24 07 2010 caddebostan zirvesi capsslerrrr

Ebru derin soluk alıp verişlerini sürdürdü bir süre yine. Sonra dönüp yüzüme baktı. Gülümseyerek yüzümü okşadı. Masum, sevecen ve acıtan bakışları vardı kadının. “Biraz önce bana 50 lira verirkenki masumiyetin benim için çok önemli biliyor musun?” dedi. “Salim Abi olmasa gelmeyecektim. O borç verdi, öyle geldim. Doğruyu söyledim sana!” dedim. “Biliyorum! Samimiyetin çok güzel!” dedi ve eğilip dudaklarıma bir öpücük kondurdu, “Birdaha buraya gelmeni istemiyorum!” dedi sonra. “Nasıl yani?” dedim. “Buraya
birdaha gelme Mesut!” dedi elini göğsümde dolaştırırken. O an aynı anda gördük, göğsümde tırnaklarının izleri kalmıştı. “Özür dilerim. Bunu nasıl yaptım bilmiyorum. Gerçekten özür dilerim!” dedi. “Önemli değil. Dışarıya çıkınca iyi gibiştiğimizi kanıtlamak için arkadaşlara gösteririm!” dedim. Göğsüme bir yumruk vurarak güldü, “Hayvan!” dedi. Sonra, “Burası temiz bir yer değil! Odalarıyla, odalarındaki eşyalarıyla pis bir yer. Kapıdan içeriye girdiğinde gördüğün bütün insanlar, eşyalar, bahçedeki ağaçlar bile pis Mesut. Gelme buraya!” dedi. Yine yüzüme baktı; gözleri ışıldıyordu kadının. Eğilip yine öptü dudaklarımdan, sonra, “Ben sana gelirim!” dedi. “Nasıl yani?” dedim. “Çarşamba günleri izin günümüz bizim. Eğer istersen Perşembe sabahına kadar seninle birlikte olurum. Bunu her Çarşamba yapabiliriz. Gelme buraya. Buradaki ilişkilerin hiç biri samimi değil!” dedi, birden yataktan kalktı ve biraz önce giydiği tül geceliği üzerine geçirip dışarıya çıktı... Kısa süre sonra elinde iki fincan çayla döndü. Fincanları sehpanın üzerine koydu. Çekmeceden ıslak mendil çıkartıp yarağımı güzelce sildi. Sonra fincanlarla gelip yatağa oturdu. “Sen çok iyi bir insansın. Eğer teklifimi kabul edersen, ilerleyen günlerde sana anlatacak çok şeyim olacak.” dedi. “Ben köy çocuğuyum Ebru.” dedim. “Mesut benim adım Ebru değil, Ülker. Bana bundan sonra Ülker de.” dedi. “Benim köyden gelip gitmem kolay olmuyor. Tamam, Çarşamba günleri gelmeye çalışırım, ama bu her hafta olmayabilir. iki gün çalışıp Salim Ağabeyin parasını ödeyeyim önce. Sonra çarşambayı düşüneyim.” dedim. Fincanı özenle yatağa koydu ve gidip çantasını getirdi. içinden çıkardığı cüzdandan bütün bir 50 lira çıkardı ve bana uzattı, “Al bunu. Ama çıkışta Salim Ağabeyine verme. Yalan söylediğini düşünür. iki gün sonra verirsin.” dedi. “Bu parayı kabul edemem Ülker!” dedim. “gibtir lan!” dedi tersçe yüzüme bakarak, “Onurlu köy çocuğu ayaklarına yatma benim karşımda. Ben biraz önce Anaya kaç para verdim biliyor musun sen?” dedi ve uzanıp dudağıma öpücük kondurdu, “Bizim saatimiz 150 Lira! Şu cüzdandan çıktı biraz önce o para, anlıyor musun? Bu parayı al ve cebine koy!” dedi. Çekmeceden kağıt kalem çıkardı ve cep numarasını yazıp bana verdi, “Bunu da cebine koy. Gelebilecek durumda olursan Salı günü ararsın!” dedi. Çayları içtikten sonra Ülker yine üzerime
çullandı. Kısa bir süre sonra yarağım yine kazık gibi olmuştu. Çıktı üzerime ve yine önceki gibi kremleyerek yarağımı dıbına soktu. Önceki gibi tepinmeye başladı ardından. Kısa süre sonra yine boşalmıştı, ama ben de onunla birlikte bıraktım kendimi. Az sonra kalktık. Ben giyindim, kapıya kadar uğurladı beni. Bizimkiler kapıda beni bekliyordu. Ülker kapıda dudağıma bir öpücük kondurdu ve “Bu çocuğa iyi bakın!” dedi bizimkilere. Arabaya binip hareket ettiğimizde herkes aynı anda üzerime çullandı, “N’aptın lan bir saat içeride?” dediler. “Sohbet ettik!” dedim. “Hani para yoktu senin yanında?” dediler. “Yine yok!” dedim. “Veresiye mi gibtin lan karıyı?” diye bağırdı Salim Ağabey. Herkes kahkahayla gülmeye başladı, ama ben cevap vermedim. Aklım gelecek Çarşamba günündeydi...