Hem de bu öyle bir darbe ki, insanlara güvenilmemesi gerektiğini bir kez daha anladım...

Anlatıyorum...

Ünideyken Ümit diye salağın teki peşime takıldı, ben de dalga geçmek için sırf gruba alıyordum. iyi kankalardık (ya da ben öyle sanıyordum). Hep beraber yemeğe hep beraber okula hep beraber alışverişe vs giderdik. Onun bana takıldığını biliyordum ama her seferinde boş hayaller kurmasın diye kardeşim benim 😘 derdim ona.

Her neyse biz mezun olduk...
Ümit bana duygularını açtı, ben de her seferinde ona bacı kardeş olabiliriz her seferinde diyordum. Üstünden tam 6 yıl geçti, ümit aynı ümit. Ben de aynı ben.
Şu an subay oldu kendisi...

Hani şeytan dürter ya... Ona bir şaka yapayım dedim, telefonumu yakın arkadaşıma verdim. Ümit ararsa mona rosa şehir dışında. telefonu da bana bıraktı, dersin dedim. Ben yanında hoparlör açık vaziyette arkadaşım ona 'ümit artık arama, mona rosa burda değil' dedi ve o da inandı. Ertesi gün biz aradık arkadaşım ona 'ümit ben senden hoşlanıyorum' dedi. Ümit de hemen tongaya düştü. Ben de seni beğeniyorum sevgili olalım mı dedi. işte o anda başımdan aşağı kaynar sular döküldü.
Senelerdir peşimden koşan adam bir dakika içinde başkasına yaşadı, üstelik bu en yakın arkadaşım.

Ama çok şükür ki ona karşı bir duygum yoktu, tersi durumda asla kendime gelemezdim.

Şimdi soruyorum size, ben nasıl güvenebilirim ki erkek milletine?