2 senedir beraber olduğum, beraber yaşadığım, beraber ne hayaller kurduğum kız, dün gece evinden attı beni. polisle attı. ilk atışı değil beni evinden. 4., 5. kez filan. ama var ya, allah belamı versin ki gurbet ellerdeyim ve kira kontratında adım yok. polis direkt haneye tecavüz diyor ve 2 yıldır kirasını benim ödediğim evden yaka paça atıyor, eşyalarımı alamadan. ama bu seferki atışı son sefer. yapmadığım şeylerle suçlandım, oturup konuşmak istedim dayak yedim, telefonundan polisi ararken telefonu elinden aldığım için hergün dayak atmakla suçlandım, ingilizce bilmeyen polise dert anlatmak zorunda bırakıldım. okulumu tekrarlamak zorunda kaldım, 4. sınıfta olmam gerekirken 2. sınıftayım. ve yine kalacak gibiyim. finaller haftaya çünkü. ne evim ne param ne ders çalışmaya ayıracak beynim kaldı.

2 senedir hayatımı bu kıza endeksli yaşadım. değer dedim, tüm hayatımı versem değer bu kıza. yüzündeki o gülücüğü görebilmek için herşeyimi veririm. ama uzaklaştı benden zamanla. yapmadığım şeyleri yaptığımı düşündü. benden gizlice nefret etti, kendini uzaklaştırdı, en küçük hatalarımı büyüterek aylarca başıma kaktı, onun algısına göre ben dayakçı, aldatan, şerefsiz, küfürbaz biriydim. bu kıza ben el kaldırmadım. 2 senedir ferre bile izlemedim aldatmak gibi olur diye (ki son bir senedir cinsel hayatımız olmamasına rağmen). aldığım aylık paranın hepsini evimizin kirasına yatırdım, kalanı ona verdim, sen harcama dedim, benim param bitsin benden harcarız. 2 senedir cüzdanım boş gezdim. istediğim şeyleri alamadım. ama değer dedim dıbına koyayım, en azından sevdiceğim yanımda, aynı çatı altındayız, uyurken sarılabiliyorum, uyandığımda o güzel yüzünü görüyorum. ama olmadı. ne yaptıysam ne ettiysem de olmadı. laptopumun kablosuyla bana defalarca vurdu dün, ellerimi arkama aldım, dedim vur, eğer yardımı olacaksa, eğer en ufak bir şekilde daha iyi hissedeceksen vur. çünkü ne seni hayatımdan çıkarabilecek kadar duygusuzum, ne de bu evden çıkabilecek kadar zengin. hayatta en sevdiğim kişi olan anneanneme ettiği küfürleri buraya yazsam site kapanır, o derece. kişiliğime, bana, aileme, ülkeme (türk değildi) ettiği hakaretleri ben hayatımda ne duydum ne de bir daha duyacağım. elim kolum bağlıydı. dayak yedim apaçık, her türlü hakarete uğradım. ama dedim ki, değer. dün evden attı. arkadaşlarımın olmasına izin vermiyordu, onlara gittiğimde hep trip atıyordu. arkadaşım kalmadı. sadece bir arkadaşım evini açtı. onda kalıyorum şu anda ama onun durumu benden beter. dün polis beni alırken, yarın gelirsin dedi, polisin önünde dedim söz ver, söz veriyorum yarın gel ve en azından yaz tatiline kadar ev arkadaşı olalım sadece. bugün telefonum çaldı, arayan taksici aşağıda olduğunu ve eşyalarımı almam gerektiğimi söyledi. ekgib göndermiş hem de. artık ne yapacağım bilmiyorum. kendimi kesemeyecek kadar tırsağım. siyanür bulamayacak kadar fakirim.

işin en kötü kısmı da, kız "ayaklarıma kapan ve özür dile" dese, hala dilerim. allah benim belamı versin ki daha ne verecek. 2 senem harap oldu. ne yapacağım bilmiyorum. kendine tokat atıp polise gösterip bak dayak atıyor bana diyen bir insan bu. tek istediğim, bari bu dıbına kodumun 2. sınıfını geçene kadar biraz huzurdu. tek istediğim, sabahları "kalk artık işe yaramaz öküz, tüm gün yatıyorsun" denmeden kaldırılmaktı. ve ben o kadar bağlanmışım ki, şu anda bile geri dönerim elimde olsa, yemin ediyorum böyle bir öküzüm.

ne yapacağım panpalar. allah aşkına söyleyin. son tütünümü sardım içiyorum, yenisini alacak param yok, ve sinirden/üzüntüden kendimi gibeceğim. lütfen birisi bir yol yordam göstersin. yalvarırım.