2 yılda hayatımı nasıl siktim anlatıyorum lan

Rezerved

asıl konumuz yada hayatımın kötüye gitmesinin sebebi asla ayşe olmadı.
yalnızca tanımanızı istedim. kafamdaki soru işaretlerini belki direktiflerinizle kaldırabilirsiniz.
yorumlara açığım.

evet işe başlamıştım. bu işten önce çok iş deneyimim olmuştu aslında. sokakta dondurma da sattım fabrika da botta diktim.
sonuçta sığınabileceğiniz hiçkimseniz yoksa gibe gibe yapıyorsunuz doğrusu.
neyse, işe başlamıştım. ayşeye günde en az 400 sms atan biriydim. bu size ergenlerin saçma mesajlaşması gibi gelebilir ancak değil. kalbimden akan her sözcüğü, aklımdan geçen her sevgiyi yazıyordum. aşıktım, seviyordum.
fakat fazla yüz verdiğimin farkında bile değildim.
işe girdiğimde ufak bir eğitim almıştım ve işe başlamıştım. iş bana göre basit bir işti.
ortam o kadar rahattı ki kimin eli kimin cebinde bilen yoktu. patron yalakasından tutun da ayak kaydırmaya çalışan çömezlere kadar her tip insan vardı. aslında tam bir hayat okuluydu diyebilirim. çok tecrübe edinmiştim o işimde.
ancak ayşe ile son zamanlarımızdayken (19-20 yaşlarındayım yani 2,5 yıl filan mazimiz var) artık ayşeden kopmaya başlamıştım. fikirleri hiç mantıklı gelmiyordu ve aklıma bile gelmiyordu zaman zaman.
oysaki o 2 yıl boyunca aklımın her köşesinde ayşe varken neden birden herşey değişiyordu? nankörlük mü bunun adı?
yoksa tahammülün bitmesi mi?

reversehead.

artık yeni işime ve gurbete oldukça alışmıştım. hayat artık daha çekilebilir ve güzeldi.
annemin dırdırı yoktu ve bir sürü arkadaş edinmiştim. herkes sıcak kanlı ve güler yüzlüydü.
kimse parası yüzünden kimseye laf etmiyordu. anlayacağınız ortam sıcaktı. belkide gerçekten mutlu olduğum son günlerdi diyebilirim. inanın bana en son gerçekten ne zaman sevindiğimi hatırlamıyorum bile..
tamam, yüzüm gülüyor fakat ya gönlüm? yani aşk olarak bakmayın.
bir insan açken sevdiği yemeği görünce bile sevinir ya hani, ben hayatımda müthiş bişey olsa dahi sevinemiyorum artık.
içimden gelmiyor dostlar. bundan yıllar önce hayalleri olan küçük bir idealist çocukken 22 yaşında daha ergen sayılabilecek yaşta 35 yaşında adam ruhu taşımak inanın hiç kolay değil..

hayatımda yeni bir kapı açılmış gibiydi. arada sırada eve tekrar kısa süreli dönüp tekrar ayşe ile buluşuyordum
tabii aramız artık açılmaya başlamıştı. aslında benim için bi sorun yoktu ancak gönülden sevmeyince ayrılık sesleri kendini hissettirmese de başlamıştı..
oralı bile değildim ben.. hala kafamda evlilik hayalleri hala çocuk hayalleri vardı.
kimsesiz büyüdüğüm için sanırım daima huzurlu bir evim ve hayatım olsun isterim hep.
bunun için önce para şart tabii. parayla saadet olmaz diyenlere inanmayın, bi süre sonra annenizi bile yabancı gibi hissedebilirsiniz..

Rezerved kurgu sağlam gibi

gercek bi rezerved

evden gidince ev yükü azalmasından dolayı mı bilmem ancak annem rahatlamıştı biraz.
ayşe çok rahatsız olmasına rağmen tek derdi ciks mi yoksa gerçekten sevdiği için mi gitmemden hoşnut değildi bunu ilerleyen entryler de anlayacaksınız. ben istanbul'u gerçekten seven, oraya gittiğimde ufkumun açıldığını hisseden biriyim.
istanbul'da daima en gerçek duygular ve insanlar tanıdım.
artık gurbette olduğum işin gidişatı bozulmaya başlamıştı. ve bu işte kendime çok sağlam bir dost edinmiştim..
hayatımda olan en sağlam bir kişi. şimdiye kadar her derdimi açtığım, herşeyimi rahatlıkla anlattığım biri.
ancak bazen uzaklaşır ya insanlar, biz de uzaklaştık (isimler uydurmadır) ahmet ile.
ancak uzaklaşmamız daha başlamadı biraz ilerde..

rezerved sonuna kadar devammmmmmmmm

az önce 1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum başlığını bitirdim, seni hiç çekemeyeceğim amk.

dediğim gibi dostlar hikayemden çıkarttıklarınıza göre yorumlara açığım..

neyse, işler bozulmaya başlamıştı. işte 15e yakın arkadaşım vardı uzun bir süre beraber olduğum. samimi olduğumuz.
işler bozulunca bu ekibin tamamı dağıldı, biz de 6-7 kişi ahmetle beraber istanbul'a gittik.
not düşelim bu istanbul'a bu hikayede 1. gidişim. öncesinde 4 yıl yaşadım istanbul'da.
bir gurbetten başka bir gurbete yeni edindiğim arkadaşlarımla gittik. işimiz kolay, parayı kazanmak zordu esasen.
şirketler sürekli yamuk yapıyordu çünkü. artık çaylak değildim, işimde başarılı oluyordum ve amirlerim beni beğeniyorlardı.
sonuçta kafamı iş rahatlatıyordu. gerçeklerden iş sayesinde kopabiliyordum..
ancak, ahmet'in keş olduğunu anlayana dek..

Cok dertlidir bu hikaye okumam

reserved

ahmet benden 4 yaş büyük birisi. şimdiye kadar hiç akranlarımda takıldığımı hatırlamam.
karakterim biraz olgundur laylaylom u fazla sevmediğimden olsa gerek.
her neyse, ahmet dediğim gibi keşmiş. esrar ve arada sırada hap kullanıyormuş. ben bunu öğrendiğimde biraz şaşırmıştım.
bu konu hakkında biraz konuştuk ve güvenimi kaybetmemişti. sonuçta içip sapıtmıyordu kendi dünyasındaydı sadece.
artık yavaş yavaş önceki yıllara göre çok daha fazla alkol alıyordum.
bünyem biraz sağlamdır, içerim bana mısın demez. belki de babamın iyi içici olmasındandır bilemem.
ayşe alkol aldığımı bilmiyordu, söylememiştim. artık ilişkimizde benim istanbul'a gelmemle beraber bişeylerin bittiğine tanıklık etmeye başlamıştım. ilk defa ayşe'ye yalan söylemiştim, alkol kullanmıyorum işime gücüme bakıyorum sanıyordu.
ancak işlerde pek istediğimiz gibi gitmemeye başlamıştı. para alamıyorduk, yoğunluk azalmıştı.
gel zaman git zaman ayşe'ye olan bütün sevgim yavaş yavaş biterken saygımı da yitirmeye başlamıştım.
esrar'a başladım bu sıralar. hani sorsanız bi daha olsa başlar mısın? asla. asla gerçek gülüşlerimi sahte gülüşlere emanet etmem dostlar..
ilk zamanlar şahaneydi doğrusu.. sadece mutlusun. düşüncelerin hayatında olup bitenler umurunda değil. tek bildiğin 'mutluluk' tabii sahte mutluluk..

söylemeyi unuttum bu süre zarfında tekrar eve gittim 2-3 kere.
ve istanbul'a gelmeden son buluşmamızda milli olmuştum.
kendini tamamen bana teslim ettiğini ve bana güvendiğini söylüyordu.
ama şuan inanın bana bunların hepsi kurgu mu bilemiyorum.
hani hayatında bazı şeylere anlam veremezsin ya,
bu kız beni sevdi mi sevmedi mi kocası olarak görmek istedi mi istemedi mi tam olarak bir kanıya varamıyorum.

o'nu gerçekten sevdiğimi sandığım yıllar ve hayallerimin peşinden koşmak oldukça güzel geliyordu.
konuyu sadece ayşe'den ibaret kılmak istemem, ilerleyen entrylerde daha iyi anlaşılmak için detaylara iniyorum.
kısa ve öz olarak ayşe'yi gerçekten sevdiğimi düşünmüştüm yıllarca.
yanlış insanlar peşinden koştuğumu anlamışım. sorun değil, tecrübe daima iyidir.

http://www.youtube.com/watch?v=kE0pwJ5PMDg

panpa okuyorum da,kişiliğin aynı bana benziyor ve aynı tipte bi sevgilim var. inşallah benimkisi serap değil harbiden gerçektir ya.neyse beni gibtir et devam et

yazsana dıbına koduğum

gel zaman git zaman ayşe ile pek bi bağımız kalmamıştı. annemle arada sırada ihtiyaç halinde konuşuyorduk.
babam ise ayda yılda bir yada iki kere işi düşerse arar. alıştım bu hayata aslında. bomtak bir hayat..
biraz sermayem olsa aslında yapacak çok şey var ancak ertelenmiş o kadar ihtiyaç ve hayal var ki..
evet işler umduğumuz gibi gitmemişti ve istanbul'dan yaklaşık 5 ay sonra tekrar memleketlere dağıldık.
memlekete yakın bir yerde tekrar toplanıp farklı bir işi eski işin usülüne göre yapmaya başladık.
artık ayşe ile sadece ciks için buluşur hale gelmiştik. ve bunu isteyen, zorlayan ben değildim.
bakar mısınız, çocuklara isim aradığımız o uykusuz geceler gitmiş, sevişmenin hesapları kalmış koskocaman bir ilişkiden.
bu kadar mı duygusuz olabildik? ya da olmuştu ayşe?
bunların tüm sebebi benim o'nunla evlenme süremi olabildiğince uzun tutmam yüzünden mi?
yani bir an önce evlensem çok daha güzel bir hayatımız olabilir miydi ayşe ile?
ya da aslında evlenemeyerek çok büyük bir yanlıştan 'döndürülmüş müydüm?'
bunlar cevapsız sorular.. ancak artık ayşe sadece 'bir kişi'den ibaretti hayatımda. tek tel saçını yıllarca cüzdanımda taşıdığım ayşe artık 'bir kişi' idi..

@59 umarım sonun benzemez panpa