3 yıllık ve çok mutlu bir ilişkim vardı

Sonunu çok merak ettim inşallah bu gün biter... bitmezsede okumaya devam ederim panpa rahat ol

olum sonunda kıza bir şey oluyorsa sokarım böyle işe

kendimi öyle kaptırmışım ki düşüncelere saatin geç olduğundan haberim yoktu. geri dönüp yurda gitmeliydim. kalktım etrafı kolaçan edip yürümeye başladım. haldun taner sahnesine yaklaştıkça kulağıma muhteşem bir ses çalınmaya başladı. hızlı adımlarla sesin geldiği yöne doğru yürümeye başladım. zaten başka yöne gitmek mümkün değildi. ses beni içine çekiyordu. biraz daha ilerledikten sonra elinde bağlaması kafasında kasketiyle kısa göbekli bir adam gördüm. bir kaç saniye sonra adamın bir iki adım ötesine oturup gözlerimi ondan ayırmadan söylediği türküyü dinlerken buldum kendimi.

https://www.youtube.com/watch?v=3_SgFDTTLck

bi sigara içeyim hiç mola vermedim daha arkadaşlar. ben de finali yapmak istiyorum ama aklıma gelen şeyleri yazmadan da edemiyorum. sıkılan varsa kusura bakmasın

Kaç gecedir okuyom bu akşam dayanamadım yazdım artık bitir şunu gibik bi sebepten ayrıldık de bu kadar sevgi elbet geri baglar kıza bişey oldu falan dersen kahrımdan ölcem

bu gece bitiremzsende yarın kesin bitir bence kardeşim zirvedeyken bırakalım anlıyorum çok zor bi dönem atlatmışsın belliki hala etkisindesin ama fazla meraklandırma bizleride.

zaten istediğim an bitirebilsem bitiririm ama çok havada kalır yazdığın onca şey çöpe gider kardeşim. bu gece bitmesi zor duruyo saat 4e kadar falan yazarım ama biteceğini sanmıyorum ama yarın mutlaka bitiricem. ekgib kalan noktalar olsa bile. çok yıprattı beni de bu iş. başka hayatım yok gibi yaşıyorum günlerdir sizin için. çok yoruldum artık

https://www.youtube.com/watch?v=enI_qd9c9LA sigara molasında iyi gider

şimdi sen bunu gibtin mi gibmedin mi onu söyle

adam söylemeyi kestiğinde ben kendime gelememiştim hala. kendime gelip kalktım oturduğum yerden. kaldığım yurda doğru yollandım. adamın söylediği türküler karanlık olan içimi zifiriye çevirmişti. ne yapacağımı neye tutunacağımı bilemiyordum. ben de her defasında eski arkadaşlarda aradım sohbeti. erkek olanla telefonda görüşmezdik pek. ikimizde hoşlanmazdık bundan. senede iki defa görüşebilceksek biz de iki defa görüşürdük. ama yüz yüze. dişi öyle değildi ama. benim yokluğuma alışamamıştı. duruma bakılırsa etrafımda kimse olmadığına göre ben de onun yokluğuna alışamamıştım

bir kaç gecede bir arayıp halimi sorardı. bu sohbetler beni de çok rahatlatıyordu. bildik tanıdık birine ihtiyacı her zaman vardır insanın. bazen sabah oluncaya dek konuşurduk. her defasında telefonu kapattığımda verdiğim nefesin ağzımdan daha rahat çıktığını hissederdim.

reserved

http://www.youtube.com/watch?v=l-JRGxPVzNg

kadınla ilk tanıştığımız zamanlarda o kadar çok bahsederdim ki hem erkekten hem dişiden. bazı günler bu ikisinden başka bir şey konuşmadığımız bile olurdu. bir keresinde yolun ortasında durup yeter artık diye bağırmıştı. düşünüp hak vermiştim ona sürekli aynı insanlardan bahsetmemin onu sıkabileceğini anlamıştım.

istanbula geldikten sonra da sıkılabileceğini düşünmemiştim ama. üstelik insanlardan değil. tek bir insandan. kadın değişiyordu bu günlerde. sürekli bize bi şey olmasından korktuğunu söylüyordu. benim çok fazla dikkat çektiğimi ve bunu bilerek yaptığımı. artık onu eskisi gibi sevmediğimi söylüyordu. ben anlamakta zorlanırdım bunları. çünkü ona karşı tutumlarımda en ufak bir değişiklik yoktu. dişinin bana bir arkadaş gibi bağlı olmadığını söylemeye başladığında dehşet verici kavgalar etmeye başladık. ben kadını ne kadar seversem seveyim hayatta dost diyip ailemden sayabileceğim iki kişiden birinin gitmesini bekllemesini anlayamıyordum. kaldı ki babadan görüp beynime kazıdığım sert bir tavrım her zaman vardı. hiç bir sözü esirgemezdim kızdığımda. kalbini kırdığını bilirdim. ama yine de susmazdım. o böyle zamanlarda ağlamakla yetinirdi çoğu zaman. içim parçalanırdı onu öyle gördüğümde ama yine de dişiyi kaybetmeyi göze almadım. bu değerlerimi yok saymak demekti

bu konuda baskındım ona karşı. bunu söylemeye hakkının olmadığını kabullenmişti sonunda. ama ben mutlu değildim. çünkü kadın zaman geçtikçe eriyor gibiydi. paranoyak düşünceleri de gün geçtikçe artıyordu. onu hiç bir zaman kendi başına bırakmamıştım oysa. ihtiyacının olduğu her an yanındaydım. yürekten gelen güzel sözlerimi esirgemiyordum. sırf o üzülmesin diye okuldaki arkadaşlarımla tanışmıyordum. başka insanlarla vakit geçirmiyordum. bütün zamanımı ona ayırıp yüzünü birazcık güldürebilmek için seferber ediyordum kendimi

reserved

o durmadan başka kadınlarla görüşmek isteyip istemediğimi soruyordu. ben odadan ayrılıp geri döndüğümde elinde telefonumla yakalıyordum onu. elimden hiç bir şey gelmiyordu zaten yapıyor olduklarımdan başka. kadın yok oluyordu ve ben seyretmekten başka bi şey yapamıyordum. okulda arka sıralarda oturup saatlerce düşünürdüm bunu. ne yapacağımı bilemiyordum. bir gün okuldan ayrılırken açılmış olan standlar gördüm. içlerinden biri ilgimi çekti. bir tiyatro topluluğunun standıydı. yaklaşıp bir kaç soru sordum. adamlar çok ilgili davrandılar. ama ben vazgeçip geri döndüm. tam kapıdan çıkmak üzereyken arkamı dönüp koşmaya başladım. bir anda içimdeki kara bulutları dağıtacak şeyin bu olduğuna karar verdim. okuldan sonra biraz eğlenip kafa dağıtacaktım. tek isteğim biraz huzurdu.

topluluğa kaydımı yaptırıp okuldan ayrıldım. kadın beni rıhtımda bekliyordu. acele acele gittim ona. benden uzakta olmasına tahmmülüm yoktu. sanki azıcık uzaklaşıversem yanından düşüp kalacaktı olduğu yerde. bu yüzden ona ayırdığım vakit okulda olduğum vakitlerin dışında kalan tüm zamanları kapsıyordu. içimde büyük bir mutluluka geldim yanına. onunsa bakışları donuktu. dışarda her buluşuşumuzun ilk anları böyle oluyordu. sanki beni her defasında sıfırdan tanımaya başlıyormuş gibi. gün bittiğinde o yine benim kadınım olduğunu hatırlıyordu. bana saçma sorularını sormadığı ve gecenin onun evinde noktalandığı zamanlarda yüzü yine eskisi gibi gülüyordu. bu anlar benim ciğerlerime oksijenin girdiğinden emin olmamı sağlayan anlardı

o gün de aynı şekilde oldu her şey. ben bi topluluğa katılıdığımı söyleyip onu mutlu edebilmek için birazcık gözlerindeki buzların erimesini beklemiştim. vakit geldiğinde ona bu haberi verdim büyük bir coşkuyla. biraz sonra birbirimize sarılıp evimize gideceğimizin hayalini kurarak. ama hiç bir şey beklediğim gibi olmadı. o bunu kendisinden çaldığım bir vakit olarak görmüştü. yolunda giden günleri özlüyordum. bazen bir yerlere oturup sessiz ve ağlamaklı, keşke bu dıbına kodumun yerine gelmeseydik diye söyleniyordum kendime. içimde bir kişiye bile yetmeyecek enerji kalmıştı ama ben bunu ikimiz için harcıyordum. gerekirse sadece onun için. ama çabalarımın hiç biri onu tatmin etmiyordu. o beni başka kadınlarla hayal etmekten başka bir şeyle ilgilenmiyordu artık

çok yorgundum. ben artık kendi geçmişine sıkı sıkıya bağlı ve tek mutluk kaynağı yine o geçmiş olan biriydim. ve artık beni gözlerim de en az kadınınkiler kadar buzlarla kaplanmıştı. beni neşelendiren tek şey tiyatro topluluğuydu. yıllarca küçük bir yerde bu tür şeylerden yoksun kalmış biri olarak muhteşem işler çıkarıyordum. hocalarımın bana bakarken gözlerinin parladığını görebiliyordum. ben de o dönem yaptığım tek iyi şeye sıkı sıkıya bağlanmıştım. durmadan tiyatro tarihi ve teknik kitaplar okuyordum.

kadın hayatımı zindana çeviriyordu. konuştuğumuzda ayrılık kelimesini kullanmaktan çekinmiyordu örneğin. her zaman benim sebep olduğum ayrılık senaryoları çizip bunlara gülüyordu. ellerini tuttuğumda geri çekiliyordu.

bir gün hocalarımın hazırladığı bir oyuna iki kişilik bilet aldım. onu topluluğa ısındırmayı deneyecektim. ve hatta onun da katılmasını sağlayacaktım. hayaller kuruyordum. yeniden eskisi gibi olduğumuz ve sahneden bizi alkışlayan seyircileri selamladığımızı düşlüyordum. evet bunu yapacaktım. ne pahasına olursa olsun onu o oyuna zütürecektim