adamlar kıza bağırdı.
-anam nereyeeeee!
kız şöyle bir bakıp kabaca kafasını çevirdi. korkmuştu. akif benim suratıma baktı.
-aman akif bulaşmayalım, dedim.
bizim derdimiz bize yeterdi.
ikinci işçi kıza atılarak kolundan tutar gibi oldu.
-hep öğrencilere mi vereceksin huur dedi. kız çevik çıkmış ilk hamlede sıyrılmıştı.
-imdaaat diye bağırdı. amk yerinde bizden başka kimse yoktu.
üçüncü işçinin hamlesinden kurtulamadı.
-gel amk huursu. bu akşam bize zevk vereceksin.
aynı anda kızın ağzını da kapamaya çalışıyordu. kızın ağzından imdat çığlığı artık yarım yamalak çıkmaya başladı. diğer ustalar da eline koluna yapıştı. kız debeleniyor ama birşey yapamıyordu.
o ımzık, kavgadan korkan dediğimiz akif bir anda bağırdı.
-bırakın kızı lan!

adamlar kızı inşaatın içine kadar çekmişti. akif önde ben akif'in arkasında daldık aralarına. bir anda kız elime geldi. tuttuğum gibi çektim inşaatın dışına. kız hüngür hüngür ağlıyordu.
-korkma, korkma, dedim ama ben korkuyordum. akif bir anda adamların arasında kaldı. boğuşuyordu. o an elim ayağım kitlendi sanki. yardım edin diye bile bağıramıyordum.
gecenin karanlığında ustanın havaya kalkan elini ve elinde ay ışığıyla parıldayan metali gördüm.
iki usta akif'in kollarından tutarken, diğeri bıçağı ard arda indirdi.
kan her yere yayılıyordu.

ben kızın ellerini tutmuş olayın şokuyla dona kalmıştım.
ellerini tutmuştum kızın oysa. kız ağlıyordu. hayır kız gülüyordu. gülüyor muydu ağlıyor muydu?ya kızın elleri... bir terslik vardı.
kızın ayakları takıldı gözlerime. tersti.
tuttuğum eline baktım. bileğinden kırılmış gibi tersti.
ve tırnakları dikine yarık yarıktı.
kız artık kahkahalarla gülüyordu.

vay aq olaya bak

rezervasyon

ellerimin arasındaki kız ayağa kalktı. geri geri yürüyordu. ha bayıldım ha bayılacaktım. bir gözümle akif'i aradım. diz çökmüş vaziyetteydi. ağzından kan geliyordu. gözleri donuklaşmıştı. nefes alıyor muydu, sanmıyorum. kız üç inşaat işçisinin yanına gitti. hepsi zafer kahkahaları vardı. az önce bıçağı saplayan adam şok haldeki akif'in ceplerini karıştırdı. ışıldayan bir şey vardı şimdi elinde. zorla elinde tuttuğu, tutarken acı çektiği her halinden belli olan şeyin ne olduğunu kestiremiyordum. akif'in suratına yöneldi.
iki elini akifîn ağzının içine soktu. yavaş yavaş açmaya başladı ağzını. araladı araladı. bir çatırdı duydum. akif'in çenesi ayrılmış gırtlağına doğru sarkıyordu.
adam elindeki şeyi akif'in ağzına yerleştirip kapadı.
-HIRSIZ PiÇ SENi! diye haykırırken gözlerim karardı bayıldım. belki de baygın öldürülmek en güzeliydi.
gözlerimi açtığımda hastanedeydim. yaşıyordum. tepemde bir hemşire polislere haber verilmesini söyledi.
gözümün önünde hala akif'in ağzına soktukları o yanan maddedeydi.
aynı gün savcı beni sorgularken akif'in ağzından bir muska çıkardıklarını söylecekti
o gün süleyman'dan çaldığı muskaydı bu.

polislerin sorgusu ve tutanaklarından sonra savcılıkta da bir sorgu geçirdim. saldıran üç kişiyi anlattım. kız olayını hiç açmadım. açsam kimse inanmazdı. bizi kimin bulduğunu sordum. çığlıkları duyan bir başka inşaatın bekçisi polisi aramış.
akif nasıl? diye sordum. öldü demelerini bekliyordum ama yaşıyordu. yani komadaydı. çok kan kaybetmişti. çenesi şakaklarından kırılmıştı. söylemek istemediler ama az çok biliyordum. ömrünün kalanında doğru düzgün yemek yiyemeyecek hatta konuşamayacaktı.
konu inşaat işçilerine geldiğinde:
-çalışanları sorgulamayacak mısınız? bana göstermeyecek misiniz, belki içlerinden birisini çıkarabilirim dedim.
polislerden birisinin surat ekşidi. bana bakışları değişti. ama ne olduğunu anlayamadım. birazdan konuşarak konuya açıklı getirdi.
o inşaat aktif değil. müteahhit batmış.
-yani? bu ne demek? diye sordum.
-anlayacağın aslanım 2 senedir o inşaatta allah'ın kulu çalışmıyor.
gözler bir anda bana çevrilmişti.

gececi tayfa bugün uzun bir gece olsun...
ara ara rez girerseniz tek olmadığımı anlayayım ki devam edelim...

polis akif'i bize göstermemişti. ailesiyle de beni karşılaştırmamıştı. suçu ben de bulabileceklerini düşünüyorlardı. kavga veya intikam olur endişesiyle ilden ayrılmamam şartıyla serbest bıraktılar.
ama bu işi benim yapmadığıma, en azından tek başıma yapmadığıma ikna oldular.
eve geldiğimde süleyman da evdeydi. onu da sorgulamışlardı. korku yüzünden okunuyordu.
-ne yapacağız oğlum böyle. diyebildi anca.
-bilmiyorum abi, nerede hata yaptık, bu kadir bize ne yaptı bilmiyorum dedim.
olanları gece boyu anlattım. en ufak bir tıkırtıda irkiltik. evdeki bütün aynaları söktük. sabah karşı uyumadan önce süleyman artık üniversiteyi bırakıp memleketine döneceğini söyledi. belki ben de öyle yapmalıydım. sabah ezanı ile uykuya daldık.
saati hatırlamıyorum ama kapının ziline uyandım. ısrarla birisi zili çalıyordu. gözümü zor açtım. kapıyı açtığımda bir polis karşımda dikiliyordu.
-mustafa sen misin?

-evet memur bey benim, dedim uyku sersemi. süleyman da uyanmış yanıma gelmişti.
-karakola gitmemiz gerekiyor, yeni bir gelişme var.
-ne gibi?
-gidince anlatırlar.
üstümü giyinmek için izin istedim. süleyman geleyim mi diye sordu ama onun başını da belaya sokmaktan başka işe yaramazdı. beş dakikaya giyinip polis'in yanına geldim.
-hazırım.

memur beyle birlikte asansöre bindim. adamda hafif kirli sakal vardı. aşağıya inerken suratıma bakmıyordu. asansör kapısına bakıyordu. kapı açılınca beraber binanın çıkış kapısına yöneldim. kafamda deli sorular vardı. acaba akif'e birşey mi olmuştu. olsa bilirdim gerçi. aileme de polis haber uçurmuştu çoktan. yoksa onlar mı gelmişti. sorular birbirini takip ediyordu kuyruğunu yiyen yılan misali. dalgın dalgın dışarı çıktık. polis önde ben arkada ilerliyorduk. gözlerim polis arabası aradı ama ortada yoktu.
-araç nerede memur bey?
-şu sokağı dönünce.
oysa ev cadde üstüydü. araç rahatlıkla gelebilirdi.

elli metre kadar yürüyünce hala araç göremeyince içime bir şüphe düştü. ama karşımdaki de polisti. "ne farkeder, dün geceki de üniversiteli bir kızdı" diye bir ses geçti içimden. polis metruk bir inşaatın etrafından dönerken durdum. tekrar sordum.
-araç nerede?
-gelsene lan, takip etsene, seninle mi uğraşacağım akşama kadar! diye sertçe çıkıştı.
-siz aracı buraya getirin ben bekliyorum dedim.
adam karşımda öylece durdu. elini tabancasına zütürdü. diğer eliyle yakama yapıştı.
-seve seve geleceksin aslanım dedi suratıma bir karış kala.
ağzı leş gibi kokuyordu.
yakama yapışan ellerine baktım. tırnakları parça parçaydı.

korkuyla ittim onu. geri geri giderken yere düştüm. polis üstüme yürüyordu. aynı anda gülüyordu. aramız üç adım mesafeydi ve kısalıyordu. son bir adım kala beni yakalayacakken bakışları bir anda arkama odaklandı. o anda ben de ellerim yardımıyla geri geri giderken birinin dizlerine çarptım. arkamdan bir ses ard arda üç kere aynı sözleri söyledi.
-EL FURMMUŞ YA CiN-EL ASAF!!!
polisin suratındaki gülümseme birden kayboldu. korkudan arkama bakamıyordum. aynı anda tekrar aynı cümle çıktı arkamdaki adamdan.
-EL FURMMUŞ YA CiN-EL ASAF!!!
polis deli gibi kendi ekseni etrafında dönüyor, suratını tokatlıyordu.
adam üçüncü kez aynı cümleyi kurdu.
-EL FURMMUŞ YA CiN-EL ASAF!!!
polis bir anda alev aldı. gözümün önünde yokoldu.
arkamdaki adamın sesini şimdi çıkarmıştım.
bu Tarık abinin ta kendisiydi.

rezerved

Rez devam et panpa

Rez panpa devam et

up up up

-Mustafa ayağa kalk!
-Abi sen?
-Mustafa ayağa kalk dedim!
Tarık abi elini bana uzatmıştı. hemen sarıldım. ayağa kaldırdı.
-Evine geçelim, çabuk ol!
eve hızla ilerlerken neden acele ettiğimizi sordum.
-diğer kabileler görmesin en azından. onlarla da başımızı derde sokmayalım.
-neyi görmesin abi?
-onlardan birisini yaktığımızı.
saf saf tarık abi'nin suratına bakıyordum.
onda ise bir matlık vardı. duygusuzluk.
adam bu rektefeden daha önce geçmişti.
hem de çok daha beterinden...

reserved sardı panpa şuku.

eve geri geldiğimizde süleyman'ın suratında endişe vardı. bizi gördüğüne sevinmiş gibiydi. gerçi tarık abiyi tanımıyordu ama ondan zarar gelmiyeceğine inanmıştı.
bir şekilde bizi musallat olanlarla gerçek insanları yavaş yavaş ayırt edebiliyorduk.
biz bu özelliğimizi geliştirdikçe onlar da daha akıllı davranmaya başlamıştı.
akif olayı bunun kanıtıydı.