22 yaşında hayattan soğudum amına koyim

19 yaşımda üniversiteye girdim ( vakıf üniversitesi ) cahilliğime okuyamadım bıraktım ailemin eline koz geçti.

hep okuyamadın senden bir tak olmaz dediler tüm motivasyonumun dıbına koydular.

il dışına tekrar üniversiteye gidip uzaklaşmak istedim ailemden ama bu seferde hayallerimden uzaklaşıcaktım sonradan vazgeçtim.

hayallerim var çünkü.

açıköğretimi yazdım bir yandan çalışırım bir de dil kursuna giderim dedim ama tüm hevesimi motivasyonumu o kadar kırıyorlar ki hiç bir

şey yapmak istemiyorum.

babam sağolsun para istiyorum diye tek kozu bu hep gururumu kırıyor, dile getiriyor her fırsatta.

ben suçsuz muyum hayır tabi ki.

her gün evde huzursuzluk çıkarıyorum istemsiz kavga gürültü küfür kıyamet ama napayım pgibolojim bozuldu amk.

tek hayalim amsterdama gitmek mesela, çalışıp paramı biriktirip 1 hafta gitmek istiyorum ama tek başımayım.

babamdan bir kere olsun çalış olum ben sana destek olurum lafını duymadım, he gidince destek olur ama bir kere demez lan böyle bişey

dese mutlu olurum motive olurum.

yıllardır oturup 1 saat bişe konuşmuşluğum yoktur, eve gelir selam verir o kadar daha ilerisi yok.

uzun zamandır bir kere sarılmışlığım yoktur, olum bugün naptın nasıl gidiyor dediğide yok.

hep kavga kıyamet birbirimize giricek derece de.

annem de yazık garibim dert çekiyor da onunda çok farkı yok ne laftan anlıyorlar ne halden.

oturup iki kelime laf anlatamıyorum vır vır konuşuyorlar kendilerine göre.

hep ben haksızım anasını gibiyim.

allah gecinden versin yarın bir gün annem babam ölürse içimde ukte kalır lan güzel günümüz yok diye. en son ne zaman sarıldığımı

hatırlamıyorum, keza kardeşime aynı şekilde.

bıktım lan çok daraldım okuyup okumamanızda umrumda değil rahatlamak için yazdım.

alıp başımı gidesim var ama olmuyor işte imkanlar el vermiyor.