Kapıda köyün kadınlarından birisi vardı , bize yemek getirmişti... Saf , sevimli bir kadındı.
"Bütün köyü çekceniz mi o elinizdekilerle , azcık gelin misafirimiz olun" dedi...
"Bir akşam geliriz teyzeciğim" dedim...
"Geceleri dikkat edin evladım... Buralar tekin değil artık. Köyde depremden sonra kimseler kalmadı... Mezarlıklarımızda cenaze kalmadı. Hepsi gidip göç etti." dedi.
Neslihan gülümseyip
"Havalar sıcak belki serin bi yerlere gitmişlerdir ablacığım" dedi.
Yersiz şakaları canımı sıkmaya başlamıştı iyiden iyiye... Kadının verdiği yemeği alıp teşekkür ettim.
Neslihan ile birlikte yemeği dolaba bıraktık... Tost yeme fikrinde ısrarcıydı ve köy meydanındaki çay bahçesine gidip tostları yedik.
Ordan kalkıp eve doğru yürüdük kapıda iki tane zarf vardı...
Birinde Neslihan diğerinde Mesut yazıyordu.
Bunlar Orhan'ın yazdığı mektuplar olabilirdi... Ama saat postacının gelmesi için fazla geçti.
Neslihan kendi mektubunu alıp bahçeye çıktı okumaya... Ben üst katta odada okuyordum.
Neslihan benden önce okumaya başlamıştı , benim içimden gelmiyordu...
Orhan'ın öldüğü fikrine kendimi alıştıramıyordum bile...
"Neler yazmış" dedim...
"Hiç , çok iyi şeyler hakettiğimi ve herşeyin gönlümce olmasını dilediğini yazmış" dedi...
"Sana ne yazmış ?" diye devam etti...
"Gece okuyacağım." dedim...
"Şu aynayı versene bi sakal traşı olayım" dedim... Gidip aynayı aldım ve odaya çıktım... Traş olduktan sonra Orhan'ın mektubunu açtım.

Köy kahvesinden 2-3 kişi gelmişti... "Ne yaptınız , kızdırdınız onları" diye bağırıyorlardı...
"Dayıcım biz kötü bir şey yapmadık işimizi yapıyoruz , Nedim bey den de iznimiz var" dedim.
Köylüler laftan anlamıyor , sürekli bağırıyorlardı.
Köyden gelen 1-2 kadın Neslihan'ı evlerine alıp ilgilendi.
Benim aklıma ise mektubun geri kalanı gelmişti... O an aklıma ne korku ne de başka bir şey geldi. Aniden eve girip üst kata çıktım. Orhan'ın mektubuna baktım , kül olmuştu.
Mektubun içinde her ne yazıyorsa cinniler onu okumamı istemiyordu adeta... Sanki beni aşağıya çekmek için Neslihan ın suretine girdiler ve ben aşağı inice mektubu yaktılar gibiydi.
Kamera kayıtlarına baktım hiç bir şey yoktu...
Aniden evden çıktım... Geceyi orda geçirmek istemiyordum. Neslihan'ın yanına gittim.
"Ben burada kalamam , sen de kalma... Yarın sabah dönelim Mesut" dedi...
"Olmaz... Peşimizi bırakmayacaklar" dedim.
"Kimler Mesut kimler" diye bağırdım.
Köylü kadınlardan birisi
"Cinler" dedi...

Kameralarımızı açtık... Neslihan'ın insanlar üzerinde ilişki konusunda daha iyi bir üslubu ve havası vardı. Soruları o soracaktı. Nedim Bey'in evlatlık kızı son derece korkuyla bakıyordu.
Açıkçası şehirde o ana kadar gördüğüm en korku dolu gözler ondaydı...
Sözü Nedim Bey aldı ve anlatmaya başladı ;
"Deprem günü hava çok kasvetliydi... Normalde 8 de kararan hava o gün 6 sularında kararmış , tatlı bir lodos esmeye başlamıştı. Bütün köylü o saatte uykudaydı diye tahmin edeceksiniz ama ilginç bir şekilde herkes depremden önce uyanmıştı... Lodosun sesi kulakları sağır edercesine artmıştı... Pencereden dışarı baktığımızda güneş sanki denizden yukarı fırlıyor , köyün üstüne doğru geliyor gibiydi.Her yer sapsarı olmuştu... Daha sonra önce pencelerin camları , sonra aynalar , daha sonra kapılar... Şiddetle açılıp kapanıyor ve sonucunda kırılıyordu... Ben alt kata inip çocuklarımı kurtarmaya çalıştım. Eşim dışarıya çıktı... Dualar ediyor , tekbirler getiriyordum... Şükür bitmişti... "
Nedim Bey'e peki depremden sonra daha ilginç şeyler olup olmadığını sorduk...
"Benim başıma gelmedi , ama ertesi sabah köy mezarlığındaki mezar taşlarında isimler silinmişti... Sanki cenazeler göç etmişti... " dedi.
Kayıtı durdurduk... Nedim Bey odadan çıktı.
Daha sonra eşi geldi... O da Nedim Beyle aynı şeyleri söyledi diyebilirim... Farklı olarak o evde yıllar önce rahmetli olan babasının sesini duyduğunu ve
"Uyan kızım , uyan kızım" diye ona seslendiğini , akabinde de deprem olduğunu anlattı.
Geriye Nedim Bey'in 20'li yaşlarındaki evlatlığı ve 25'li yaşlarında olan kızı kalmıştı.
Onlar Nedim Bey ve eşinden daha gizemli duruyordu.

Kamera kayıtlarını izledikten sonra tekrar evin içine girdim... Bu evin sıra dışı bir havası vardı.
Etrafını iyice inceledikten sonra köy kahvesindeki 3-4 tane adama kayıtı izlettim...
Kadının olduğu yerde durdurup
"Bu köyde böyle bir kadın var mı ?" diye sordum.
Aldığım cevap beni şaşırtmadı... Bu kadını ilk kez gördüklerini söylediler...
Bize verdiği yemeğin bir kısmını yemiş , bir kısmını dolapta saklamaya almıştık.
Yemeğin geri kalan kısmını alıp bir tepsiye döktüm...
Yemeği verdiği tencerenin dibinde ne anlama geldiğini anlamadığım bir yazı vardı... Sonradan öğrendim ki bu yazı Urduca diliydi.
Urduca dili Persi Cinlerinin kullandığı dildi , bunu da sonradan öğrenmiştik.
Verdiği yemek yaprak sarmasıydı... Dolmaları teker teker açtım.. Pirinçlerin içinden tırnak ve kıl parçalarının çıktığını gördüm.
Bu yemekte çok sayıda büyüsel metaryal olduğu apaçık belliydi...
Yemeği ve bu evdeki bütün eşyalarımı toplayıp evden çıktım...
Köy meydanındaki minibüsçü çocuğa arabasını acilen çalıştırması gerektiğini söyledim.
Yolculuk anında telefonum çaldı... Arayan Bahri abiydi...
"Neslihan'ı nereye yolladın sen ?" dedi...
"istanbul'a dönüyor" dedim...
"Sen ne yaptın Mesut ? O kız sana emanetti ve sen onu tek başına istanbul'a mı yolladın ? Neslihan'ın Çınarcık tepesindeki uçurumdan kendini aşağı attığı söyleniyor... Otobüsteki insanlar buna şahit olmuş ve atlarken senin adını bağırmış" dedi...
"Nasıl olur öyle bir şey abi ? Benimle dalga mı geçiyorsunuz ?" dedim...
Ciddiydi...
"Jandarma seni bulmadan merkeze gel ve bu durumu konuşalım... Yalova'dan rastgele bir taksi çevir , ne yap ne et buraya gel... Bu işler yoksa bizim üstümüze kalacak" dedi.

Evlatlık olan kızın adı Zehra'ydı... En çok etkilenmiş gibi gözüken oydu...
Neslihan yanına gidip ;
"Zehracığım , şimdi sen anlat bakalım.O günle ilgili neler hatırlıyosun ?"
Anlatmaya başladı , bir yandan da gözlerinden tane tane yaşlar damlıyordu.
"Ben o gecenin sabahında banyoda rahmetli öz babamı gördüğümü hatırlıyorum... Çok korkmuştum.Ben elimi yüzümü yıkarken beni izliyordu... Bu gece öleceğimi , beni çok özlediğini söyledi." dedi... Bunları anlatırken daha da şiddetli ağlıyordu.
"Peki sonra ne oldu ?" diye sorduk...
"Uyuyordum... Yine onun sesini duydum. Hadi kızım vakit geldi artık dedi... Daha sonra deprem oldu. Babamın (Nedim Beyden bahsediyor) sesini duydum. Bizi evden çekip dışarıya aldı... Ama ben o günden beri sürekli babamı görüyorum. Sürekli geliyor bana... Git başımdan seni görmek istemiyorum diyorum... Bazen beyaz bi ata binmişken geliyor , bazen gece üstümü örterken... "
Neslihan eliyle kayıtı durdurmamı istedi... Kız kötü olmuştu... Bu olaylardan etkilendiği belliydi.
"Ben bunları ilk kez size anlatıyorum... Yardım edin bana." diyip ağlamaya devam etti.
Nedim Bey eline aldığı ilacı kızına içirdi... Su ve kolonya ile sakinleştirdiler...
Geriye Nedim Bey'in öz kızı Esra kalmıştı.
O bu olanlara karşı sürekli tebessüm ediyordu ama onda da bir gizemli vardı...

"Ne yapacağız" dedim...
O sırada köyden Nedim Bey geldi...
"Biz size bir araba tahsis ettik... Terminali aradık istanbul için 1 kişilik yer varmış... Neslihan hanım bu gece yolcu olsun , siz de yarın dönersiniz Mesut bey" dedi...
"Olur tabi ki" dedim ama dönme gibi bir niyetim yoktu.
Ne olup ne bittiğini öğrenmeliydim.
Neslihanla vedalaştık... Hala daha kendinde değildi... Gördüğümüz şey her ne ise belki peşimizi bırakmayacaktı ama Neslihan daha fazla burda kalamazdı.
Onunla terminale kadar ben de gittim... Otobüse bindiğini gördükten sonra içim rahat etti...
Köye geri döndük...
"Tam olarak ne gördünüz" diye sordu Nedim bey.
"Hiç bir şey... " dedim... Konuşmak istemiyordum.
Köye gelmiştik , Nedim Bey arabayı kendi evine doğru sürerken.
"Müsadenizle , ben geceyi burda , aynı evde geçirmek istiyorum." dedim...
"Aman Mesut Bey , belli ki bir şeyler olmuş kendinize neden böyle bişey yapasınız" dedi.
"Olsun" dedim...
Arabadan indim ve evin içine girdim.

Mutfağa doğru yürümeye başladım... Yürüdükçe midemin bulandığını ve başımın döndüğünü hatırlıyorum.
Karşımdaydı... Annem gibiydi , belki de oydu... O gün o uçurumdaki , o eve yemek getiren kadındı o...
Bana oğlum diyordu... Boyu bir erkek boyu gibi uzundu. Saçları onu ilk gördüğümde kahverengine boyalıydı ama o gün simsiyahtı...
Beni yanına çağırıyordu... Aslında korkunç gözüküyordu ama ona sarılmak tek isteğimdi.
Mutfaktan içeriye girdim...
"Ed el hak" (Hoşgeldin) diye bağırdı... Kulaklarımı sağır eden bir sesti... Çığlık atarak karşımda gülüyordu...
Evin lambaları patlıyor , pencereler aşağı dökülüyordu... Hatırladığım son şey de buydu...
Uyandığımda hastanedeydim... Doktorlar gece balkondan aşağı atladığımı söylüyordu.
Tıpkı Orhan gibi... Tıpkı Neslihan gibi... Tıpkı Nedim Bey'in ailesi gibi... Tıpkı o gün Çınarcıkta canını kaybeden onlarca insanın anlamsız uçurum tepelerinden aşağıya atlaması gibi...
Şu an belli aralıklarla onları görebiliyorum... Bazen aynadan bana bakıyorlar , bazen pencereme tıklatıp gülüşüyorlar... Gecenin bir vakti birisi size adınız ile seslenirse kulak vermeyin... Muhtemelen o , onlardandır...
Hayatıma belden aşağısı tutmayan bir beden ve sürekli hafıza kayıpları yaşayabilen bir beyin ile devam ediyorum...
Geldiklerinde de beni öldürmeleri için yalvarıyorum onlara...

- SON -

FERES...

Sadece 3 saniyelik bir videoydu... Ben uyuyordum ama o 3 saniyelik sürede garip bir ses vardı.
Belki video çok kısa sürmüş olabilir ama o sesi hissediyordum.
Çok boğuk bir ses vardı... Ve videonun son saniyesinde bir erkek çığlığı duyuluyordu.
3 Saniye de olsa içi dolu bir videoydu... Silmedim.
O gece zor bir uyku çekmiştim... Sabah uyandığımda Neslihan'ın söylenmelerini dinliyordum.
"Koskoca evde bir tane ayna olmaz mı yaa" gibi şeyler söylüyordu... Aslında bunun nedenini ben de merak ediyordum.
Aşağı inip kahvaltılık bir şeyler almaya gittim... Neslihan da sağı solu toparlıyordu.
Kahvaltılık ekmek , yumurta falan alıp eve geri geldim...
"Şuraya bi ayna bıraktım , beraber kullanırız" dedi...
"Olur" dedim.
Büyükçe bir aynaydı , onu o bavula nasıl sığdırmıştı merak ediyordum.
Kahvaltıyı ederken telefon çaldı , arayan Bahri Abiydi.
Telefonu Neslihan açtı...
Birden yüzü düştü...
"Ne olmuş ?" dedim...
"Orhan... " dedi... Devdıbını getiremeyip ağlamaya başladı...
Telefonu alıp Bahri Abi ile ben konuştum.
Orhan'ın gece pencerenin önüne gidip "Abi" diye seslendiğini ve birden pencereden aşağıya atladığını , doktorların ne yapsalar da kurtaramadıklarını söyledi.
"Cenazeye gelelim mi" diye sordum...
"Çıksanız da yetişemezsiniz... Sen ordaki dosyayı hallet Neslihan'a da sahip çık" dedi...
Olur diyip kapattım telefonu... Orhan'ı kaybetmiştik...
Daha sonra Bahri abi bir de mesaj attı.
"Hepimize birer mektup bırakmış , sizinkileri de postalıyorum."
Ona adres gönderdim ve kargoya yollamasını söyledim...
Neslihan kendinde değil gibiydi... Orhan'ın ölümü onu derinden sarsmıştı açıkçası.
"Gel dışarda bi hava alalım" diyip denize doğru yürüdük...
Durmadan ağlıyordu...
"Gece abisine seslenip camdan atlamış" dedim...
Neslihan birden başını kaldırdı...
"Olamaz ki" dedi...
"Neden" dedim...
"Orhan'ın abisi yıllar önce öldü" dedi...
"Orhan'ın hala normal olduğunu mu düşünüyordun" dedim... Sessizce başını salladı.
Bizlere birer mektup yazdığını ve Bahri abinin bize yollayacağını söyledim.
O gün hiç bir şey yapmadık...
Bütün günü evin içinde oturarak geçirdik...
"Akşam yemeğini çay bahçesinde tost yiyerek yapalım mı?" diye sordu.
"Olur" dedim... Birlikte çay bahçesinde doğru gitmek için kapıya doğru yürüyorduk ve o an kapı çaldı.

Tuvalete gidip kolumu yıkamak için musluğu açtım... Tuvaletin kapısı kendiliğinden ağır ağır kapanmıştı.
Tuvaletin içinde gölgeler hissediyordum... Sanki birisi beni izliyor , arkamdan geçip kahkahalar atıyor gibiydi.
Sanki benimle alay ediyor gibiydiler... Zamanında röportaja gittiğimiz bir din profesörü bana gece vakti tuvalete aniden girersen cinlerin tuvaletteki pisliklerle beslenmelerini bölersin... Yedi cihanda yakanı rahat bırakmazlar sözü aklıma geldi.
Tuvaletten aniden çıkmaya çalıştım... Sanki kapının arkasında birisi vardı ve kapıyı açmamı engelliyor gibi hissediyordum.
Binbir zorlukla kapıyı açıp en alt kata bahçeye indim... Bu evde heralde 3 gün daha kalsam kafayı yiyip intihar edebilirdim.
Ortalık biraz daha sakinlemişti... Günün doğmasına az bir zaman vardı... Kameramı alıp sahile gittim , bu güne kadar çektiğim şeyleri inceleyecektim... Evden kamerayı alıp çıkarken biraz kulak kabarttım... Oda kapıları kendiliğinden açılıp kapanıyor , evin içinde onlarca şerli varlığın gölgesi cirit atıyordu...

Evin içinde Neslihan'ın eşyaları hala duruyordu... Yatağa bakamadım , belki o şey her ne ise hala orda olabilirdi...
Direk üst kata çıktım... Mektubun küllerini yataktan topladım. Mektup yataktaydı ama yatakta en ufak bir yanık izi yoktu. Mektup sanki kendi kendine yanıp sağa sola zarar vermemişti.
Orhan'ın ölümü ve üstüne bu olanlar beni derinden etkilemişti.
"Onları rahat bırakmanızı istiyorlar" satırı sürekli aklımdaydı ve farkında olmadan söylediğim Urduca sözleri merak ediyordum.
Bunları düşünürken günün yorgunluğu ile uyuyakalmıştım... Gece saat 3-4 gibi pencere tıklatması duyuyordum.
Birisi pencerenin cdıbına vuruyordu sanki... Ama ben üst kattaydım.
Yataktan kalktım... Pencerede kimse yoktu , pencerenin camları da önceki geceden kırılmıştı zaten.
O sırada farkettim... O tıklatma sesi pencereden değil , odadaki aynadan geliyordu.
Sırtımı çevirip aynaya baktım... Aynadaki de bendim.
Ama bembeyazdım... Yüzüm gözüm morluklar içindeydi... Bana "gel" işareti yapıyordu.
Ağır adımlarla aynaya doğru yürümeye başladım... Ben adım attıkça o aynadaki şey gülümsüyordu.Ben ona yaklaştıkça o kahkahalar atmaya başlıyordu.
Aynayla aramda 2-3 adımlık mesafe varken büyük bir kırık sesi duyuldu ve ayna tuz buz olmuş , patlamıştı.
Aynadan fırlayan cam parçaları sağ kolumda kegibler yapmıştı... Ayna küçük bir aynaydı ama kolumda büyük bir kegib yapmıştı... Oluk oluk kan akıyordu.

"Ne demek şimdi bu ?" dedim...
"Bilmiyorum... Tek bildiğim şey artık dikkatli olman" dedi , cebinden bir miktar para çıkardı.
Bu parayla bir süre geçinebileceğimi , bana yardım etmeye devam edeceğini söyledi... Polislerin beni soruşturmaya dahil etmesi durumunda gazetenin avukatının durumu inceleyeceğini söyledi...
Söylediklerini kabul edip evime doğru yürüdüm... Kafam bi dünyaydı.
Anahtarı kapı deliğine sokup çevirdim... Banyoya gidip elimi yüzümü iyice yıkayıp bir duş aldım... Çok yorgundum... Çok bıkmıştım...
Banyodan çıkıp salona doğru geçtim.O an farkettim...
Evin lambası ben geldiğimde de açıktı o an da açıktı... Lambayı kapatıp salona gittim , arkamı döndüğümde lamba yine açıktı...
Mutfaktan bir kadın seni geldi
"Hoşgeldin oğlum karnın aç mı ?"...

beyler ateş topu olayı var bide bu depremi bende yaşadım kıyı şeridindeki +25 yaş insanlara sordugunuzda söylerler deprem sırasında camdan denize bakanlar görmüş

Telefonum durmak bilmiyordu... Sürekli birileri arıyordu.
Mesaj atanlar da vardı Neslihan ile ilgili... Açıp bakmaya korkuyordum. Onun da ölümünü kaldıracak ne kafam ne de direncim kalmıştı...
Bir şekilde istanbul'a geldim... Boğaz köprüsünün ayaklarının altındaki tenha bir köşede oturdum.
Gazetenin arabası ile Bahri Abi geldi...
Birbirimize sarıldık... "O köye gitmemeniz gerekti , size söylemiştim... " dedi.
"Anlat ne olup ne bittiğini Bahri abi" dedim...
"Orhan'ın başına gelenlerin onlarla alakalı olduğunu biliyordum... Onların ne olduğunu biliyorsun.Çınarcık'ta bu olaylar sürekli yaşanıyor... O köyün sadece çok az bir kısmı Ademoğullarına ait geri kalanlar o şerlilerin." dedi.
"Sen bunlara hokkabazlık derdin" dedim...
"Ulan o köy cinli , o köy şerli , ordaki insanların yarısı depremden yarısı onlardan dolayı öldğ desem araştırmayı bırkacak mıydın" dedi...
"Bırakmazdın... " diye devam etti...
Ben onu dinlemeye devam ediyordum...
"Ne yapacağım ? Orhan ve Neslihan olayları üstüme kalacak gibi duruyor" dedim...
"Neslihan'ın olayı net bir şekilde intihar burdan sana suç atamazlar... Ama hem Orhan'ın hem Neslihan'ın ölümünde orda olman seni hedef haline getirecektir." dedi...
"Peki neden intihar ettiler ki" diye sordum...
"Bunu onlar istedi... " dedi...
"Uzunca zaman birine hasret kaldın mı ? Annene , babana , ağabeyine ya da aşka... Eğer cinler birini özlediğini ve sevdiğini biliyorlarsa onun suretinde sana gözüküp seni çağırırlar... Bazen seni , bazen canını alırlar... Bir uçurum tepesinden bakarlar sürekli sana... " dedi...
"Neslihan'ın sana karşı hisleri vardı... Atlamadan önce belli ki ona senin suretinde gözüktüler Mesut... Orhan abisine çok düşkündü o da atlamadan önce abisinin adını söylemişti" dedi...
Duyduklarıma şaşırmaktan kendimi alıkoyamıyordum ama o an aklıma bir şey geldi... Yalova'daki ikinci gün... Tepedeki o kadın...
Annemi yıllar önce kaybetmiştim... Onu hatırlayamıyordum... Ama o kadın... O kadın eve yemek getiren kadındı... O kadın tepedeki kadındı...
Tepsinin dibinde yazan yazının fotoğrafını çekmiştim... Bahri Abiye gösterdim.
"Burda ne yazıyor abi ?" dedim...
"Bu dil Urduca dili... Burda "seni çok özledim oğlum." yazıyor" dedi...

Feres, senin hikayelerini kendi yazmış gibi anlatan aog'çu piclere ne söylemek istersin?
(bkz: she want me for dick s)

Bu dosyada yardımlarından dolayı koleksiyoner Kerem Akşener'e , jeolog Kubilay Yılmaz'a ve pgibolog Zuhal Er'e sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.
-Feres

şu sözlükte bi tek senin hikayelerinden korkuyorum aq

Bazı sorular alıyorum "Ritüel kelimelerini neden paylaşmıyorsun" ya da "Ritüel partlarını artık atmayacak mısın" diye.
Öncelikle dikkatle okuduğunuz için hepinizden Allah sonsuz kere razı olsun.
Gelen her dosya birbiriyle aynı şeyleri işlemiyor taktir edersiniz ki ya da herkes aynı şeyleri yaşamıyor.
Sansürleme yapmak ya da hikayeler üzerinde oynamak gibi bir düşüncem hiç bir zaman olmadı.
Eğer bu dosyada bir ritüel ya da cinnilerin kullandığı dillerde kelimeler geçseydi sizlerle paylaşacaktım.

Esra anlatıyor:
"O gün kasırgalar kopuyor, camlar pencereler adeta yıkılıyordu. işin ilginç tarafıysa depremden 1 saat once oluyordu bu olaylar."
Anlatacakları daha vardı fakat tam bitiremeden kapı aniden hızlı ve şiddetli çalmaya başladı.Ben kaydı durdurup kapiya koşarken, Neslihanda ne olduğunu soruyordu.Onu dinlemeden kapıyı açtım ve Orhan karşımdaydı. içeriye aldım onu ve cebinden çıkarttığı balonları gibimize takıp, Necip beyin kızlarını bi güzel gibtik.

Arkadaşlar depremi Teyzem anlattı bana bu olaylar doğru çok ilginç şeyler olmuş o gece Teyzem eniştemi gibmiş

akşam trend olunca görüşürüz , reklam tekliflerine açığım