rez panpa devam

Uyaricilara son posta.

ilaç sayısı gün geçtikçe artıyordu. Artık bana bile garip gelen davranışlar sergiliyordum. Belki de böyle olmama neden olan Eren, ne arar ne sorar oldu. "Anlayışlı" lafımı geri alıyorum bu saatten sonra. Belki ilaçlar Melisa'yı unutmamı sağlıyordu ama onun ölümüne sebep olan kişiyi bulma arzum gittikçe artıyordu. ilacı içince değişiyor, etkisi gidince normale dönüyordum. Diyorum ya ilaçlar beni mallaştırıyordu. Babasını mezarından çıkarıp hesap sormayı istiyor ve etrafımdakilere belirtmeye çekinmiyordum. Bunun yüzünden sevdiğim mezarına gidememiştim. Annem ilaçları elleriyle içirirken bile itiraz edemez oldum. Daha sonra da teyzesini öldürmeyi planladım. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmüştüm.

Komsulara 3 posta

Çoktan sabah olmuştu. Tüm gece olduğum yerden hareket etmemiştim. Odanın kapısı açıldı ve bir çığlık sesi... Ardından babam geldi. Yüzlerine bakmadan "Melisa öldü anne" dedim. Babam sanki halime ve gelecekte olabilecek şeyleri hayal etmiş olsa ki iki elini yüzüne yapıştırdı ve bir süre öyle bekledi ve büyük bir iç çekti. Su getirmeye gitti. Annem de hiçbir şey diyemiyordu sadece "Hadi oğlum kalk yatağa" diyip kaldırmaya çalışıyordu. Henüz unutmamışken o tatlı yüzünü, hayal ediyordum. Sanki babasıyla konuşmaya gitmişim de bizde kalmış o gün, sanki hasta taklidi yapmış da ailesini gitmekten vazgeçirmiş gibi... Daha beni affedip affetmediğini bilmiyordum. Öğrenemedim de halâ... Yaklaşık 2 hafta kimseyle konuşmadım. Gittiğimiz pgibologlar para kaybıydı. Hiçbiri çare olmuyordu dilimin açılmasına. Yemekten kesildim. Doktorlar da ilaç yazmaya başladı. "Uyarıcılar" Her şey çok boşmuş gibi hissediyordum içince bu ilaçları. içtikçe mallaşıyordum, içtikçe sakinleşiyordum biraz da olsa.

Bütün gece azarlanan küçük çocuk gibi sırtımı duvara yasladım. Hala kekeliyordum. Çenem olabildiğince titriyordu. Ne yapmam gerektiğinin farkında değildim. Komşularıma mı söyleseydim acaba, onlar akrabalarını ararlardı. Anneme, babama mı söyleseydim ? Karakola gidip polisle, komiserle mi konuşsaydım ? Gidip serseriyi mi öldürseydim ? Bunların hepsi aklımdan geçmişti. Camdan atlamayı bile düşündüm bir an.

inşallah şakadır yoksa içim gitti şuan.

Büyük bir olayın ardından şok geçirenler bilirler o şok duygusunu. Başta şaka gibi gelmişti her şey. Evet ya ! Uyuyordum ben. Şarkımız çalınca da uyanmıştım. Arama geçmişime baktığımda daha da kötü oldum. Gerçekti bu yaşananlar. Hayat bu kadar basit olamazdı. Bir trafik kazası mı ayıracaktı bizi. Hani sonsuza kadar birbirimizdik. Nerede bizim geleceğimiz ?

Erene 2 posta.

oha amk bunu yasadinmi yoksa uyarliyormusun bilader

Cevap veremedim. En azından vermediğimi hatırlıyorum. Sadece kekeliyordum. O da beni dinliyordu. Adamın gözlerinin dolduğunu, kalbinin sıkıştığını hissediyordum. Boğazım düğümlenmişti. Nefes aldığımı hissetmiyordum. Kulağımda kulaklık vardı ama kulağımı da kaybetmiştim sanki. Mutlak bir sessizlik vardı sadece. Gözlerimi bile kaybetmiştim. Ellerimi, ayaklarımı, zihnimi... Kaç dakika baygın kaldığım hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Uyandığımı da hissetmiyordum fakat uyanmalı mıydım ? Karanlığa, sessizliğe gömülsem daha iyi olmaz mıydı ? Kendimi ilk kez hissettiğim anda bizim şarkımız çalıyordu. "Helal Olsun"

Rezerved

Gizli numaradan aradım. Normalde hiç aramam ama ailesi benim aradığımı anlamadan uyandırmak zorundaydım. Aradım anında kapattı. Uyanıktı demek ki. Mesaj attım, cevap vermedi. Geçirdiğim aksiyon dolu günün de gazıyla kendi numaramdan aradım. “Deli Cesareti”. En kötü annesi telefonu kapatırdı ya da daha da kötüsü babası görür ağzıma sıçardı. Kalın bir erkek sesi karşıladı beni. Hafif korkuyla hafif de sırıtarak “Merhaba amca” dedim o anki aptallığımla. içimden de “Aha babası açtı galiba şimdi yandık “ diyordum. “Evladım bak beni dinle, aradığın kişinin bulunduğu araç kaza yaptı. Arkadaşın ve ailesi hayatını kaybettik, Allah rahmet eylesin” dedi.

Artık günün yorgunluğunu atmak için duşa girebilirdim. Çıktığımda bayağı rahatlamıştım. Tekrar yatağa uzanmış mesaj yazmaya başladım. Cevap vermedi. Ben de uyumuştur diye fazla irdelemedim. Kulaklığımı taktım ve müzik dinlemeye başladım. Karışık karışık çalıyordu. O yorgunlukta yeni gelen şarkıyı tahmin etmek ve sözlerini hatırlamaya çalışmak güzel bir duyguydu. Melisa cevap vermediği için neredeyse uyuyacaktım. Aramalıydım sevdiğimi. En azından uyanmalıydı. Birbirimize yapmayı çok severdik (ve bir o kadar da gıcık olurduk) diğerinin uyuduğuna emin olduktan sonra, uyandırmak için aramayı. Söz vermiştik birbirimize bu yüzden telefonu sessize almayacaktık uyumadan.

Eve koştum hemen. Kapıya vurur vurmaz açtılar. Beni bekliyorlardı. “Hadi oğlum anlat n’oldu” dediler. Kısa bir özet geçip odama yöneldim. Açtım interneti. 3 yerden saldırıyordum. Arıyordum, kısa mesaj yolluyordum ve whatsapptan mesaj atıyordum. Cevap vermemekte ısrarlıydı ama sonunda pes etti. Whatsapptan “ ne var “ yazdı. En azından cevap vermişti. Rahatlamıştım. “ Aşkım telefonu aç lütfen ne olduğunu anlatmam gerek “ dedim. “ Olmaz arama arabadayız zaten “ dedi. Uzun uzun yazdım her şeyi. Ne bir ekgib, ne bir fazla… Yumuşamıştı biraz. Sonra iyi misin bir şeyin var mı diye sorunca mutlu olmuştum. Rahatlamıştım. “ Yok birtanem de Eren bugün hastanede kalacak “ dedim. “Kahraman sevgilim <3 “ yazmıştı. Nasıl mutlu olmuştum anlatamam size. Sanki çıkma teklifi etmişim de kabul etmiş gibi…

rez panpa rez.

Rezervedd

O zamana kadar saate bakmak aklımın ucuna bile gelmemişti. Korkarak ve ümitsiz bir şekilde saate baktım. -21:35- Vedalaşamamıştık bile. O an buna engel olan herkes geldi aklıma. Eren, serseri, polis, komiser… Sanki hayat vedalaşmamızı istemiyordu. Sonra kendime kızmaya başladım. Adamda bıçak olabileceğini neden düşünemedim. Belki fark etsem, Eren bıçaklanmasa Melisa’yla vedalaşmış hatta sevgime yenik düşüp babasıyla konuşmuş, tonlarca azar yiyeceğimi ve kovulacağımı ikimiz de bilmemize rağmen en azından denemiş olduğumu görmüş olacaktı. En azından vicdan azabı çekmezdim o an. Artık yapacak bir şey yoktu. Ailem beni hiçbir neden olmadan Antalya’ya yollamazdı beni. Ne kadar yalvarsam da “Yavrum 2-3 güne geleceklermiş bak” derlerdi.

O zamana kadar saate bakmak aklımın ucuna bile gelmemişti. Korkarak ve ümitsiz bir şekilde saate baktım. -21:35- Vedalaşamamıştık bile. O an buna engel olan herkes geldi aklıma. Eren, serseri, polis, komiser… Sanki hayat vedalaşmamızı istemiyordu. Sonra kendime kızmaya başladım. Adamda bıçak olabileceğini neden düşünemedim. Belki fark etsem, Eren bıçaklanmasa Melisa’yla vedalaşmış hatta sevgime yenik düşüp babasıyla konuşmuş, tonlarca azar yiyeceğimi ve kovulacağımı ikimiz de bilmemize rağmen en azından denemiş olduğumu görmüş olacaktı. En azından vicdan azabı çekmezdim o an. Artık yapacak bir şey yoktu. Ailem beni hiçbir neden olmadan Antalya’ya yollamazdı beni. Ne kadar yalvarsam da “Yavrum 2-3 güne geleceklermiş bak” derlerdi.

Beyler yolda worde yazdıklarımı atıyorum. Mola verdik şu an.