2 ay önce sevgilim öldü

ertesi gün kliniğe gittim. suçluluk hissim her zamankinden ağırdı. altında eziliyordum artık. beni görünce gülümsedi ve ellerini uzattı. sana bişey söylemek istiyorum dedim. abisi dışarı çıktı. ben 4 haftadır anneyim dedim. nasıl olur korunduğunu söylemiştin dedi. yalan söyledim dedim. bizim çocuğumuz olursa ve ben onu göremezsem ne olacak allah kahretsin beni dedi. sus dedim. ağlamaya başladı bağıra bağıra. ikimizin hayatını da mahvettim. git burdan lütfen dedi. sus dedim. kimseye söyleme şimdilik ve sus dedim. sakinleştirmeye çalıştım.

@144 az kaldı ona gelicem birazdan ve hikayeyi bitiricem.

her gün yanına gidiyordum. on gün geçti geçmedi doktor artık burda kalamaz, hem tedaviyi istemiyor hem de işimizi zorlaştırıyor dedi. lütfen tedavi edin onu dedim çok zyıf olduğunu görmüş olmalısınız ama yapabileceğiniz birşeyler olmalı dedim. vicdanımı rahatlatmak ister gibiydim. doktor mümkün olmadığını organlarının iflas ettiğini, zaten isteksiz ve huysuz olduğunu söyledi. kabullenmek istemiyordum oysa bal gibi kabullenmeliydim. hata yapmıştım onu başta zorla kliniğe yatırmadığım için.

eve zütürdük. babası çekti beni karşısına, utancımdan yüzüne bakamadım. kızım neden söylemedin başta bunu dedi. şu halimize bak, perişan oldun, perişan olduk. özür dilemek isterdim ama işe yaramaz suçluyum ben dedim. her dakika kendimle savaşıyorum dedim. insanın ne kadar düşebileceğini gördüm baba, kendimi gördüm, nasıl aşağılık olduğumu gördüm ama geç oldu, saftım dedim. saftım derken temizim anlamında değilim aptaldım, bilemedim dedim. mücadele ettiysem de yeterli değildi. pollyannacılık oynadık şimdi o mutlu ama ben kendi altımda eziliyorum baba dedim. size söylemeyi istedim ama korktum ben de abime söyledim dedim. bunu duyunca oğlunu çağırdı ve sen bildiğin halde neden bana söylemedin diye çocuk gibi azarlamaya başladı koca adamı. şoka girmiştim. öz kızı olmayan benle sakin konuşan adam kendi oğluna ateş püskürüyordu.

ne yapacağımı bilemezken buldum yine kendimi. herkesin eli kolu bağlıydı. abi babasına anlatmaya çalışıyordu olanları. oradan uzaklaştım ve eve gittim. annem sardı yine beni kollarıyla. babam birkaç gündür yoktu ortalarda. onu sormak bile aklıma gelmemişti. sorduğumda babaannemin rahatsızlandığını, babamın onunla ilgilendiğini söyledi. evden fırladım babaanneme gittim. gitmeseymişim keşke. kadıncağız beni görünce çok üzülmüştü. merak etme babaannecim ben biraz yoğun günler geçiriyorum ve diyet yapıyorum ondan çöktüm dedim. ellerimi yüzüne sürdü. benim pamuk kızım babaannesi üzülmesin diye yalan söyleyecek kadar büyümüş dedi. başıma bir ağrı girdi. gece boyu başında bekledim. babamı eve yolladım dinlensin diye. sabah kalkıp sevgilimin yanına gittim. gece uyuyamadığı için öğle saati olmasına rağmen uyuyordu.

birkaç gün zorlu geçti. yine babaannemin yanındaydım. sabah telefonum çaldı. abisi arıyordu. titrek bir sesle kardeşim tuvalete girdi sonra çıkmadı dedi ağlamaya başladı. kalbim beynimin içinde atıyordu. sakin ol geliyorum dedim. on dakikada gittim. tuvaletin kapısı kapalıydı. şimdi çıkarırım ben onu ordan merak etme dedim. herkes ağlıyordu ve ben salak salak o ölmedi şimdi çıkarıcam onu diyordum. abisi kolumdan tuttu girme dedi. ambulans çağırdık gelene kadar çıkarmamalıyız ordan dedi. kapıyı bi hışımla açtım annesi fenalaşmıştı sanırım ama tam hatırlamıyorum tuvalete girdiğimde zayıf güçsüz bedeni yere yığılmıştı.

ona dokundum. soğuk teri üstünde kuruyordu. ve sonra başta yazdığım gibi gözlerimi açtığımda abisi vardı karşımda. gülümsedim. gülümsedi. olanları hatırladım. ağlamaya başladım. uzatmadan özet geçiyorum. sevgilimin annesi, annem,ben fenalaşmışız. annem hemen kendine gelmiş. annesi de öyle sayılır. ben ise orda bayılmışım fakat onunla bitmemiş. hastaneye zütürdüklerinde herkes bebek sürpriziyle karşılaşmış.

bebeğimi düşürmüşüm. yorgunluk, çöküntü, hamile olmama rağmen stresli ve sağlıksız bir yaşam, üzerine sevgilimin ölümü gerçekleşince bebeğim de bana veda etmiş. bu yüzden bir hafta kadar ateşim çok yüksekmiş. ateşim yüksek olduğu için gözümü bile açamamışım. ateşim düşmüş bir hafta sonunda azalmış. on gün sonra da tamamen normale dönmüş. benim tansiyonum genetik olarak hep düşüktür. ateşim düşmüş ama tansiyonum da düşmüş. normal insanların tansiyonları on iki sekizdir. benim normal tansiyonum sekiz altı civarı. daha da düşmüş. sonra tansiyonum da düzelmiş. bu arada serumlar su gibi akmış. yaklaşık iki bucuk hafta sonra da kendime geldim.

ağlayarak dinledim bunları. sonra birden ağlamam kesildi. ve artık pek ağlayamıyorum. 2 aydır pek bişey yaptığım söylenemez. pişmanlığım ve suçluluğumla yaşıyorum. izmirde ikimizin de ayrı ayrı evi var ama onda kalıyordum demiştim. onları boşaltmam gerek ama evden bile çıkmıyorum pek fazla.
hikaye bitti.

umarım aynı hataları sizler de yapmazsınız.

@167 olayın dışında kalsaydım üzülmekten dayanamayabilirdim ama olayın içinde olduğumdan ve onu kurtarmadığımdan duyduğum pişmanlık ve suçluluk duygusu bana üzülmemi, dayanamıyor oluşu yasakladı sanırım. şimdi belki 100 yaşıma kadar bu acıyla pişmanlıkla yaşayacağım. işte bu benim cezam.

itiraf ediyorum. bu hikaye gerçek değildir. üzülmenizi istememiştim kankalar. ama bitirmek zorundaydım.

@174 alıntı yapmadım kanka. ama iyi bir hikaye olduğunu ve hataları gösterebildiğimi düşünüyorum.

not: hiçbir uyuşturucu madde kullanmadım.

@177 oysa ben senin caps verdiğin entryini şukuladım kanka. üzülmenizi istememiştim. çoğu kişi haha çok güldüm bin şuku ya da inanmayın lan amk yazdığı için ben de sallamadım pek ve devam ettim. kusura bakmayın artık.

@176 teşekkür ederim kardeşim.

@yüzciksenbeş

evet salladım. hiç kullanmadım. bildiğim şeyler kendi deneyimlerimden değil çünkü deneyimlemedim. ama duydum okudum vs.