Olumune rezz

Yaz pampa yazzz

Yazma amk okumadim zaten

beyler rez felan alın amk yazmıcam yoksa

Yolda yürürken biri bağırıyormuş “yardım edin” diye. Duymadım başta. 2.çığlığıyla birlikte toparladım kendimi. Bir baktım 2 tane serseri yakın arkadaşım Eren’i araya almış dövüyor. Yandan da sevgilisi bağırıyor. Basketbolla uğraşıyordum iri yarı bir şeydim, kolay kolay devrilmezdim. Koştum hemen oraya düşünmeden. Bir tanesi küçük bir şeydi, diğeri de abisiydi galiba. Belliydi büyüktü. Çektim boynundan yere düştü. 2-3 tane yumruk attım. Yumruk atarken de Eren’e bakıyordum. Kürtçe bir şeyler diyordu anlamıyordum yerdeki. Küçük olan da arkadan bana vurmaya çalışıyor ama etki etmiyordu pek. O ara Eren toparlandı ve ikimiz küfür ede ede tekme tokat dalıyoruz yerdeki serseriye. O an düşündüm içimden. Yerde yatan şerefsiz, Eren olmuş`, arkadan bize vurmaya çalışan salak da, Eren’in sevgilisi olmuştu.

Hemen hazırlandım ve çıktım dışarı. Park çok uzak değildi. Aşık olanlar bilir, yürürken etraf bomboş gelir size yolun sonu sevdiğinize çıkıyorsa özellikle. Oturduğumuz semt pek de sağlam değildi ama seviyordum ben burayı. Hem sevdiğime hem de parka yakın

Aradım telefonla. Kendine daha çok aşık eden sesiyle “Alo aşkım” dedi. Dondum kaldım. Belki binlerce kez duydum bu sözü ama ilk günkü gibi seviyordum onu, utanıyordum telefonla konuşurken. “Canım, kaçta çıkacaksınız bugün” dedim. “9’da aşkım ama gel konuş babamla, gitmek istemiyorum. Ben senle kalmak istiyorum.”dedi. “Birtanem biliyorsun babamla aramı, bırak böyle bir şey istemeyi seninle vakit geçirmeme bile karşı neredeyse.” diyince titrek ve sitemkâr sesiyle “Tamam parka gel” dedi. Sitem dolu sözlerine karşın çok istekli bir biçimde “Tamam sevdiceğim, çıkıyorum hemen” dedim.

okuyan varsa devam ediyorum

Okuma yazmam yoktu kardeş kusra bakma

Yeter aq aşk acısından bıktım. Herkes mi Alirıza Bey, bütün kızlar mı Ferhunde

Ama ölmuyorsun cugu, ölseydin suku verirdim

Arkadaşlar, siz bunu okumadan önce nisan ayında yazdığım fakat yayınlamak için erken olduğunu düşündüğüm sözlerimi paylaşmak istiyorum.
"yaklaşık 1,5 yıldır tıbbi bir şekilde pgibolojik destek alıyorum. Tedavi yanıt vermedi ama… Söylemeseler de anlıyorum. Bu halimle insanların arasına karışamazdım. Eski ben yoktum artık. Deliler hastanesine atacaklar sonunda."

2.yılını doldurduğu için yazmak istedim. Bir insanın hayatı 1 günde ancak bu kadar mahvolur.

izmir'den istanbul'a dönüyorum. Biraz geç yazabilirim kusura bakmayın

13 Şubat 2014. Saat akşam 6 gibiydi. Odamda oturmuş şarkımızı dinliyordum. “Duman-Helal Olsun”. ilk buluşmamızda radyoda dinlerken söylemişti bana. Bu bizim şarkımız olsun diye. Nasıl reddedebilirdim onu. Her yalnız kaldığımda dinlerdim bu şarkıyı ve halâ da dinliyorum. Onu unutmamak için, Melisa’yı unutmamak için. Bugün yola çıkacaklardı. 3 günlüğüne teyzesine gidecekti ailesiyle. Sevgililer Günü’nü ayrı geçirecektik. Ne o gitmek istiyordu, ne de ben onun gitmesini…