hayatımın en güzel 2 yılıydı. artık öyle bir samimiyete geldik ki abartmiyorum birbirimiz hakkında iyi yada kötü bilmedigimiz şey yoktu. kah eğlendik kah güldük kah üzüldük ne kavgalar ettik her seferinde birimiz alttan aldı böyle bir sevgiydi bizimkisi evlenme hayalleri kuruyoruduk yani kesin evlenicektik. çocuklarımızin isimleri belliydi kız olursa Gökçe erkek olursa ogeday. annemden babamdan hayattaki herşeyden daha çok seviyordum onu dile kolay 2 yıl. babasının işi yüzünden mersine gideceğini öğrendigimde dünya başıma yıkıldı 1 hafta kendime gelemedim. en son verdiğim karar belki aşırı saçma belki de en doğru karardı. lise 3e gidiyorum o zamanlar benim okulu bitirip de onu tekrar bulmam minimum 5 yıl sürecek . aklıma da gelmiyor değil orada başka birinden hoşlanır beni unutur bunun acısıyla yaşayamam. taşınmadan 3 ay önce aldım haberi hayatımın en zor 3 ayiydi. verdiğim karar kızı kendimden soğutmakti. artık benliğimin gururumun önemi yok ben üzüleyim o üzülmesin. ayrıldığımizda acı çekmesin benden nefret etsin ki hatırlamasin bile. o üç ay boyunca ota taka kavga çıkardım gözünün önünde başka kızlarla konuştum her seferinde beni affetmeye devam etti en son çare yine basit bi sebepten kavga çıkardım ailesine küfür ettim artık karakterimi bile ayaklarımın altına aldım sırf o üzülmesin diye o günden sonra daha da konuşmadik giderken vedalaşmadi bile ben kahroluyordum ama onun uzulmemesi beni rahatlatıyor ve mutlu ediyordu. neyse aradan 2 sene geçti bugün ayrıligimizin yıl dönümü aklıma geldi öyle gece gece hiçbir arkadaşıma anlatamam bari buraya yazayım dedim