-geçin bakalım gençler. bugün uzun bir gün olacak. sanırım konuşacaklarımız var.
-tamam abi deyip onu salona oturttum. süleyman gözleriyle bana bakıyordu.
-bir akrabam. bize yardımcı olacak.
-emin misin? diye sordu süleyman.
o an polisin gözümün önünde yanarak yokoluşu geldi.
-hem de hiç olmadığım kadar.

ben süleyman'ın bacaklarını kanepenin üzerinde duran battaniye ile söndürmeye çalışırken tarık abi panikle kitabı yere bıraktı. çemberin dışına da çıkamıyordu. hararetle bağırdı:
-SiZE HABER VERENE KADAR DÖNMEYiN DEMEDiM Mi?
ne sorusuna cevap verecek halimiz vardı ne de zamanımız. hızla ateşi söndürdüm. süleyman'ın ayakları biraz yanmış ama pantalondan aşağıya inmemişti.
etrafımızda siyah gölgeler dolaşıyordu. o an bir tanesi kolumdan tutup beni duvara kadar çekti. bu, tarık abinin iki gün önce elinden kurtardığı polisti. ama suratı şimdi eriyik gibiydi.
ayaklarımın yerden kesildiğini farkettim. yaratık beni hızla tavana çekiyordu.
o an tarık abiyi aradım gözlerim korkuyla.
tarık abi çemberin dışına çıkmıştı.
sağ elinde ipe bağlı sarkan bir nesne olduğunu gördüm.
bir çevşene benziyordu.

rezervasyon

ertesi akşam tarık abi de yanımızda eve döndük. elimiz boştu. kadir yoktu. cevaplanacak bir çok soru vardı. gün boyu telefonlarım da durmuyordu. annemler sürekli beni arıyordu. önemli birşey olmadığını söyleyip geçiştiriyor, basit bir sokak kavgasına karıştığımı anlatıyordum. eve döndüğümüzde süleyman, ben ve tarık abi konuşmaya başladık.
bu sefer biz soracaktık, Tarık abi cevaplayacaktı.

-bir ayna vardı.
-büyük ihtimal boy aynasıdır.
süleyman bana baktı. kafasıyla onaylarken bu adam nasıl biliyor bunları bakışı vardı.
-evet abi boy aynası. fark eder miydi?
-ederdi, hem de çok. dediği an olayın vahimleşeceğini ben de süleyman da anlamıştı.
-sonra mumları getirdi. bi çember çizdi.
-dur dur dur. yavaş yavaş anlat. mumlar dedin. kırmızı mı siyah mı?
-siyahtı herhalde abi.
-herhalde değil mustafa iyi hatırla kırmızı mı siyah mı?
gözümün önüne o günü getirdim. hatırladım.
-siyahtı.
-devam et.

kafamda tek soru, tek düşünce: "tarık abiyi arasam mı aramasam mı?". bizim sülalenin delisi diye adamın adı çıkmıştı. uzun süre önce balataların bazıları yanmış adamın. ben çok hatırlamıyorum çok da görüşmezdik ama önceleri gayet kafa dengi birisiydi. disko bar alemlerini biz ondan bilirdik. hayatı hızlı yaşardı.

sülalede herkesin ağzı torba olmayınca çok yüklenildi buna. okumaz bu, bundan bi tak olmaz diye ama bi mühendisliği tutturmuştu. zaten ne olduysa o üniversitede olmuştu. herhalde bi 8-9 sene öncesiydi.

Rez devam et panpa

-bir çember çizdi. kendi içine oturdu. abi valla o an bi takluk olacağını hissettim. sanki biz dışarıda bin gibiydik.
-yazı var mıydı çizginin içinde.
-hayır.
-sonra?
-sonra ışıklar falan kapandı. aynaya bakın dedi.
-baktınız mı?
-evet.
-ne kadar süre?
-5 veya 10 dakika.
-ondan sonra?
-farklı varlıklar görmeye başladık. ondan sonra aynada görüntülerimiz hareket ediyordu. sonra çemberin etrafına oturmuş suretlerimizi gördük. akif korkudan kanepenin altına girdi. korkudan ışıkları falan açtık. herkes şoktaydı.
-gördükleriniz kayboldu tabi ki?
-evet abi kayboldu.

rezervasyon

yaz panpa

eve geri geldiğimizde süleyman'ın suratında endişe vardı. bizi gördüğüne sevinmiş gibiydi. gerçi tarık abiyi tanımıyordu ama ondan zarar gelmiyeceğine inanmıştı.
bir şekilde bizi musallat olanlarla gerçek insanları yavaş yavaş ayırt edebiliyorduk.
biz bu özelliğimizi geliştirdikçe onlar da daha akıllı davranmaya başlamıştı.
akif olayı bunun kanıtıydı.

rezerved

up up up

Rez panpa devam et

Panpa seri yaz cok surukleyici hikaye oldu

---MAHALLENiN DELiSi---
Mahalledeki bir deli ısrarla yoldan tuttuğunu evine davet edermiş. kimse bu adama riayet etmezmiş. deli derken, adamın adı deliye çıkmış. bir gün bir komşusu "tamam akşam sana çay içmeye geleceğim" demiş.
akşam evine gittiğinde dış kapı açılmış ama adamı görememiş kapıda. adam içeride çayları bardaklara koyuyormuş. "ooo hoşgeldiniz demiş." içeriye davet etmiş adamı. adam çayını alıp içerken deliyle laflamaya başlamış. o ara birşey farketmiş. ortada deli ve kendisi dışında üç bardak daha varmış.
"bu bardaklar kimin hele mübarek" diye sormuş.
"birisi eşimin, diğer ikisi de çocuklarımın, onları görmüyor musun?"
adam görmüyordu elbette ama gördüğü bardaktaki çayların yarıya kadar içildiğiydi. oysa ki bardaklar doluydu.
misafir çaya dikkatli bakınca içtiğinin çay olmadığını da anladı.
YER: KONYA HiKAYE: GERÇEK
---

-Mustafa ayağa kalk!
-Abi sen?
-Mustafa ayağa kalk dedim!
Tarık abi elini bana uzatmıştı. hemen sarıldım. ayağa kaldırdı.
-Evine geçelim, çabuk ol!
eve hızla ilerlerken neden acele ettiğimizi sordum.
-diğer kabileler görmesin en azından. onlarla da başımızı derde sokmayalım.
-neyi görmesin abi?
-onlardan birisini yaktığımızı.
saf saf tarık abi'nin suratına bakıyordum.
onda ise bir matlık vardı. duygusuzluk.
adam bu rektefeden daha önce geçmişti.
hem de çok daha beterinden...

aynen panpa çok iyi gidiyo

derin bir nefes aldı Tarık abi. ellerini yüzünü zütürüp ovuşturdu. topsakalını sağ eliyle karıştırdı. süleyman bakışlarını bana topladı. gözleriyle "ne oldu ki" diyordu. bilmiyordum. ikimiz de boş boş onu izliyorduk.
-abi ne oldu? diye sordum.
tarık abi bizlere baktı.
-bu kadir'i bulmamız lazım. parçaları birleştirebilmem için, daha doğrusu emin olabilmem için bu şart. yarın ilk işimiz bu olsun.
-sonra?
-sonrasını yarın detaylıca anlatacağım. büyük ihtimal sevgili kadir de aramızda olur. ondan sonra acem büyüsünü bozmanın bir yolunu ararız. ama kadir'i bulmak şart.
-tamam abi o kolay, dedim.
kolay değildi.
ertesi gün kampüse gittiğimizde kadir yoktu.
pılını pırtısını toplayıp, sırra kadem basmıştı.