2 ay önce sevgilim öldü

bana sarılmıştı yanına gittiğimde. sersem gibiydi. zorla sütü içirdim. çok geçmeden yere kusmaya başladı. kaldırdım duşa soktum yıkadım kuruladım yatağa yatırdım. bunları yaklaşık 45 dakika içinde yapmıştım. biraz daha iyi olmuştu. saat 4 e geliyordu. saati sordu, söyledim. erken kalkmam gerek hadi uyuyalım dedi. tamam dedim. su istedi, içirdim. ve ertesi gün olmasını iple çekmeye başladım.

yalan söylediği üzre erken falan kalkmamıştı ama benim işe gitmem gerekiyordu. onu da kaldırdım ve işe gitmeden önce kahvaltıya zütürdüm onu. konuşmaya ihtiyacım olduğunu söylerek zorla oturttum karşıma. her şeyi anlatmamı istiyorsun sanırım dedi. anlattı. yukarda bir kısmını yazmıştım zaten. o günden sonra ölene kadar 8-9 ayımız kalmıştı.

okuyan yoksa yarın devam edicem beyler.

ailesine söylemeye karar verdim. elbette onu çocuk gibi şikayet etmeye hakkın yok diyebilirsiniz ama bu işin şakası yoktu. önce abisine söylemeyi uygun buldum. anne-baba çok kötü duruma düşebilirdi bunu öğrendiğinde. abisi beni severdi, çok düzgün bir adamdı. sevgilim ve ben izmirde yaşıyorduk ama ailelerimiz başka şehirdelerdi. fakat birbirlerini tanıyorlardı. zaten liseden arkadaştık biz. öğretmenlerimiz, komşularımız herkes bilirdi. bana evlenme teklifi de etmişti ama bence erkendi. aslında evlenmek çocuk demekti ve hayatımızı düzene sokana kadar bunu yapamazdım ikimize.

neyse o gün abisini aradım. biz lisedeyken o üniversitede olduğundan çok görüşememiştik ama tatillerde biz giderdik ya da o gelirdi. bazen ailelerimiz birlikte gelirlerdi. neyse. aradım abi dedim. böyle böyle bir durum var. ne yapacağımı şaşırdım. bana yardım et. korkuyorum dedim. adamcağız yıkıldı, ben zaten enkaz gibiyim.

beyler başım çok ağrıyor. uyumalıyım. gündüz devam ederim. hepinize iyi geceler.

uyuyamadım devam ediyorum. isteyen okur. neyse. abi dedim güçlü olmalıyız. sonraki birkaç ay tekrar kabullendi ve kurtulmak için çaba gösterdi ama son 5-6 ayda ailesiyle ilişkilerini kopardı. arada kalıyordum. benden başka kimseyle görüşmek istemiyordu. cafeye de çok uğramaz olmuştu. ben daha çok ilgileniyordum işlerle. alt tarafı 24 yaşındaydım. şimdi de 25. ama sanki bir yıl değildi o süreç. tanımsızdı benim için. tedaviyi reddetmeye başladı.

kendi işimi aksatır olmuştum. evde onunla kalmamı istiyordu. bazen ölmek üzere olan bir bitki gibiydi, bazense abartılı coşkulu bir aşık. ona göre hareket eder oldum. ben de çöküyordum ama onun kadar çökemezdim. bir keresinde gözümün önünde kendini zehirlemesini izledim hiç bişey yapmadan. yorulmuştum. mücadele edemiyordum. zor kaldırıyordum olanları. cafeye hiç gitmiyordu. iki günde bir gidiyordum ben de kontrol etmek için. bir gün cafeden dönerken beni aradı. mum bitti mum alır mısın ama kaliteli olsun dedi. sinirim tepeme çıktı. bu saatte senin işlerine koşturuyorum bir de utanmadan mum mu istiyorsun benden kendini zehirlemene yardım etmem için dedim. bebeğim saçmalama elektrikler kesildi dedi. inanmadım ama yine de aldım. sonra aradı. kırmızı olsun dedi. gittim ve değiştirdim. kırmızı mumları almıştım.

@63 kabul etmedi hiç. bir kere denedik ama olay çıkardı. sonra ben de mutsuz sonuma hazırladım kendimi.

eve gittim. zile bastım. bekledim bekledim kapı açılmadı. telaşla ama olabildiğince kendimi hazırlamış halde kapıyı açtım. anahtarım elimdeyken havadaki elimi kavradı sımsıcak eliyle. sonra kapının arkasından çıktı yavaşça. çok güzel kokuyordu. eskisi gibiydi o gün. neşeli sevgi ve aşk doluydu. gözlerim doldu ama gülmeye başladım ve güldükçe o da güldü, böylece gözlerimin dolması gülmemle ilgili gibi göründü. beni içeri çekti. güçsüz kollarıyla sarıldı ve mükemmel kokusuyla benliğimi sardı. ışığı açalım artık dedim. olmaz dedi. unuttun mu elektrikler kegib dedi. unutmamış değil inanmamıştım. ama gerçekten elektrikler kegib değildi. buzdolabının sesini duyuyordum. mumları ver de yakalım dedi. yaktık.

okuyan var mı beyler

masanın üstünde pasta vardı. iki tane bira bardağı da ayrıksı şekilde duruyordu. ben bişeyi mi unuttum doğum günü mü yoksa diye düşünürken anlamış olmalı ki bugün özel bir tarih değil dedi. ee dedim öyleyse ne bu? bebeğim seni çok seviyorum ben o yüzden sana en sevdiğin pastadan aldım dedi. pastayla bira mı içicez yani zevksiz diyip gülümseyerek öptüm onu. o an benim sevgilimdi. liseden beri tanıdığım 8 yılımı birlikte geçirdiiğim sevgilimdi. son 1 yıldaki adam yoktu karşımda.

kendime engel olmaya çalışıyordum ama mümkün değildi. ağlamaya başladım. sanki son bir yılı yaşamamışız gibi noldu bebeğim neyin var senin diye sarıldı. kafası yerinde değil diye korkuyordum ama o an bitmesin istiyordum. o geceyi olaysız şekilde atlattık.

artık son aylardaydık. geçen mayıstı sanırım. ben cafeyi senin üstüne yaptım bu da tapusu dedi. napıyosun sen dedim. benden sana hayır gelmedi hiç değilse sıkıştığında paraya çevirebileceğin bir mülkün olur dedi. öyleydi böyleydi derken onu prag'a zütürmeye karar verdim. haziran başıydı. izin alma problemim de kalmamıştı bu süre içinde ayrılmak zorunda kalmıştım çünkü. biletleri aldım ve sürpriz yapmaya hazırlanırken sevgilimin annesinden telefon aldım. babası sevgilimin durumunu öğrenmişti ve annesine söylememişti ama onu buraya getirmeni istiyor. tutturdu başka bişey demiyor dedi. tamam dedim getiricem.

var mı okuyan beyler?

prag biletlerinden hiç bahsetmeden dedim hadi yaz geldi biraz gezelim. bu halde nasıl gezerim ben artık iyi değilim falan dedi. uzatmaya gerek yok. yürü dedim. karşı çıkarsan giderim tek başıma. işte o zaman çok ağladı. ne zaman benden ayrı kalacağını düşünse çıldırıyordu. tamam dedim sarıldım üzülme bebeğim bırakmam seni dedim. sadece tatile gitmek istiyorum seninle. nereye gideceğimizi sorma harika bir plan yaptım dedim her şeyi bana bırak keyfine bak.

akşamüstü yola çıkmıştık. küçük bir araba kiraladık. biz hep motor ya da bigiblet kullanıyorduk. ilk kez araba kiraladım. yanımıza gerekebilecek ilaçlar ağrı kesiciler, erzak, kitap, mayo, kıyafet vs. aldık. gece yarısına doğru sevgilim garipleşmeye başladı. soğuk soğuk terliyordu. nefesi hızlanmıştı. tam da sırasıydı. arabayı durdurdum. indik aşağı. gittikçe kötüleşiyordu. yüzünü yıkadım. derin nefes almasını sağlamaya çalıştım. ellerinden sımsıkı tutup sakinleştirmeye çalıştım.

o güne kadar hiç öyle görmemiştim onu. çünkü hep bi şekilde bana göstermeden yapmıştı bu işi. ne yapacağımı düşünürken birden cebinden çıkardığı zehiri kanına karıştırdı. orda kendimden nefret ettim. baştan buna izin verdiğim için lanet ettim.
bu sefer eroin değil çok daha hızlı olsun diye iki tane hap yutmuştu.

çaresizce bekliyordum sakinleşmesini. biraz geç sakinleşti. yol pek kalabalık değildi. mola vermiş gibi görünüyorduk saat 2 civarıydı. arka koltuğa yatırdım onu. sonra biraz daha sürmeye devam ettim. üç saatlik yol vardı sanırım ama çok yorulmuştum çektim kenara ve ben de uyudum. sabah olduğunda hemen sürmeye koyuldum çünkü ailesi merak içindeydi. saat 11 gibi yolumuz bitmişti yarım saat sonra kadar da sevgilim uyanmıştı.

deniz kenarına park etmiştim aracı. birşeyler atıştırıyordum. o arada sevgilim uyandı. uyuşuk ve sevgi dolu bi sarılmayla ısıttı içimi. nerdeyiz dedi. şimdi olmaz sonra söylerim dedim. beyler uyuamam gerek. zombi oldum. devam edicem gün içinde.