hatırlayanlar vardır, yoksa da ufak hatırlatma. (bkz:
saçlarımı kestirsem mi lan capsli)
üniversite bittikten sonra bende heves etmiştim saç uzatmaya. herkese bu heves okuduğu zamanlar gelir bana bittikten sonra gelmişti nedense. neyse hevestir dedik başladık uzatmaya. iki yıl kadar kırıklarını aldırmaktan başka makas değmedi saçıma. ilk bbir iki ay hiç sıkıntı çekmedim. herzaman ki saçım gibiydi. ama ondan sonra uzama evrelerinde çok sıkıntı çekmeye başladım. birde benim saçlar biraz dalgalı. yatırsan yatmaz, kaldırsan kalkmaz bi gibim almaz anlayacağınız. ferdi tayfur gibi dolanıyordum ortalarda. bi de o zamanlar çalışıyorum, özel bi şirketin finans bölümündeyim. ulan herkes takım elbise üç numara saçla geliyor işte, ben kot pantalon t-shirt gidiyorum. saçlar da önden ferdi tayfur yandan tarık akan. baya bi göze batmaya başlamıştım. ama önce heves sonra inat etmiştim uzatmak için. uzun süre bu halde devam ettim. sonra işten ayrıldım (onlar kovmadı ben ayrıldım, başka problemler yüzünden) neyse işte, işten ayrıldıktan sonra daha rahattım. ne tarıyordum ne şekil veriyordum. ki zaten şekil veremiyordum orası ayrı bi mevzu. yıka ve çık yapıyordum. baya hoşma gitmeye başlamıştı artık saçlarım. baya uzayıp toplanacak seviyeye kadar gelmişti. gel zaman git zaman iki yılı buldu bu durumda. fazla uzatmadan bugüne geleyim ben. bi süredir düşünüyordum zaten kestirmeyi. rahatsız etmeye başlamıştı beni en önemlisi çok dökülmeye başlamıştı. ulan daha gencecik adamız 30a gelmeden "m" kafa kalmayalım diye kestirmeye karar verdim yataktan kalktığımda. gittim berbere, oturdum koltuğa açtım saçları bakıyorum aynaya. ferdi abi geldi yanıma. baya bi nasihat verdi. sonradan pişman olcaksan hiç kesmeyelim, bak saçların uzun alışamazsın ilk gördüğünde bize bağırıp çağırma falan diye. yok abi kararım kesin sen yap beni "
alabulus traşı" dedim. gülüştük falan. neyse geçirdiği önlüğü taktı boyunluğu. makas elinde emin misin olum diye soruyor hala. vur gitsin abi, daha fazla ısrar etme kalkar giderim bayram üstü ekmek parandan olursun dedim. eyvallah dedi. attığı ilk üç makas darbesinden sonra gözlerim dolmuştu. züt gibi bi halde bakıyordum aynada ki züt şeklindeki kafama. o güzelim saçlar gitmiş cadı süpürgesi gibi küt şeklinde kalmıştı. kapattım gözlerimi traş bitene kadar bakamadım aynaya. olum bak nasıl yapalım ne şekilde keselim diyordu ferdi abi ama ben açmamaya niyetliydim. sen işini bilirsin abi, dazlak bırakma beni de ne şekil verirsen ver dedim. birbuçuk saatlik uğraşların sonucunda. bitirmişti traşı. gözlerimi açmaya korkuyordum. ama sonunda gibe gibe açacağım için açtım gözleri. karşımda eski benden çok farklı bir ben vardı. ilk tanıyamadım kendimi. sakalları da kestirmiştim aynı zamanda. traş edilmiş yarak gibi bakıyordum aynadan koltukta oturan bana. ama bi kaç dakika geçmeden alışmıştım. sevmiştim yeni halimi. kolktuktan kalkarken mutluydum. içime sinmişti. hiç bu kadar kolay alışacağımı düşünmemiştim oysaki. ama sonuç olarak memnun kalkmıştım o koltuktan. şimdi arada elim saçlarıma gidiyor ama bi gibim gelmiyor elime. özlüyor gibi oluyorum. neyse traş bittiktan sonra eve geldim, bu haberi hemen herkese duyurmalıydım. çünkü arkadaş çevremin çoğunluğu kestirmemi istiyordu. bende onlara bu haberi bir an önce vermeliydim. nitekim öyle de yaptım. saçları kestirdim yazmamla. likelamalar sel gibi akmaya başladı. normalde alışkın değilim pek bu tarz işlere. pek fazla statuste girmem zaten. girdiklerim de üç beş bişeyler alır geçer. ama bu öyle olmamıştı. bir dakika içinde onlarca arkadaşım likelamıştı. bir o kadar da caps ieteyenler vardı. facebook statuslerim arasında en çok ilgi göreni bu olmuştu. neyse ya çok uzadı bu dıbına koyim sıkıldımda zaten. arkadaşlarımda memnun bende memnunum. en önemlisi de bu zaten. "kökü bende dıbına koyim istesem yine uzatırım" yannan uzatırım. böyle gibindirik bir hikayeydi işte.
aha bu da kestirmeden önceki haliydi saçlarımın.
caps kaldırılmıştır.
