2 ay önce sevgilim öldü

o an çok şiddetli bir nefret duygusu kapladı içimi ve sinirden gözlerim doldu yine. hem mücadele etmiyor hem de beni seviyordu. yüzük veriyordu. ben ölücem ama sen hep benimle olacaksın der gibi. sonra düşündüm haklıydı. hiç bişey değiştiremezdi bunu. dişiliğimin verdiği içgüdüyle anne olmak istedim. keşke olabilseydim dedim kendi kendime. sonra ona bu fikrimi söylemeden hadi yatağa girelim dedim. uyumayalım dedi. uyumak mı onu kastetmedim zaten dedim ve işte uzatmadan geçeyim seviştik. sonra bir ritüel gibi olan birleşme gerçekleşti. ağlayarak ona sıkı sıkı sarılarak korunuyorum ben dedim sorun değil. sonra neden ağladığımı sordu. bilmiyorum dedim bilmiyorum.

bize ne yarraaam

ohuyoz yea

okuyoz amk hadi

okuyor musunuz millet?

bir gece sevgilim aradı. çok kötüyüm ben lütfen yanıma gel diyordu. geleyim ama annenlere ayıp olur dedim. mutlaka gel lütfen derin bi kuyu gibi hayatım kazılıyo şu an dedi. tam olarak böyle olmasa bile anlamı böyle bişey. tamam dedim geliyorum. kapının önüne vardığımda aradım kapıyı aç dedim. beni kucağına aldı. zayıf ve güçsüz kollarıyla beni taşımasına izin vermek istemiyordum ama bırakmıyordu. odasının önüne gelince aralık kapıyı ayağıyla ittirdi ve odaya girdiğimizde bıraktı beni. kısacık saçlarını sevdim. çim adamın çimden saçları gibiydi. öpmeye yeltendim ama beni durdurdu. bozuldum biraz. önce sana bi hediyem var dedi ve çok sade ama çok güzel bir yüzüğü taktı parmağıma. biliyorum artık ben iyi olamam ama eğer istersen bu yüzüğü taşırsın dedi.

ailelerimiz tarafından birbirimizden uzaklaştırılmıştık. onlara hak veriyordum. iyileşmesini ve güzel bir şekilde birlikte olmamızı istiyorlardı. ama bunun mümkün olmadığını düşünüyordum. her gün görüşüyorduk ama çok fazla baş başa kalamıyorduk. tedavi için ailesi seferber olmuştu ve beni onu iyi tedavi ettiremediğim için içten içe suçluyorlardı ama beni çok sevdikleri için kızamıyorlardı.

baba ocağına dönmüştük. hem kendimi güvende hissediyordum hem de yabancı. babası sevgilimi bi odaya çekti. birkaç aile ferdi de kahvaltı masasında oturmuş herkesin sırayla nereye kaybolduğunu anlamaya çalışıyordu. ailelerin ortak kararıyla yazı orada geçirecektik. en zor süreç burada başlayacaktı.

arkadaşlar pm leriniz için teşekkür ederim. burdan yazanlar da sağolun.

herkes tedirgin ve ilgi dolu bakışlarıyla bizi süzüyordu ve neşelendirmeye çalışıyordu bizi. kahvaltıdan sonra annemler beni içeri çekip neler olduğunu sordu fakat tek başıma söylemek ağır gelecekti. abisini çağırdım içeri ve olanları birlikte anlattık. annemler şoka girdi. annem bana pis pis bakarken sevgilimin annesi fenalaşmaya başlıyordu. annem de siz tek başınıza ne diye bunlarla baş ediyorsunuz salaklar dedi. sonuna kadar haklıydı.

şu yazdıkların seni rahatlatmıyosa yazma lan bizim ağzımıza sıçıosun gözlerim doldu bin

hadi be amk

bezelye mi yazıyoduk lan

okuyom ben ya

okuyan var mı?

o zaman eve gidelim mi babamlar seni çok merak ediyor dedi abi. suçunu bilen çocuk gibi gözlerini kaçırarak evet dedi. o an yazı orada geçireceğimizi anladım. bizi hiç bir yere bırakmayacaklardı haklı olarak. sevinmiştim ama görmek istediği yerleri göremeyecek diye üzülmesinden korkuyordum. eğer böyle birşey söylerse ailesinin daha önemli olduğunu ve uzun zamandır onlarla görüşemediğimizi söyleyecektim. eve gittik. benim ailem de oradaydı. hepsi biz geliyoruz diye mutlu olmalıydı. sevgilimin abisi ve babası biliyordu durumu ama diğerleri bilmiyordu. bu yüzden biz içeri girdiğimizde dumura uğradılar. zayıflamış, çökmüş ve hastalıklı görüntümüzün onlara ne kadar ağır geldiğini düşündüm. herkesin gözleri dolu kolları ve bedenleri öne doğru uzanmıştı. uzun bir sarılma-sitem etme merasiminden sonra bize hazırladıkları mükemmel kahvaltı için masaya oturduk.

abimiz yaklaştı yaklaştı ve kapıyı açtı. sevgilim birden korktu. zaten bağımlılığı yüzünden iyice asosyal, endişeli, korkak olmuştu. şişş dedim sakinleştirdim. abisi eğildi ve hoşgeldiniz dedi. hoşbulduk abi dedim. sevgilimin tepki vermesini bekliyordum. ama öyle olmadı. algılayamadı mı yoksa artık kaçmaktan yoruldu mu diye düşünürken biz nerdeyiz memlekette miyiz dedi. evet dedik. abisine ve bana sarıldı.

arkadaşlar bugün sabah acile kaldırıldım. çok bitkin düştüm sanırım. o yüzden yazamadım. devam edicem.

abisi 35 cmlik babakondasini birden cikarip sevgilimin agzina verdi, ne akdar sinirlensemde tahrik oldum. ardindan ilik gotume almak istedim babakondayi ama gibtir yedim. sevgilimi abisi gozumun onunde hunharca gibiyordu..

ben bu hikayenin sonunu biliyorum panpalar. adam ölüyor. kızda torbacılara kalıyor. sonrası malum. hade yatın