uyuşturucunun diğer uyuşturucuların aksine kullanılmaya başlandığı anın üzerinden ne kadar çok süre geçerse o kadar artardı tesiri

tüm zihinsel uyuşukluğuma rağmen gırtlağımdan başlayıp kasıklarıma kadar ilerleyen bir başka sızlama daha yaşadım o an. birkaç saniyelik bir şeydi sadece. üzerinde durmamaya çalıştım. dönüp kadına "öyle mi" diyebildim. bunun beni etkilemesini hiç istemiyordum ama içime düşmüştü dıbına kodumun kurdu.

çay istemediğimi ve eve gitmem gerektiğini söyledim. pederle valideyle çok yaşayamadım mutluluğumu onlarla da biraz vakit geçireyim diyip ayağa kalktım. kadının yüzünde endişe yoktu çünkü o kadar değersizdi ki yaşanan olay onun için bunun beni etkileme ihtimalinin olduğunu bir an bile düşünemiyordu. yine de bir tuhaflık sezip sordu: " bi şey mi oldu? ben hiç bi şey anlamadım. daha neler yapacağımızı bile konuşamadık"

"sonra konuşuruz" dedim. yanağından öpüp dönüp arkamı yoluma gittim. koşarak geldiğim yolu yerlerdeki taşları izleyerek geri dönüyordum. mutsuz falan değildim. hala birlikte yaşayacağımız hayatın hayallerinin coşkusu vardı içimde. ama şu sinekle ilgili olan hikayeyi bilirsiniz. büyütülecek şeyler değildi konuştuklarımız ama yine de mide bulandırıyordu.

beyler burda bırakmayı düşünüyorum. heyecanlı bi yerde bırakmazsam takip etmicek kimse başlığı ben de içimi gibe gibe anlattığımla kalacam. böyle bi şeyi hak etmiyorum o kadar emek verdik.

ben başlığı açarken bunu bu şekilde anlatacağımı sanmıyodum. o an içimde olan şeyleri yazıp geçtim sonra devam etmemi harbiden isteyen adamlar çıktı. onlar için devam ettim. cidden emek veriyorum. ve anlatırken tekrar tekrar yaşıyorum bunları. boşuna yapmış olmak istemiyorum bunu.

eğer izin verirseniz bu günlük bu kadarla bırakmak istiyorum. olur mu?

5 oscarlı aşk filmlerinin veremediği duyguları veriyorsun kelimelerinle. Aşkı tekrar sorgulatıyorsun hatta öğretiyorsun lan.

devam etmek içimden gelmiyo. bir de pmden gelip taşak geçenler var. kime anlatıyorum ben bunları amk.

alın dinleyin: https://www.youtube.com/watch?v=vvyW96akH6U

bugünlük napacağıma birazdan karar vercem

bu konuda baskındım ona karşı. bunu söylemeye hakkının olmadığını kabullenmişti sonunda. ama ben mutlu değildim. çünkü kadın zaman geçtikçe eriyor gibiydi. paranoyak düşünceleri de gün geçtikçe artıyordu. onu hiç bir zaman kendi başına bırakmamıştım oysa. ihtiyacının olduğu her an yanındaydım. yürekten gelen güzel sözlerimi esirgemiyordum. sırf o üzülmesin diye okuldaki arkadaşlarımla tanışmıyordum. başka insanlarla vakit geçirmiyordum. bütün zamanımı ona ayırıp yüzünü birazcık güldürebilmek için seferber ediyordum kendimi

aglattin huur cocugu. Eger bunlar gercekse eger sen kizdan gibtir taktan nedenden dolayi ayrildiysan senin amina koyarim. Amk beni anlattin lan sen huur cocugu. Eger kizdan ayrilirsan ya da geri donmezsen eger gurur yaparsan senin serefini gibeyim.

yurttaki çocuklar da benden farksız oldukları için ilk başlarda onlarla vakit geçirmeye çalıştım. ama adım attığım herkesin aptal olduğunu öğrenmem çok zamanımı almıyordu ve ben geri basıyordum. çarşıdan rıhtıma doğru yürüyordum bir gece. yurttaki insanlara adım atmaktan vazgeçtiğim günlerdi. ellerim ceplerimde kafam yalnızlığımla meşguldü. henüz nerede ne olduğunu tam bilmediğim için birini durdurup nereden tekel bulacağımı sordum. cevabımı alıp adamın söylediği yöne doğru yola koyuldum. tekeli bulduğumda aklıma kazımıştım çoktan yolu. ihtiyacım olacağından emindim. içeri girip 3 tuborg alıp çıktım. moda sahili öğrendiğim ilk yerlerdendi o yüzden macera aramayıp orada oturmaya karar verdim. bir kaç dakika sonra rüzgar yüzümü yalıyordu oturduğum kayanın üzerinde. poşetten çekip biraları teker teker yuvarladım. yalnızdım ve her şeyden bihaberdim. gözüm sürekli arkamdaydı. her an başıma bir şey gelecekmiş gibi yaşıyordum burada. yıllarca televizyonda cinayet gasp kapkaç haberlerini izlerken sağ üst köşede istanbul yazdığı içindir belki de.

kendini yazar sanıyo amındüdüğü bi de adamdaki lükse bak yazması için birilerinin takip etmesi gerekiyo ulan sanki hikaye yazıyorsun bana kalırsa sen bu olayları yaşamamıssın, hatta sevgilin bile olmadı bu güne kadar yeter artık prim yapıp durmasın sizde okumayın amk

şüphe diyorduk. şüphe. ne gece ne gündüz... ne sıcak ne soğuk... insan felaketlerden ibaret de olsa ne yaşayacağını bilmek ister. bu yüzden en eski mesleklerdendir falcılık. ben de bilmek istiyordum. küçücük bir kasabadan çıkıp içinde milyonlarca farklı canlıyı barındıran bir okyanusa gidiyordum. yıllarca bir fanusun içinde yaşamış zarsız ve savunmasız bir akvaryum balığıydım ve köpekbalıklarıyla boy ölçüşmeye karar vermiştim.

zaten istediğim an bitirebilsem bitiririm ama çok havada kalır yazdığın onca şey çöpe gider kardeşim. bu gece bitmesi zor duruyo saat 4e kadar falan yazarım ama biteceğini sanmıyorum ama yarın mutlaka bitiricem. ekgib kalan noktalar olsa bile. çok yıprattı beni de bu iş. başka hayatım yok gibi yaşıyorum günlerdir sizin için. çok yoruldum artık

geçmiş zaman ekini farkettim ayrılık ölüm ile geldiyse ağlatırsın bak gece gece

toplasan 3 kelime okumadım. gibtir et

lan kız ölürse ben yakasında mhp rozeti olan ceketin üstüne kaban giyip dolanan adam bağıra bağıra ağlarım burda dıbına koyim

athena'nın yalan şarkısında söylediği gibi aşk nefrete ne yakınsın.

siz de yaşadınız böyle şeyler. anlarsınız beni. öfkeden deliye dönmüştüm. kollarımdaki damarların belirginleştiğini görebiliyordum ve göğüs kafesim kalbimin vuruşlarına daha fazla dayanamayıp parçalanacak gibiydi. insan sevdiklerine ne kadar kötü konuşabilir ki? akıl sır eremiyecek kadar. ağzıma ne geldiyse söyledim ona. geçmişimizin bir parçasını kirlettiğini söyledim. o yolların artık birlikte yürünmeye değer yanının kalmadığını söyledim. küfürler ettim.

bencilceydi yaptığı bana göre. orası ikimizindi. ortak mülküyetimiz vardı ve benim topraklarıma benden habersiz girmişti birileri. bir an için huur çocuğunu bulup kemiklerini paramparça edene kadar dövmek istedim. ama suç onda değildi ki. yapamazdım. nitekim yapmadım da

ben bunu nasıl yapabileceğini söyledikçe. o yapmış olduğu hatayı kavrıyordu. aklının ucundan geçmemişti böyle tepkiler vereceğim. ona daha fazla kızamadım çünkü ne yaptığının farkında bile değildi. ben daha çok kendime kızmayı seçtim. o yolların ne demek olduğunu ona yeterince anlatamadığımı söyleyip durdum kendime.

uzunca süre yalvardı. suçu başkasının üzerine atmadı. yiğitçe suçluyum dedi bana göğsünü gere gere ve cezama razıyım.

şöyle söylemek çok da yanlış olmayacaktır herhalde: "nefret aşka ne yakınsın"

var mı okuyan takip eden? gecemi de kendimi de boş yere gibmenin alemi yok

böyleydi işte. üzerim birbirimizden çekindiğimiz bi yığınla örtülüydü ve nefes almakta zorlanırdım. tüm karmaşanın içinde kalplerine dokunabildiğim, içimde dokunuşlarını hissettiğim 2 kişi vardı. erkek olan beni özgür kılar, dişi olan her hareketimin doğruluğunu sorgulamamı sağlardı. dişi olana her zaman şöyle söylerdim "sen benim, benden bağımsız yaşayan vicdanımsın"

iki arkadaşım da belki de hayatlarınızda karşınıza hiç çıkmamış olabilecek kadar zeki insanlardı. erkek olan sizi yormazdı. çünkü o özgür ruhlu biriydi. tıkanıp kalınan sohbetler etmezdi. akışkan olmalıydı onun için her şey. durağanlık boğardı onu. farklı fikirlerde olmamızdan hoşlanmazdı. onun söylediğini ben, benim söylediğimi o tamamlamazsa edilmeye değer değildi lakırdılar. eğer tıkanırsak dönüp ardını giderdi. ama hiç gönül koymazdım ona. bilirdim beni severdi.