Bi kaç gün önce bi derdimi anlatmak için gelmiştim sözlüğe. O zamandan beri ara ara bakıyorum konuşmalara. Kendi derdimi unuttum nerdeyse. Oturup ağladım demin yemin ediyorum. Yazmayayım dedim, içim rahat etmedi sorumlu hissettim. Arkadaşlar bunlar nasıl muhabbetler Allah aşkına? Hep bi bel altı hep bi saçmalık daha ziyade amaçsızlık. Oturup bi düşünün neden yaratıldık, amacımız ne..
Abesle iştigal eylemeyen Rabbim, en şerefli mahluk dediği insanı boş bir gaye için yaratmadı elbet..
Bırakın böyle şeylerle zaman harcamayı. insan ömrü gelip geçiyor, her an ölebiliriz. Samimi cevap verin, şu an kim diyebilir ki ben Rabbimin huzuruna çıkmaya hazırım?
Çok değil birkaç güne 3 aylara giriyoruz. Gelin her birimiz için -kendim de dahil- toparlanma zamanı olsun bu aylar..