tv'de canımı bugüne kadar en çok acıtmış görüntülerdir.
günler öncesinde medyada açılımın gazıyla oluşturulan barış havasında ha geldiler ha gelecekler haberleriyle bir derbi maçı bekler gibi bekledim gelişlerini.
geleceklerdi, bu ülkenin yıllardır yaşadığı acıyı kendi taraflarından anlatacaklardı. belki de işe yarayacaktı. yüreklerdeki bölünmüşlüğü yıkıp yeniden bir bütün olmamızı sağlayacaklardı. ya da ben de gaza gelmiştim, sonuçta görsel medya işte.
o gün tv başında canlı yayında izledim sınıra yaklaşmalarını. doğu şiveli ntv spikeri konuşuyordu; şu an sınıra bilmem kaç km uzaklıktalar, şu saatte habur sınır kapısında olacaklar. sonra kalabalığı gösterdi kameralar. neyse dedim elbette bunların da destekçileri olacak. sonra kanalları dolaşırken son dakika gelişmesi olarak duyurdular sınıra vardıklarını. ilk görüntüleri gelmeye başlamıştı. gelenlerin üzerinde yıllardır çatışma haberlerinde gördüğümüz pkk üniforması denen giysi vardı. hani uzamış sakalları, kirli saçlarıyla operasyonda yakalanan pkk'lıların üzerindekilerden.
bi an o giysiye takıldım kaldım. o giysinin içindekiler kaç kez haber bültenlerinde gözlerimin dolmasına neden olmuşlardı. kaç kez o giysi içindekiler yüzünden ağlayan bir şehit babasının tv'deki bir yanı yıkılmış ama bir yanı dimdik hali canımı yakmıştı. sonra kalabalığa yöneldi kameralar. kalabalık hareketlenmeye başlamıştı. bir dtp milletvekili gelenlerin sorgulanmalarına ses çıkarmayacaklarını ama kısa sürede serbest bırakmazlarsa bu kalabalığa hakim olamayacaklarını söylüyordu.
bir kez daha tehdit ediliyorduk canlı yayında. hiç öyle beklenildiği gibi bir barış havası yoktu nedense. canım sıkıldı, kapadım televizyonu. sanki olanları görmemek gerçekleri değiştirecekmiş gibi .
sonra akşam haberlerinde izledim görüntüleri tekrar. o giysinin içindekilerin konuşmaları da yayınlanıyordu bu sefer. 'örgütümün bir temsilcisi olarak... ', 'asla pişman değiliz..', 'örgütün barış elçileriyiz..'
sonra kendilerini bekleyen kalabalıkla buluşmalarını. o ana kadar sadece yüreklerde var olduğunu sandığım bölünmüşlüğümüz ete kemiğe bürünmüş, capcanlı karşımdaydı.
bundan bi on yıl önce söylense kıçımla güleceğim şeyler bugün akşam haberlerindeydi. içimi fena bi umutsuzluk kapladı. televizyonu kapattım, kafayı koydum yatağa, ama bu sefer uyuyamadım.