23 yaşında en değer verdiğini kaybetmek

beyler gibleyin ya da giblemeyin ama harbi dökülmem lazım bu gece. Kağıda yazmaktan bıktım amk yazıp yazıp ben okuyorum gene iyice kuruluyorum. Liseli bebeler gibtirsin gitsin diyecem de gitmesinler amk 3-5 malzeme çıkar da neşemiz yerine gelir belki.

Üniversiteye başlayıp 3 sene süren, devam eden bir ilişkinin, dalgasını kendi elleriyle erasmusa gönderen ve sonucunda it gibi sürünen bi adamın hikayesi beyler. Sizden teselli falan istemiyorum, anlayan birileri olsun yeter.

Öyle vurkaç kovalayan bi adam değilim, anadoluda küçük bi şehirde doğdum büyüdüm, lise boyunca bir kızın peşinden koştuk, itin zütüne soktu çıkardı 4 sene boyunca, yine de vaz geçemedik. Mizaç gereği sevdik mi takıyoruz amk. Neyse üniversiteye istanbul'a, Bilgisayar mühendisliği var dediler geldik tak varmış gibi. hazırlık bitti birinci sınıfta gene hazırlığa falan gidiyoruz eski mekan diye. Hani bazı kızlar vardır, direk tatlılığı ve güzelliği belli eder ilk an, ama oturuşu duruşu davranışı falan usturupludur iyi aile kızıdır gösterir kendisini, öyle bir kız var kantinde bir kaç kez denk geldim. Çevresindekiler hep aynı, bizim hazırlıkta kalan arkadaşlar var sordurduk ne iş ne ayak diye, kızın sevgilisi falan yok, telefon yok, ad soyad var o kadar. Facebook'ta yok, twitter'da yok, belli kız uzak o alemlerden. Yaklaşık 3 hafta falan boşluklarda gidip kesiyorum izliyorum falan, sonra facebook'ta bulduk kızı. Okulun adına çakma bi facebook hesabımız var, oradan ekledim, sonra kendi adresim sohbet muhabbet vs derken tanıştık kaynaştık uzatmayacağım bu kısmı. Ailesiyle kalıyor, aile sıkıntılı saat 18 oldu mu arıyorlar nerede kaldın diye. Bu yüzden öyle akşam çıkmalar gece takılmalar falan yalan amk. Adam akıllı karanlıkta görmüşlüğüm bile yok yani kızı. Biz takılıyoruz ediyoruz, ilk an değil ama zamanla deli gibi aşık oldum. ayda 2 defa memlekete giden adamdım (arabayla 3 saat sürüyor), ama o zaman sömestr tatiline kadar hiç gitmemişim o derece zaman geçiriyoruz, özlemekten korkuyorum falan.

Araları atlıyorum, o bölüme geçti ben 2. sınıf oldum, 2012 Nisan ayında erasmus sınavları varmış, aklımı beynimi skym başvuralım mı dedim, ailesi zaten izin vermez de, en azından şansımızı deneriz diye düşünüyorum, olur dedi, gittik başvurumuzu yaptık, sınava girdik, aldığımız notlar aynı, güya ezecekti "haha benim ingilizcem senden iyi" diye (ikimizin de bölüm eğitim dili ingilizce). Ben nereden bileyim 2,50 ortalama istediklerini, hayır madem öyle bir şartın var sınava sokmayın di mi pekekentler, umutlandırdılar sınava falan girdik sonra dediler ki senin ortalama yetmiyor. Amk 2'yi zor geçiyoruz bi de 2.50 diyorlar. Bizim iş yalan oldu tabi. Bizim kız da ailesine sordu önceden. Annesi demiş sen bi gir bakalım babanla sonra konuşalım diye...

devamı var beyler bi toplaşın da... Sorularınız falan varsa çekinmeden sorun

dediğim gibi elin kızının gibinde bile değilsin. Onun tuzu kuru, biz mal mal burada bekliyoruz. Bi de aldatsan bile ben buradayım dedik ya amk, bütün kozları verdik eline. Öyle zırt pırt manita değiştiren, tonla ilişkisi olmuş bi adam da değilim, acemiyim. Yoksa hangi kıza bu kadar koz verilir? Bilmiyorduk işte...

gene döndüler2 gün sonra kendi şehirlerine. Biz gene iyiyiz güzeliz her akşam kamera açık uyumalar. Haftada 1 de okula gidiyorlar, onun dışında hayat onların amk.

Beyler ben hiç birşeyden çekmedim erasmus öğrnecilerinin gittiği geziler kadar. 2 haftada bir uluslararası gezi olur mu amk? Millet yemeyip içmeyip geziyor. Biz burada vizedir projedir gibten gibten işlerle uğraşıyoruz. Yine bir gezi, ama bu sefer yurtlarından 7 kişi 7 kişilik bir araba kiralayıp Prag'a gidecekler. Bak dedim bu sefer dinlemem, kalacak yeri adam akıllı ayarlayın. Gezin gene, gezmeyin demiyorum (zaten diyemem de amk) ama şu kalacak yer işini ayarlayın kız kıza bi odada kalın, erkekler de kendi başının çaresine baksın. GEziyi ayarlayan 3 ispanyol kız, ilaveten bizim kız, bizim okuldan diğer kız ve diğer çocuk da var gezide. Neyse bunlar yola çıktılar, "aşkım ben en arkaya tek başıma oturdum yol boyu hep senle konuşacağız" dedi. Gene bak ne vefalı ne iyi sevgilim var diye düşünüyorum, konuşuyoruz ediyoruz o anlatıyor ben anlatıyorum falan, yarım saat sonra gene hat yok amk. Bu sefer ne play hattı, ne Avusturya hattı çalışmıyormuş ben nereden bileyim. Senin yapacağın işi gibiym, yalanlarını gibiym, bundan sonra sana inananı gibiym diye sayıyorum. gibiyorum da gibiyorum yani. MEğer gene ülke dışına çıktığıiçin hat mevzusuymuş. GEne hat aldı halletti ama yaptıkklarımdan dolayı utanıyorum. Ama bu utancım çok sürmedi, otele yerleştiler amk, iSpanyollar ayarladı ya bu geziyi, ucuz olsun diye 7sini de aynı odada kalacak şekilde hostel tutmuşlar. o ispanyol eleman da var yani, bizim okuldaki çocuk da. Daha da sana bir şey demiyorum, ne tak yerseniz yiyim dedim, 3 gün kapattım amk telefonu. Ne memleketten gelen telefon, ne işten gelen zerre gibimde değil. Herkes ne gib yiyorsa yesin amk. Tam böyle ergen ergen hayata isyan modundayım. Ama ben ne modunda olursam olayım hiç bir şey değişmiyor beyler. Karşı taraf bildiği neyse onu okuyor

muhabbet sıkmaya başladı anladığım kadarıyla, direk sonuca bağlıyorum. 5 şubatta geldi, geldi geleli iyiyiz ama, eskisi gibi değiliz amk bazı şeyler çok farklı. Ve bugün ayrılma noktasına geldik. Özgürlüğünü özlüyormuş şuymuş buymuş. Ama bu özgürlüğü kısıtlayan ben değilim, aile. Erasmusa gitmiş gelmiş kızı hala akşam 18de arıyorlar nerede kaldın diye. Beynini gibtiğim bu kız 135 gün ortada yoktu, o zaman iyiydi de şimdi mi akşam saati sıkıntı oldu?

Beyler siz siz olun kızınız olursa bir kız çocuğu değil önce insan yetiştirin. Hayata bakış açınız da herkes kızınızı gibmek istiyor ve siz çevrenize ne diyeceksiniz şeklinde olmasın. Dediğim gibi önce insan yetiştirin amk, karşısındakini anlasın, ona değer versin. aşık olsun deli divane olsun demiyorum, insan olarak değer versin, karşısındakinin de insan olduğunu bilsin amk

23 eylül 2012, yolculuk günü beyler. Biz bu arada kendi aramızda yüzük falan takmışız 1 yıl olmuş neredeyse, yolculuk günü ve önceki gün aile ziyareti helallik isteme falan görüşemeyiz diye 21 eylülde vedalaşacağız öyle planlıyoruz. 21 Eylülde aldım şirketin arabasını (3 yıl olmak üzere bir pazarlama şirketinde çalışıyorum, bu yüzden araç ihtiyacımı çok zorlanmadan karşılıyorum), gezdik tozduk ettik, gitmeden yapmak istediğin bir şey var mı dedim, uzun bir süre lahmacun yiyemeyeceğim şimdi yiyelim mi dedi, Kadıköy hacıoğluna gittik lahmacun yiyoruz ama son 1 saatimiz, sonra tam 137 gün görmeyeceğim. Lokma inmez aşağı, yutkunursun geri çıkar, konuşursun sesin çatallaşır, böyle iğrenç bir pgiboloji yok. Kendi ellerinle gönderiyorsun, son dakika mı bozacaksın delikanlılığı? 1.5 yıl kadar olmuştu sigarayı bırakalı, gitsin de bi sigara yakayım falan diye bekliyorum. Normalde de alkol alan bir insan değil, ama durduk yere "orada bir yudum dahi alkol almayacağıma, seni üzecek veya zor durumda bırakacak şeyler yapmayacağıma yemin ediyorum" dedi durduk yere. Erkeğiz ya amk, gerek yok git istediğini yap, aldatsan bile burada bekliyorum ben seni dedim. Ama yemin ettim bir kere dedi, bir yandan o son dakikalar geçsin diye can atıyorum, bir yandan son dakikalarım geçmesin amk diye içim sızlıyor. Böyle bir çelişki içindeyim yani. Neyse gibe gibe bitti o dakikalar da, bıraktım evine, geçtim kendi evime.

Yazları/bayramları ben memlekete gidince biraz beyin giber derecesinde sorduğu, sıktığı, kıskandığı için kendime de onu orada rahat bırakacağım diye söz verdim. Neyse beyler geldi 23 eylül, gözüm döndü bastım gittim Atatürk Havalimanına. Anası babası ablası teyzesi vs hepsi orada ama gibimde değil, yine de tedbir amaçlı bir kız arkadaşını da aldım yanıma bir sıkıntı olursa "okuldan arkadaşlar yalanını" daha rahat yesinler diye. Bi yarım saat daha göreyim, yeter. Girdim havalimanından içeri, iki tur attım sıra bekliyorlar check in için. Ablası gördü beni, işaret etti bizim kıza. oha ne yaptın ne ettin babam burada bilmiyor musun faslı, neyse tanıştık babasıyla ama okuldan arkadaşları olarak. bizim okuldan diğer giden kız da orada beraber gidecekler, öteki çocuk gitmiş 10 gün öncesinden. NEyse ayrılık vaktı, tokalaşıp vedalaştık, tam giderken fotoğraf çektim, ve gözden kayboldu. Artık yoktu

ertesi gün gittiler okula. işte resmi evraklar ders programları şunlar bunlar... bir an önce bir hat alsın da haberleşebilelim diye sürekli telefona bakıyorum bi çağrı, sms, whatsapp, mail, face, twitter yeter ki bir yerden ulaşsın bana. Neyse akşam geldi gene mail, oturduk kamera falan, 135 gün orada kalacak ve toplamda 40 küsür gün okula gidecekler. Amk 23 Eylülden 5 Şubata kadar 40 gün okul mu olur? Bildiğin paso gezecekler yatacaklar eğlenecekler. yapacak bir şey yok iyi güzelmiş dedik. Ama ilk günden giblenmemeyi unutmadım o aklımda, yine de bir şey demiyorum en azından bi düzenini oturtsun.

aradan 3-5 gün geçti biz her fırsatta konuşuyoruz bu esnada hat aldı falan haberleşme tamam. Ama insan her saniye merak ediyor, yarım saat yazmasa kafayı yiyor. Yeni insanlarla tanışıyor, kamerada onlar geliyor işte bu benim erkek arkadaşım, bu Robert, bu Sandra, bu Fernando bu Alice vs tanıştık hepsiyle ortam sıcak, güzel. Sanki ben de erasmusta orada gibyim. Tabi haftada 1 gün gidiyorlar 6 gün okul yok o derece rahatlar. Bunlar 2-3 hafta içinde düzeni oturttular, erasmus partyleri şehir gezileri vs. ilk gezileri, Krakow'a. orada esir kampları vs dalgasına gidiyorlar. Farklı şehirlerden de erasmus öğrencileri var, akşdıbına orada bir yurtta kalacaklar, öbür gün dönecekler.

Gittiler gezdiler tozdular, her an yazmasını bekleyemiyorsun, kız ilk defa bu kadar özgür, bırak gezsin tozsun falan. Neyse saatte 1-2 mesaj şeklinde geçiyor gün. akşam yurda yerleştiler, "aşkım kızacaksın ama... " diye mesaj geliyor. dedim aha yannanı yedik, ne oldu diyorum, "ya vallahi seçme şansımız yok başka çarem de yok şu an vs vs" uzatıyor da uzatıyor. Noldu amk diyorum, yurt karışıkmış. Öyle iş mi olur amk ben daha seni adam akıllı saat 18den sonra görememişken sen elin herifleriyle aynı yurtta mı kalacaksın diyorum, napym başka çarem mi var diyor. Gidin öbür kızla bi otelde kalın parasını ben yollayacağım diyorum, nasıl güvenelim kim bilir nasıl yerler, burada en azından topluyuz vs dinletemedik, o karma yurtta kaldılar. Ama bi anlatıyor, birbirine sakso çekenler mi, gibişneler mi, bağıranlar mı, banyoda yere sıçıp kusanlar mı. Amk birisi bizimkine yatarken baksa bile ayar olurum kaldı ki kaldığı ortama bak. Kafayı yedim, gibtir git otele diyorum otelden korkuyorum diyor. orada korkmuyorsun otelde mı korkuyorsun, yamuk 2 oldu ama vallahi kafayı yiyeceğim.

devam beyler

anası babası gibsen izin vermez, biliyorum. ha ama 1/6321063210352 ihtimal de olsa izin verirler, ve ben gidemezsem (ailevi sebeplerden dolayı) o gitsin benim yüzümden hayallerinden vazgeçmesin diye "bak izin alamazsan ben giderim ha" dedim. Halbuki giberler amk nereye gidiyorum, deli gibi seviyorum, haftasonu olsa da bi takılsak gezsek dolaşsak diye içim içimi yiyor. Ama olur da ben gidemezsem ve o gidebilirse diye böyle diyorum, bak ben giderim haberin olsun diyorum..

neyse bizim hatun anasına demiş ingilizce sınavını geçtim diye, oturmuşlar babasıyla konuşmuşlar. dıbına koyim bahar şenliğinde saat 22ye kadar kalmasına izin vermeyen baba "eğitim değil mi kızım, git tabi" demiş. Eğitimini gibiym erasmusa giden kim 2 kelime bir şey öğrenmiş de gelmiş? Sırf kızım avrupalarda okudu, kızımı avrupada okuttum demek için tamam demiş. Bu yazdı "aşkıım babam izin verdi" diye. Kaybettiğinizi, kaybedeceğinizi, yannanı yediğinizi hissedersiniz ya, mutlaka olmuştur size de amk, o an'ı yaşadım işte ben de. Tabi ne diyeceksin kıza amk kız mutlu, sevinçli, daha anasından babasından ayrı bir yerde uyumamış insan 5 aya yakın yurtdışında kalacak, hayatında hiç olmadığı kadar özgür olacak, bu haldeyken vay amk nasıl gidersin diyemiyorsun kıza. yalandan yere çok sevindim hadi bakalımlar falan ama, az çok belli her şey. O zamanlar gene bi başlık açmıştım "beyler manitam erasmusa gidiyor ne gib yiyecem" diye, hatırlayan varsa herkesin "geçmiş olsun geçirirler, sadece giderken değil tamamen bye bye de panpa" dediğini bilir. Ciddiye almadım, çünkü seviyordum, seviyordu, herkes gibi değildik amk, farklıydık (hep de öyledir diyorsunuz, biliyorum), altı üstü 5 ay amk, ömür birleştirmeyi düşünüyoruz 5 ay ne ki? diye düşünüyordum, düşünmeye çalışıyordum. Neyse uçak bileti, yurt ayarlama vs ile geçti yaz, 23 Eylülde yolcu olacak. O yaz her fırsatta kaçıyorum istanbul'a, 5 ay olmayacak amk kolay mı...

Bizim okuldan bir kız ve bir çocuk daha var, 3ü aynı yere gidiyorlar. Çocuk dediğimden de 1 gram haz etmiyorum, lakabı printer olarak çıkmış bir eleman herkese yazıyor bin. Maddi durum tavan, bilen bilir iStanbul Büyük Kulüp'ü, oraya falan üye, o derece yani. Bir yandan da arkadaşlarım "iyi çocuktur, en azından yanında o var, korur kollar" falan diyorlar. Allah var ben de çok tanımıyorum aslında çocuğu ama sevmiyorum yapacak bir şey yok, milletin lafıyla biraz güveniyoruz çocuğa. Güvenmesen ne olacak? DEdiğim gibi daha karanlıkta görmedim bile bizimkini, onlar 5 ay aynı yurtta kalacaklar, okula beraber gidip gelecekler, beraber gezecekler yiyecekler içecekler gülecekler ağlayacaklar, ister güven ister güvenme kimsenin gibinde değil