evde oturmaktan bunalmış, telefonumu ve kulaklığımı alıp sahile inmiştim. amacım bir bankta oturup denizi seyrederken yaşamın ne kadar anlamsız olduğuyla alakalı derin düşüncelere dalmak, bu sırada da kulaklarıma zerk eden klagib müziğin tadına varmaktı.
yapıyordum da bunu. ta ki denizin kenarındaki kayalıklarda kikirdeşen iki güzeli fark edene kadar...
kafamdaki felsefi düşünceler anında kayboldu. varolma amacımın sadece çoğalmak olduğunu bilen yüzeysel tarafım hakimiyeti eline aldı ve bir erkek tavus kuşu içgüdüsüyle kabarmaya başladım.
oturduğum yerde garip davranışlar sergiliyordum. beni fark etmeleri lazımdı. bankın sırt yaslanılan bölümüne oturdum ve kollarımı dizlerimin üzerine attım. gözlerimi kıstım. bir yandan kısık gözlerimle kızları keserken bir yandan tekini çıkardığım kulaklığı elimde sallıyordum.
kızlardan birinin beni fark etmesi uzun sürmedi...
bağlantıyı kurmuştuk. bir ona bir öbürüne bakıyor, birbirleri arasında
bana bakıyor kızım! kavgasını başlatmaya çalışıyordum. böylelikle değerim yükselecek ve ikisi olmasa da en az birini kafalayabilecektim.
bu arada zekamı da olayın içine dahil ederek arada sol tarafa doğru yöneltiyordum bakışlarımı. çünkü sürekli onlara bakarsam 'hanzoya bak!' olabilirdim. hanzoya bak olmak istediğim son şeydi. doğduğumdan beri bir hanzoya bak olmamak için savaş veriyordum ve bu savaşı başarıyla sürdürüyordum...
kızlarla gözlerimiz daha sık birleşmeye başladı. artık kesin olarak bir olgunun içerisindeydik. onlar ve ben. başka hiçbir şey giremezdi bundan sonra aramıza. biraz sonra hamle yapmalıydım. doğru anı kolluyordum.
ve o ses...
al olm yi.
bu cümleyi duyduğum anda oradan koşarak uzaklaşmam gerektiğini nereden bilebilirdim?
sesin geldiği tarafa döndüm. elinde simit olan başörtülü, şalvarlı bir kadın. acıyan gözlerle yüzüme bakıyor ve ağzıma doğru simiti uzatıyordu.
''buyur teyze, n'oldu?
diye sordum. bir gözüm kızlardaydı.
yi olm, utanma yi yi!
diye simiti ağzıma sokmaya çalışmaya başladı.
ya teyze bi git.
diye ittirdim hafifçe. kızlara dönüp hehe diye güldüm. tamamen bana doğru dönmüş izliyorlardı.
teyzeiki saattir bakıyon evladım, kıyamadım. al hediyem olsun yi utanma yi!
diye üzerime çullandı tekrar. dengemi kaybedip bankın tepesinden sırt üstü düştüm.
seri bir hareketle üzerime çullandı şalvarına tükürdüğümün karısı. ben kafamı çekmeye çalışıyordum o simitten bir parça koparmış ağzıma sokmaya çalışıyordu.
ya teyze bi git, rezil oldum bi git!
diye debeleniyordum.
bağırışlarım onun için değersizdi.
allah çarpar evladım. bi parça al. göz hakkı göz hakkı!'' diye var gücüyle ağzıma sokuşturmaya çalışıyordu.
bankın altından kızlara baktım. kayalıkların üzerine yatmışlar, kahkahalarıyla büyük bir martı sürüsünü havalandırmışlardı bile.
ağlamaya başladım. doğruldum, çimlere oturdum. şalvarlının elinden simiti kaptım. hem yiyor hem ağlıyordum. salya susam ağladım dakikalarca.
teyze huzura ermiş bir ifadeyle uzaklaştı...
biraz sonra da kızlar...
martılar çoktan gözden kaybolmuştu...
(bkz:
özet yok) volkangl
