2 yılda hayatımı nasıl siktim anlatıyorum lan

2 hafta bekledim mektubun üstüne ancak hiç bir kıpırdama olmamıştı.
artık gözümü karartıp facebook adresinden mesaj atmıştım. anlamıştı çantasına o yazıyı atanın benim olduğumu.
artık ifşa olmuştum ve ertesi gün işe gittiğimde benim o'na karşı boş olmadığımı bilecekti.
istediğimde buydu zaten..
ve bir kaç gün içinde rüya'ya açılmıştım. ve kısa süre içinde sevgili olmuştuk.
hayatımın en ama en güzel günlerini yaşamıştım. mutluluk kısaca benim için buydu.
o'nun gözlerine bakmak bile bana huzur veriyordu. yıllar önce babamın annem e verdiği pembe kolyeyi o'na vermiştim. 3 yıllık evlenme hayali kurduğum ayşe bile bu kolyeden habersizken ben benım ıcın son derece önemli bu kolyeyi rüya'ya takmıştım. evet, ilk görüşte aşk bu hikayenin tam da burasında yer alıyor. hayat resmen masal diyarına dönüşmüştü kısa süre içinde benim için.
herşeyden önce mutluydum. istanbul'da daha önce gitmediğim yerlere rüya ile gidiyordum. ölümsüzleşiyordu istanbul benim için.

3 ay boyunca herşey muhteşemdi. ve 2. ayın sonunda eve davet etmiştim.
en nihayetinde bir insanım benimde onun da ihtiyaçları var.
rüya benden 1 yaş büyüktü. ailesinin durumu oldukça iyi, özel üniversite de okuyordu.
1 yıl sonra ingiltere'ye gidecekti. eve geldiğinde hayatımın en güzel bir gününü yaşamıştım.
onun teninde yaşadığım duyguları tabiiki buraya yazmicam ancak o gün vazgeçilmezdi.

en önemli yerlere gelmiştim anlatmıyorum amk dinleyen yokki.

gel zaman git zaman ayşe ile pek bi bağımız kalmamıştı. annemle arada sırada ihtiyaç halinde konuşuyorduk.
babam ise ayda yılda bir yada iki kere işi düşerse arar. alıştım bu hayata aslında. bomtak bir hayat..
biraz sermayem olsa aslında yapacak çok şey var ancak ertelenmiş o kadar ihtiyaç ve hayal var ki..
evet işler umduğumuz gibi gitmemişti ve istanbul'dan yaklaşık 5 ay sonra tekrar memleketlere dağıldık.
memlekete yakın bir yerde tekrar toplanıp farklı bir işi eski işin usülüne göre yapmaya başladık.
artık ayşe ile sadece ciks için buluşur hale gelmiştik. ve bunu isteyen, zorlayan ben değildim.
bakar mısınız, çocuklara isim aradığımız o uykusuz geceler gitmiş, sevişmenin hesapları kalmış koskocaman bir ilişkiden.
bu kadar mı duygusuz olabildik? ya da olmuştu ayşe?
bunların tüm sebebi benim o'nunla evlenme süremi olabildiğince uzun tutmam yüzünden mi?
yani bir an önce evlensem çok daha güzel bir hayatımız olabilir miydi ayşe ile?
ya da aslında evlenemeyerek çok büyük bir yanlıştan 'döndürülmüş müydüm?'
bunlar cevapsız sorular.. ancak artık ayşe sadece 'bir kişi'den ibaretti hayatımda. tek tel saçını yıllarca cüzdanımda taşıdığım ayşe artık 'bir kişi' idi..

yazsana dıbına koduğum

reversehead.

artık yeni işime ve gurbete oldukça alışmıştım. hayat artık daha çekilebilir ve güzeldi.
annemin dırdırı yoktu ve bir sürü arkadaş edinmiştim. herkes sıcak kanlı ve güler yüzlüydü.
kimse parası yüzünden kimseye laf etmiyordu. anlayacağınız ortam sıcaktı. belkide gerçekten mutlu olduğum son günlerdi diyebilirim. inanın bana en son gerçekten ne zaman sevindiğimi hatırlamıyorum bile..
tamam, yüzüm gülüyor fakat ya gönlüm? yani aşk olarak bakmayın.
bir insan açken sevdiği yemeği görünce bile sevinir ya hani, ben hayatımda müthiş bişey olsa dahi sevinemiyorum artık.
içimden gelmiyor dostlar. bundan yıllar önce hayalleri olan küçük bir idealist çocukken 22 yaşında daha ergen sayılabilecek yaşta 35 yaşında adam ruhu taşımak inanın hiç kolay değil..

hayatımda yeni bir kapı açılmış gibiydi. arada sırada eve tekrar kısa süreli dönüp tekrar ayşe ile buluşuyordum
tabii aramız artık açılmaya başlamıştı. aslında benim için bi sorun yoktu ancak gönülden sevmeyince ayrılık sesleri kendini hissettirmese de başlamıştı..
oralı bile değildim ben.. hala kafamda evlilik hayalleri hala çocuk hayalleri vardı.
kimsesiz büyüdüğüm için sanırım daima huzurlu bir evim ve hayatım olsun isterim hep.
bunun için önce para şart tabii. parayla saadet olmaz diyenlere inanmayın, bi süre sonra annenizi bile yabancı gibi hissedebilirsiniz..

Rezerved kurgu sağlam gibi

Rezerved

gercek bi rezerved

evden gidince ev yükü azalmasından dolayı mı bilmem ancak annem rahatlamıştı biraz.
ayşe çok rahatsız olmasına rağmen tek derdi ciks mi yoksa gerçekten sevdiği için mi gitmemden hoşnut değildi bunu ilerleyen entryler de anlayacaksınız. ben istanbul'u gerçekten seven, oraya gittiğimde ufkumun açıldığını hisseden biriyim.
istanbul'da daima en gerçek duygular ve insanlar tanıdım.
artık gurbette olduğum işin gidişatı bozulmaya başlamıştı. ve bu işte kendime çok sağlam bir dost edinmiştim..
hayatımda olan en sağlam bir kişi. şimdiye kadar her derdimi açtığım, herşeyimi rahatlıkla anlattığım biri.
ancak bazen uzaklaşır ya insanlar, biz de uzaklaştık (isimler uydurmadır) ahmet ile.
ancak uzaklaşmamız daha başlamadı biraz ilerde..

rezerved sonuna kadar devammmmmmmmm

az önce 1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum başlığını bitirdim, seni hiç çekemeyeceğim amk.

Cok dertlidir bu hikaye okumam

reserved

reserved

panpa okuyorum da,kişiliğin aynı bana benziyor ve aynı tipte bi sevgilim var. inşallah benimkisi serap değil harbiden gerçektir ya.neyse beni gibtir et devam et

asıl konumuz yada hayatımın kötüye gitmesinin sebebi asla ayşe olmadı.
yalnızca tanımanızı istedim. kafamdaki soru işaretlerini belki direktiflerinizle kaldırabilirsiniz.
yorumlara açığım.

evet işe başlamıştım. bu işten önce çok iş deneyimim olmuştu aslında. sokakta dondurma da sattım fabrika da botta diktim.
sonuçta sığınabileceğiniz hiçkimseniz yoksa gibe gibe yapıyorsunuz doğrusu.
neyse, işe başlamıştım. ayşeye günde en az 400 sms atan biriydim. bu size ergenlerin saçma mesajlaşması gibi gelebilir ancak değil. kalbimden akan her sözcüğü, aklımdan geçen her sevgiyi yazıyordum. aşıktım, seviyordum.
fakat fazla yüz verdiğimin farkında bile değildim.
işe girdiğimde ufak bir eğitim almıştım ve işe başlamıştım. iş bana göre basit bir işti.
ortam o kadar rahattı ki kimin eli kimin cebinde bilen yoktu. patron yalakasından tutun da ayak kaydırmaya çalışan çömezlere kadar her tip insan vardı. aslında tam bir hayat okuluydu diyebilirim. çok tecrübe edinmiştim o işimde.
ancak ayşe ile son zamanlarımızdayken (19-20 yaşlarındayım yani 2,5 yıl filan mazimiz var) artık ayşeden kopmaya başlamıştım. fikirleri hiç mantıklı gelmiyordu ve aklıma bile gelmiyordu zaman zaman.
oysaki o 2 yıl boyunca aklımın her köşesinde ayşe varken neden birden herşey değişiyordu? nankörlük mü bunun adı?
yoksa tahammülün bitmesi mi?

köpek gibi sevmek dedin beni kaybettin. erkek adam bir tek prensiplerinin peşinde köpek gibi koşar.