o kadar ot gibi bi hayatım var ki benden daha dipte insan var mıdır acaba diye düşünüyorum ve bunun daha dibi ne olabilir ki diyip ağlamaya başlıyorum
1 tane kalıcı arkadaşım olmadı insanlar ilkokuldan liseden arkadaşları ile konuşurken benim kimsem yok o zamanlardan
varlığım da yokluğumda bi anlam ifade etmiyor
1 tane kız arkadaşım bile olmadı işin garip yanı platonik olduğum bi kız bile olmadı hiç birine bir şey hissetmedim muallakyim desem değilim
üniversiteye giderken insanlar sürekli bir umutlarla giderken ben hiç bi gibim beklemeden gittim bir sene bi gibim yapmadan geldim
ailem bile bana artık eskisi kadar sevecen ya da baskılı bir tavır takınmıyor ne gibim yersen ye diyorlar resmen 1 sene boyunca araba istedim giblerine bile takmadılar bende bir şey diyemedim maddi durumumuz kötü olsa anlardım
ev tutmam gerekiyor onu bile nasıl yapacağımı bilmiyorum
sürekli kafamda gereksiz düşünceler var
keşke gamsız liseli zamanlarım geri gelse