3 yıllık ve çok mutlu bir ilişkim vardı

gibişleri de anlattın mı lan?

şuana kadar anlattığım ne varsa hepsi o dönem içimde barındırdığım duyguları ve ilerleyen dönemlerde olacak olaylardan sonra hissettiklerimi tamamen olması mümkün olmasa da kısmen anlayabilmeniz içindi. benim hissettiklerimin zerrelerini dahi olsa içinizde uyandırabilmek içindi arkadaşlar. o dönem yaşadığım her gün birbirinden güzeldi ben sadece içlerinden birini anlatabildim. çünkü tamdıbını anlatmaya sayfalar kitaplar yetmeyecektir. inanıyorum ki hayatımdan sizlere sunduğum bu küçük kesit bile yeterli oldu. çünkü bana yoldaşlık yapan ve anlattıklarımı dinleyip ertesi günü bekleyen onlarca insana ulaşmayı başardım

olayın bundan sonrasında kadından daha bağımsız beni daha çok anlatan şeylerden söz edicem ta ki bütün parçaların birleşme vakti gelinceye kadar

memleketin bi yerlerinde küçük bi kasabada büyüdüm ben. sabah 9 da sokağa çıkardık arkadaşlarımızla para birleştirip aldığımız topun peşinde koşturduk yıllarca. annelerimiz akşam ezanı oknunca seslendi eve gelmemiz için balkondan pencereden ama biz gitmedik. azarlar işittik. salça ekmek yerdik hızlı olsun diye yemek faslı çünkü arkadaşları bekletmek bize göre değildi sokakta. zile ikinci kere bastırıp onlara hadi bekliyoruz dedirtmek kitabımızda yoktu yani

traktör kullanmayı bilirdik mesela. bi ağaca nasıl tırmanılacağını, sapanla nasıl kuş vurulacağını, nasıl uçurtma uçurulacağını bilirdik. ve aşık olmayı çocuk yaşta yan komşunun kızıyla öğrenmiştik.

dünyamız küçük insanlığımız büyüktü anlayacağınız. mahallenin en serseri gençleri bile elinde pazar poşetiyle yürüyen teyzelerin ellerinden alırdı poşetleri. evinde bir demlemelik çayı olan insanların o çayı misafir olarak evlerine gittiğimizde bizim için demlediklerini ceplerindeki belki de son parayla bakkal amcalardan aldırdıkları bisküvilerle nasıl bizlere ikram ettiklerini gördük.

olum çok iyi yazıyosun sen ya 3 gündür takipdeyim mutlaka bi kitap çıkarmalısın panpa

uzun lafın kısası insanlığın henüz ölmediği zamanlara yetişebilmiştim. bana babadan çevremdeki temiz insanlardan miras kalan bütün değerleri başımın üzerinde taşıdım. benim için yeryüzünde tadılabilecek en büyük gurur ve başarı o insanların kalbinde ve aklında edindiğim yeri kaybetmeden son nefesimi verebilmiş olmak olacaktır. bunu bildim. ve bunu bilerek yaşadım. az önce çizdiğim küçük dünya tablosu benim zaten bildiğim ve tek olduğunu sandığım, başka türlüsünün olmadaığını sandığım dünyanın ta kendisiydi. herkesi kendim gibi, bizim gibi sandım. yanıldım.

var mı okuyan? yoksa yormayın beni arkadaşlar. bu gece 3. gece hayatımı durdurup bi mesaiymiş gibi kendimi kilitliyorum bu şey için koltuğa

panpa ben seni dinliyorum yaz sen ama yorgunsan yarına bırak gibtir et

aga 2. kez baştan okudum yine ağladım nasıl yazıyosun amk, belki bende bi zamanlar bi kızın kızıla çalan dudak etlerinden hayata tutunduğum ve açık kahverengi ve ölüm tonlarında olan o gözlerinde hayatı gördüğüm içindir
devam et

o bahsettiğim dünyanın içinde büyüyüp bana hayatımın en güzel günlerini ve cehennemi yaşatacak olan kadınla tanıştığım yaşlara geldim.onu tanımadan önce kendi halinde yaşayan bi genç adamdım. okulu bırakmıştım liseden sonra. sanırım sahip olduğum ufak dünya bana fazlasıyla yetiyordu. marangoz olmak isterdim çokça zaman. üretmek isterdim. insanlara benim elimden çıkmış şeyler vermek isterdim. basitti lan işte her şey. gülüşler zor ve de sahte değildi. en büyük derdim tuttuğum takımın kaybetmesi, en büyük mutluluğum dost meclislerinde sohbet edip ikişer bira içmekti.

toplasan 3 kelime okumadım. gibtir et

canın nasıl isterse panpa ister devam et ister yarına kalsın farketmez. yazdıklarını görünce aşkın denen duygunun değerli olduğunu ve her insan ile paylaşılmaması gerektiğini gördüm

reserved adam yetenekli ve dolu

hayat işte. ne zaman neyle karşılaşacağını bilemiyorsun. yıllarca aynı okullarda okumuşum bu kızla ben. kim bilir kaç kere yanımdan yürüyüp geçti. bilinmez. o taraklarda bezim olmadığı için kafamı kaldırıp bir kere bakmamışım ona. ama başlar yereden mutlaka kalkar bir gün. herkes için bir zaman vardır. ben başımı kaldırdığımda görebildiğim tek şeydi kadın.

iri siyah gözleri, uzun kirpikleri, yanaklarını delip geçecekmiş gibi yükselmiş ve anlamsız bakışlara ve tavırlara bile bir karakter katan elmacık kemikleri vardı. hep öyle sandık melekler beyazdır. bir meleği kıskandıracak kadar beyaz ve pürüzsüzdü. onu uzaktan çok izledim. asla abartılı gülmezdi. kirpiklerinin kapanışını görebiliyordum örneğin gözlerini kırparken. öylesine dingindi ki. hareketleri daima ağır ve kendinden her an emindi. onu tanıdığımda yaşı 18di. ben hayatımda 18 sayısının bu denli büyük olabileceğini o zaman anladım. o tanıdığım en yaşlı çocuktu. ve beni ona çeken şey bu olmuştu.

sigara molası veriyorum biraz arkadaşlar.

burdayız bekliyoruz

burdayız ve bekliyoruz kardeşim.

onu tanıdığımda liseyi bırakmıştım dedim. ama başımı kaldırdığımda hala lise son sınıftaydım. tanımıyordum çünkü sadece izliyordum onu. attığı her adımı, hangi banka oturduğunu, yanında kimlerin olduğunu istemsiz biçimde beynime kazıyordum. az evvel oturduğu banka sırf aynı alan içinde yer almak için o gittikten hemen sonra gidip oturduğum zamanlar oldu.

söyledim ya şimdi artık biraz benden bahsetmenin zamanı diye. unutuverdim söylediğimi. elim istemsiz gidiyor klavyeye ve farkında olmadan yazdıklarımı okuduğumda dönüp dolaşıp yine onu anlattığımı fark ediyorum. bunu yapmayı kesmeliyim

burdayiz bekliyoruz kardesim

kesme kardeşim aşkını anlatıyorsun onu anlatırken nasıl geliyorsa

rizörv