doktorlar ameliyat çok başarılı demişti.
aradan 3 gün geçti, beklenen sonuçları alamamışlar. tekrar ameliyata girdi; bacağı kesildi.
doktorlar yine ameliyat çok başarılı dedi.
ama akşama doğru aradılar, durumu kötüleşiyor dediler. annemle babam ordaydı, bense burda 6 aylık anne olan ablama belli etmemeye çalışıyordum. sabah sanki içime doğmuşçasına, erkenden uyandım ve annemi aradım. sesinden belliydi.
yine ablama belli etmemeye çalıştım ama başaramadım. amcamı kaybetmiştik. hem de 2 tane "başarılı" ameliyattan sonra.
ölüm haberi almak da vermek de birbirinden zoru işlermiş. istanbul'dan gelen haberi ablama, edirne'deki bazı yakınlara, durumu bilen bazı arkadaşlarıma ben söylemek zorunda kaldım. 23 senedir çok şeye üzüldüm ama sesim titreyerek "amcamı kaybettik" demek çok zoru geldi.
çok iyi adamdı, hayatımda görebileceğim en anlayışlı adamdı amcam. ne zaman babamla bi sorun yaşasam araya girer, babama karşı abiliğini kullanarak beni korurdu. ilk defa çok yakınımdan birini kaybettiğim için anlayamıyorum belki de... içimi dökemedim kimseye henüz. çok doldum, içimde tuttuğum şeylerin bi kısmını böyle dökmeye karar verdim.
gerçekten zoru, karşıdaki insanın üzüleceğini bile bile bi şeyler söylemek zorunda olmak, hele ki yapılacak hiçbir şey kalmamış bir durumda olmak, çaresizlik; insanın başedebileceğinden daha fazlasına denk geliyormuş.
bugün tattım bu acıyı ilk defa.
mekanın cennet olsun amca.
http://imageshack.us/photo/my-images/8/2010nb.jpg/ 
