dünyada herşey mükemmel derecede güzeldi.
suç diye birşey kalmamıştı. hapishaneler, gecekondular yoktu.
hiç kimse engelli ya da hasta değildi. fakirlik yoktu. her kötü şeyin çaresi bulunmuştu. yaşlanmanın da.
ölüm, kötü bir kazadan çok hayattan sıkılanların yaşamak istediği bir maceraydı.
ülkenin nüfusu 45 milyonda sabit tutuluyordu.
59 yaşındaki hakan ise ortalama yaşın 127 olduğu bir nüfusa göre genç bir adamdı. yaşının 59 olmasına rağmen zaten 27 sene önce yaşlanmayı durdurmuştu. görüntüsü 32 yaşındaydı yani.
güneşli bir günün sabahında, hakanın karısı selen tüm ailenin duygularını karıştıran haberi verdi; 'hamileyim'
nüfus sabit tutulduğu için, ya birisi ölmeye ikna edilecekti,ya ölmek isteyen biri bulunacaktı ya da çocuk doğmayacaktı.
öldürme işi ise sadece devlete bağlı bir kurumun can yakmadan yaptığı birşeydi.
kısaca ya bir yakınlarını kaybedeceklerdi, ya da çocukları doğmayacaktı.
işte tüm ailenin duygularını karıştıran olay da tam olarak buydu.
beğenenler rez alsın ona göre devam edeceğim beyler. Burda olduğunuzu belli edin yeter

Sonra selenin telefonu çaldı. Arayan büyükbabasıydı. "Artık benim zamanım doldu" dedi. Adam 140 yaşında. Dile kolay 140 sene.. Bu 140 senenin 100 seneden fazlası aynı kadınla, aynı evde.. Selen cevap veremeden devam etti " Sıkıldım artık. Benim yerime dünyaya yeni canların gelme hakkı var. Onların yerini bayadır işgal ediyorum " dedi ve bıyık altıbdan güldü. Selen kekeleyerek " olmaz. Ben aldırmak istiyorum " dedi. Ama büyükbabası, yani babasının dedesi ikna olmadı. "Doğurmanızı, bu duyguyu tatmanızı ben istiyorum" dedi. Selen ne dediyse ikna edemedi . Sonra durumu hemen Hakana anlattı. ikisi de şaşkındı ve napıcaklarını bilmiyolardı. Aynı hisleri paylaşıyolardı. Büyükbabalarının ölmesini de istemiyolardı, çocuklarının da.O gece bunu düşündüler.