bişey oluyor ve ölüyorsunuz. bi anda dünyanın farkına varıyorsunuz, yaratıcının farkına varıyorsunuz, her şeyi hatırlıyorsunuz. o kadar ki bunları nasıl hatırlayamadığınız için kendinize kızıyorsunuz. arkanıza bir dönüyorsunuz ki sizin gibi yüzlerce binlerce onbinlercesi. size bakarken kendilerini görüyorlar. hemen dünyadakilere bundan bahsetmek istiyorsunuz fakat hiç bir şekilde iletişime geçme imkanınız yok. sadece izliyorsunuz. bağırıyorsunuz ama duyan yok. bir daha asla dönemeyeceksiniz. yaşayan kimseye bunlardan bahsedemeyeceksiniz. insanların ne kadar olanlardan olacaklardan ve olmuşlardan habersiz olduğunu izliyorsunuz. gülüp eğlenen insanların bunları hatırladığında ki yüzlerini bir düşünsene. anlamsız. belki bir rüya olarak hatırlıyacak. belki bir sohbet esnasında farkına varacak ama dejavu diyip es geçecek. bazen bazılarına bişeylerden bahsedeceksin fakat ona imkansız metafizik şeyler gelecek. sende bu saçmalığın farkına varıp boşvereceksin. kim bilir belki amaç budur. belki bir şakanın ortasında bir şakayızdır. belki küçük bir kız çocuğunun kahkahalarıyızdır. sadece minik bir hatırlama.. beynini zorluyorsun ama hayır. hiç bişey sana bunu anımsatamazdı. anımsayanlar çoktan vazgeçmişlerdi bile. her şey öylesine planlıydı ki bu planı bozmaya çalışmak bile planın bir parçasıydı. öylesine bir kısır döngüdür ki engellemeye çalıştıkça bu yapının güçlenmesi için çalışıyorsun. bu çark sen olmadan dönemezdi. ve sen hep vardın. sendin. herkes gibi asıl olan sendin. yani bendim. biliyorum fakat hatırlayamıyorum. anımsıyorum cesaretim yok. söylüyorum dinleyen yok. yürüyorum sonu yok.