2 yılda hayatımı nasıl siktim anlatıyorum lan

en yüksekten en dibe nası girdim, köpek gibi sevdiğimi bırakıp sevmediklerimle nasıl günümü gün ettim, borç para verirken borçlu olmayı nasıl becerdim, sigara bile kullanmazken aşağılık bir alkolik ve keş nasıl oldum anlatıyorum. tüm açıklığıyla.
rezervleri alın başlıyorum. şimdiden söyleyim uzun sürecek vakti olmayan bakmasın.

@2 anlattığımda anlayacaksın herşeyi.

@5 ahahah aynen öyle oldu panpa. temelde de sağlam değildi hayatım. son yıllarda yaptıklarımla artık dönüşü olmayan şeyler yaşıyorum.

öncelikle buraya yazacaklarımın hepsi tamamen gerçek hayatımdan alıntıdır.
amacım sizlerle paylaşarak birazda olsa rahatlamak. isimler uydurma şahıslar gerçektir.
toplam hayatımdan geçen 5-6 yılı anlatarak başlicam eğer talep olursa çocukluktan bu güne nasıl günler yaşadım ve bunların bana getirileri ne oldu onlardan bahsedicem. hani roman derler ya, yazsam çıkar amk.
toplanın.

öncelikle annesi babası ayrılmış annesiyle yaşayan ve hep para yüzünden ezilmiş bir birey olarak asla kendini ezdirmemeyi ilke edinmiş biriydim. asla kimseye ezdirmedim kendimi. 40 yaşındaki adamdan 10 yaşındaki çocuğa kadar. şükür inceden kafa da var zaten zorlanmıyorum. ancak başıma ne geldiyse bu dıbına koyduğumun parasızlığı, kimsesizliği yüzünden geldi.

bundan 2 hadi bilemedin 3 yıl önce başladı herşey..
aslında hayatımın kırılma noktası diyeceğim herşey bundan 3 yıl önce başladı.
ben yalnızlığı seven dik başlı ve sadece düşündüğü şeylerin peşinde giden küçükte olsa hayalleri olan bir adamım.
tek hayalim daima emin adımlarla sağlam para kazanmaktır hayatta. hala öyle.
para bir amaç olmasa bile daima işlerini kolaylaştıran bir araçtır.
velhasıl kelam bundan 3 yıl önce bir işe girdim. o zamanlar iyi niyetli, alkol içmeyen sadece idealleri ve sevdiği kız peşinden koşan biriydim. taa ki bu işe girmeden önce..

hayatımın kısa bir çizgisini açıklamak istiyorum. anlaşılmada daha yardımcı olacaktır.

1--- ergenlik, yoksulluk, karakter oluşumu.
2--- ergenlikten çıkış, yoksulluk, karakterin oturması.
3--- olgunluk, yoksulluk, aşk, iş.
4--- depresyon, yoksulluk, aşk, aşk, iş.
5--- depresyon, alkol, yoksulluk, aşk, esrar
6--- kimsesizlik, alkol, alkol, alkol
7--- depresyon, alkol, iş, aşk, esrar, yoksulluk.

@13 yaş 22.

annemle tek yaşadım bu yaşıma kadar. aynı evde olmamıza rağmen kaç saat beraber vakit geçirdiniz deseniz 24 saat bile diyemem. sevemedim bir türlü annemi.. mizacı bana terstir her zaman. ben anaç, şefkatli bir annem olmasını isterdim en nihayetinde. annem ise yalnızlığın ve kimsesizliğin verdiği etkiyle galiba sert ve temkinlidir. bana bile.
her neyse, annemle pek vakit geçirmem iletişimimiz sıfır anlayacağınız.
babam benden çok uzakta yaşıyor olmasına rağmen bu güne kadar bir olay hariç asla yaşadığını hissedemedim.
bu şekilde büyüyen bir çocuktum ben herşeyin öncesinde. ister garip deyin ister fakir ama gururlu..
kurnazlık bilmeyen, iyi gün dostundan ziyade kötü gün dostu oldum daima. etliye sütlüye karışmam asla. ancak damarıma basılırsa etini de sütünü de giberim böyle de pis bir huyum vardır. her neyse, dediğim gibi işe girdim. iş oldukça rahat sadece konuşmanla para kazanabileceğin iknaya bakan bir işti. günde 4 saat iş geriye kalan zamanlar eğlenmek idi sadece.
iş mesaiili bir iş değil. şirketin verdiği evde kalıyorsun yani gurbettesin ve yanında bi kaç iş arkadaşın var.
olmaz olsaydı..

işe girdiğim zaman annemi evde bırakmıştım..
sevgilimi de başka bir şehirde bıraktığımda aslında çok zorlanmayacağımı düşünerek ve biraz olsun rahatlarım diyerek kısa bir çizgi çektim hayallerime. o zamanlar tek hayalim (isimler uydurmadır) ayşe ile evlenmek idi. çocuğumuz olsun okuyalım ve iyi bir hayat yaşayalım idi. yani pembe panjurlu bir ev teması ile hayat sürecektik. çocukluk işte, hayal kurup duruyorsun. bu ayşe denen kızı 17 yaşında bir arkadaşım vasıtası ile tanıştım. ilk defa sevdiğim bir kız olmuştu diyebiliriz. ayşeden önce çok kız arkadaşım oldu ancak laylaylomda sürdü herşey. ilk evlenme hayallerim, çocuğumuza koyacağımız isimler ayşenin hayatımda olmasıyla başlamıştı. ancak ayşe çölde görünen seraptan farksızmış onu ilerleyen yıllarda başka bir kıza gerçekten aşık olduğumda anlamıştım..

çocukluğum pek iyi geçti diyemem. hep varoş şehirlerde varoş çocuklarla yaşadım. ben daima 'öteki' çocuktum onların arasında. ben 'kardeş' derken onlar 'gardaş' diyorlardı. biraz elim yüzüm düzgün inceden de efendi bir tipim. bu özellik nerden geldi ve neden o kadar çocuğun içinde bozulmadı bilemem. ancak ben hep farklı oldum 18 yaşıma kadar.
haketmediğim bir hayata sürgün edilmiş gibi hissediyorum esasen. bu his 7-8 yıldır hayatımın her köşesinde var.
ancak elden gelmeyen şeyler yüzünden bütün bunları sineye çekip hayatıma bakmaya çalışıyorum. tabii kolay mı? değil.
potansiyellerimin yüksek olduğunu düşünmesem beni hayatta tutacak ne annem ne de babam vardı oysa..

inci ben senin ananı gibeyim 20 satır yazmıştım logout olmuş amk ya.

önce ayşe'den bahsetmek isterim..
ayşe benden 1 yaş küçük olan, okulun en inek kızları arasında bulunan biriydi.
dersleri gayet iyi, tek hedefi mühendis olmaktı. tabii olmaktı sadece..
ben kaşar tipli kızlardan haz almam. belkide şimdiye kadar en az 5-6 kere bu tarz bana gelen kızı reddetmişimdir.
kanımda değil, yapamıyorum amk. anca kafam güzelse belki..
neyse, benim okulum ayşenin okuluyla aynı değildi. ve ne hikmetse hayatımın her zamanında olan şey ayşe ile varkende olmuştu. sevgili olmamızın üstünden 1 hafta geçmiştiki biz taşınmıştık. şans mı desem kader mi bilemem..
hayatımın her köşesinde bu tür ayrılıklar yaşadım..
hayatımda biraz ileriye gittiğimizde anlayacaksınız dostlar..
asıl sorun şuydu. uzaktan aşk yaşamamıza başladık ve ben her hafta onun yanına ziyarete gidiyordum.
ancak her gidişimizde sadece sevişiyorduk.
bu hikayeyi ciks hikayesine döndürmek istemem ancak olay buydu.
içgüdülerimize yenik mi düşüyorduk yoksa hayalleriyle oynanan benmiydim bilemem.
ancak yanlış olan şeyler olduğu aşikar değil mi?
çok sevmiştim, hormonlarıma sahip olamadım diyebilirim ancak bu kız neden hiç sesini çıkartmıyordu?
hayalleriyle oynanan ben miydim yoksa?
yoksa 'evlenebileceğim kadın' dediğim aslında kaşarın tekimiydi?
neden bu tür duygulara sevk olmuştum?

evet rezervleri alalım bende çayımı alıp geliyorum.

asıl konumuz yada hayatımın kötüye gitmesinin sebebi asla ayşe olmadı.
yalnızca tanımanızı istedim. kafamdaki soru işaretlerini belki direktiflerinizle kaldırabilirsiniz.
yorumlara açığım.

evet işe başlamıştım. bu işten önce çok iş deneyimim olmuştu aslında. sokakta dondurma da sattım fabrika da botta diktim.
sonuçta sığınabileceğiniz hiçkimseniz yoksa gibe gibe yapıyorsunuz doğrusu.
neyse, işe başlamıştım. ayşeye günde en az 400 sms atan biriydim. bu size ergenlerin saçma mesajlaşması gibi gelebilir ancak değil. kalbimden akan her sözcüğü, aklımdan geçen her sevgiyi yazıyordum. aşıktım, seviyordum.
fakat fazla yüz verdiğimin farkında bile değildim.
işe girdiğimde ufak bir eğitim almıştım ve işe başlamıştım. iş bana göre basit bir işti.
ortam o kadar rahattı ki kimin eli kimin cebinde bilen yoktu. patron yalakasından tutun da ayak kaydırmaya çalışan çömezlere kadar her tip insan vardı. aslında tam bir hayat okuluydu diyebilirim. çok tecrübe edinmiştim o işimde.
ancak ayşe ile son zamanlarımızdayken (19-20 yaşlarındayım yani 2,5 yıl filan mazimiz var) artık ayşeden kopmaya başlamıştım. fikirleri hiç mantıklı gelmiyordu ve aklıma bile gelmiyordu zaman zaman.
oysaki o 2 yıl boyunca aklımın her köşesinde ayşe varken neden birden herşey değişiyordu? nankörlük mü bunun adı?
yoksa tahammülün bitmesi mi?

artık yeni işime ve gurbete oldukça alışmıştım. hayat artık daha çekilebilir ve güzeldi.
annemin dırdırı yoktu ve bir sürü arkadaş edinmiştim. herkes sıcak kanlı ve güler yüzlüydü.
kimse parası yüzünden kimseye laf etmiyordu. anlayacağınız ortam sıcaktı. belkide gerçekten mutlu olduğum son günlerdi diyebilirim. inanın bana en son gerçekten ne zaman sevindiğimi hatırlamıyorum bile..
tamam, yüzüm gülüyor fakat ya gönlüm? yani aşk olarak bakmayın.
bir insan açken sevdiği yemeği görünce bile sevinir ya hani, ben hayatımda müthiş bişey olsa dahi sevinemiyorum artık.
içimden gelmiyor dostlar. bundan yıllar önce hayalleri olan küçük bir idealist çocukken 22 yaşında daha ergen sayılabilecek yaşta 35 yaşında adam ruhu taşımak inanın hiç kolay değil..

hayatımda yeni bir kapı açılmış gibiydi. arada sırada eve tekrar kısa süreli dönüp tekrar ayşe ile buluşuyordum
tabii aramız artık açılmaya başlamıştı. aslında benim için bi sorun yoktu ancak gönülden sevmeyince ayrılık sesleri kendini hissettirmese de başlamıştı..
oralı bile değildim ben.. hala kafamda evlilik hayalleri hala çocuk hayalleri vardı.
kimsesiz büyüdüğüm için sanırım daima huzurlu bir evim ve hayatım olsun isterim hep.
bunun için önce para şart tabii. parayla saadet olmaz diyenlere inanmayın, bi süre sonra annenizi bile yabancı gibi hissedebilirsiniz..

evden gidince ev yükü azalmasından dolayı mı bilmem ancak annem rahatlamıştı biraz.
ayşe çok rahatsız olmasına rağmen tek derdi ciks mi yoksa gerçekten sevdiği için mi gitmemden hoşnut değildi bunu ilerleyen entryler de anlayacaksınız. ben istanbul'u gerçekten seven, oraya gittiğimde ufkumun açıldığını hisseden biriyim.
istanbul'da daima en gerçek duygular ve insanlar tanıdım.
artık gurbette olduğum işin gidişatı bozulmaya başlamıştı. ve bu işte kendime çok sağlam bir dost edinmiştim..
hayatımda olan en sağlam bir kişi. şimdiye kadar her derdimi açtığım, herşeyimi rahatlıkla anlattığım biri.
ancak bazen uzaklaşır ya insanlar, biz de uzaklaştık (isimler uydurmadır) ahmet ile.
ancak uzaklaşmamız daha başlamadı biraz ilerde..

dediğim gibi dostlar hikayemden çıkarttıklarınıza göre yorumlara açığım..

neyse, işler bozulmaya başlamıştı. işte 15e yakın arkadaşım vardı uzun bir süre beraber olduğum. samimi olduğumuz.
işler bozulunca bu ekibin tamamı dağıldı, biz de 6-7 kişi ahmetle beraber istanbul'a gittik.
not düşelim bu istanbul'a bu hikayede 1. gidişim. öncesinde 4 yıl yaşadım istanbul'da.
bir gurbetten başka bir gurbete yeni edindiğim arkadaşlarımla gittik. işimiz kolay, parayı kazanmak zordu esasen.
şirketler sürekli yamuk yapıyordu çünkü. artık çaylak değildim, işimde başarılı oluyordum ve amirlerim beni beğeniyorlardı.
sonuçta kafamı iş rahatlatıyordu. gerçeklerden iş sayesinde kopabiliyordum..
ancak, ahmet'in keş olduğunu anlayana dek..

ahmet benden 4 yaş büyük birisi. şimdiye kadar hiç akranlarımda takıldığımı hatırlamam.
karakterim biraz olgundur laylaylom u fazla sevmediğimden olsa gerek.
her neyse, ahmet dediğim gibi keşmiş. esrar ve arada sırada hap kullanıyormuş. ben bunu öğrendiğimde biraz şaşırmıştım.
bu konu hakkında biraz konuştuk ve güvenimi kaybetmemişti. sonuçta içip sapıtmıyordu kendi dünyasındaydı sadece.
artık yavaş yavaş önceki yıllara göre çok daha fazla alkol alıyordum.
bünyem biraz sağlamdır, içerim bana mısın demez. belki de babamın iyi içici olmasındandır bilemem.
ayşe alkol aldığımı bilmiyordu, söylememiştim. artık ilişkimizde benim istanbul'a gelmemle beraber bişeylerin bittiğine tanıklık etmeye başlamıştım. ilk defa ayşe'ye yalan söylemiştim, alkol kullanmıyorum işime gücüme bakıyorum sanıyordu.
ancak işlerde pek istediğimiz gibi gitmemeye başlamıştı. para alamıyorduk, yoğunluk azalmıştı.
gel zaman git zaman ayşe'ye olan bütün sevgim yavaş yavaş biterken saygımı da yitirmeye başlamıştım.
esrar'a başladım bu sıralar. hani sorsanız bi daha olsa başlar mısın? asla. asla gerçek gülüşlerimi sahte gülüşlere emanet etmem dostlar..
ilk zamanlar şahaneydi doğrusu.. sadece mutlusun. düşüncelerin hayatında olup bitenler umurunda değil. tek bildiğin 'mutluluk' tabii sahte mutluluk..