@19-ALLAH rahmet eylesin.

ben hissetmedim zamqhiler. beni teğet geçti hamdolsun xd

@22 ahahaha zamqi

o ara nası kabız olmuşum var ya hiç unutmuyom bak. üç gün sıçamadım amk.

6-7 yaşlarındaydım. izmit halıderede ikamet ediyorduk o zamanlar. çocukken uykunun ne kadar tatlı olduğunu bilirsiniz belkide bana tatlı geliyordu bilemeyeceğim. ranzanın üst katında uyuyordum. deprem olmaya başladığında ranza otomatik beni yere indirdi. kendimi yerde buldum. başka annem dürtüyor uyandırmaya çalışıyor zannetmiştim fakat depremmiş meğersem. cam çerçeve dolaplar televizyonlar yere inmişti hep. karanlıktı her yer önümüzü göremiyorduk. tüm aile koridorda toplandık. abim var yürüme engelli. ranzanın alt katında yatıyordu. onun da korkudan dudağı uçuklamıştı. emekleye emekleye koridora gelmiş o da. dış kapıyı açmaya çalıştık açamadık sıkışmış kapı. camdan karşı binanın balkonlarının tek tek çöküşü bile gözüküyordu amk. en sonunda babam kapıyı açtı abimi sırtına aldı 1 yaşında kardeşim vardı onu da annem kucağına aldı hep birlikte çıktık apartmandan. tüm bunlar 5 saniyede oluyor amk. ulan binayı görseniz rükuya yatıp kalkıyor resmen. ama sağlammış vesselam yıkılmadı. binanın arkasında koruluk vardı. herkes don atlet pijama orada toplanmış. ben hala uykumun derdindeydim uyumak istiyordum. gittik koruluğa oturduk güneşin doğmasını bekledik. sinir krizleri geçirenler mi, çıplak karısını örtmeye çalışan adam mı, eli kolu bacağı kanlı kanlı olanlar mı her şey vardı. ama en çok etkilendiğim bir adamın ağlayışıydı. hayatımda ağlarken gördüğüm ilk adamı o gün gördüm. allah kimseye aynı acıyı yaşatmasın... babamın ilk karısından 2 ablamı o depremde kaybettim. depremden 1 gün önce telefonda konuşmuş, buluşacaktık. nasip olmadı.