istanbul'da oturuyorduk. mutlu bir hayatımız vardı. ta ki deprem olana kadar.
büyük 99 depremi oldu.
evsiz kaldık.
yapacak birşey yoktu , aç'tık.
yıkık binaları ve marketleri yağmaladık.
hırsızlık yaptık.
yakalandık.
o erkekler koğuşuna düştüğünde 24 yaşındaydı.
ben kadınlar koğuşuna düştüğümde henüz 21'dim.

Çocuğun ismini tatar ramazan mı koydunuz

hapse girmek birşey değildi. yatar çıkardık. zaten hayatımız , biz doğmadan bitmişti.
ama girdikten 3 ay sonra hamile olduğumu anladım.
artık benim için zor anlar başlamıştı.
hapiste hamile hamile ne yapacaktım.
çocuğum burada mı doğacaktı.

Sonra duvarda 24 cm delik açtınız

doğum gerçekleşti 1.5 ay erken doğurmuştum.
ben hapishaneye döndüm kızım hastanede kaldı. çok net hatırlıyorum tam 51 gün sonra kızımı görebildim.
bu süre zarfında müzeyyen anne hastaneye gidip benim için kızımın durumunu kontrol ediyordu.

ne şuku ne rez bekliyorum.
tek isteğim müzeyyen annenin ve bıçaklanan kocamın ruhlarını başkalarınında hissetmesini sağlamak.

bir gece sancım tuttu. geçer dedim yattım.
geçmedi.
eti balık kraker yedim. geçmedi.
suyum daha gelmemişti.
zaten zamanı da vardı.
ama olabilirdi , stresten kaynaklanan erken doğum vakaları deprem döneminde çok yaygındı.
bizim gibi kader mahkumları devlet hizmetlerine geç ulaşırdı o zamanlar.
ambulans arandı.
geç geldi.
bayılmışım.
gözlerimi açtığımda bir bileğim yatağa kelepçeli diğer elim müzeyyen annenim avuçlarının içindeydi.

allah rahmet eylesin müzeyyen anne getirirdi bana eti balık krakerleri.
dedim ya halden anlardı.
koğuşta birkaç kişi bana bazen kötü davranırdı ama allahtan deprem koğuşlarında herkes yeni olduğu için ağalık düzeni yoktu. iyi kötü yolumuzu buluyorduk , günler geçiyordu.

başlarda umutlanmıştık birşeyler olur mu , acaba çıkar mıyız diye.
bilirsiniz mahkumları arada bir sakinleştirmek için böyle dedikodular yayılır.
işte müdürünüz değişecek , hava değişimleri olacak tahliyeler olacak falan. hiç bir zaman doğru olmaz.
sonradan anladık ki bu da bir dedikoduymuş.
üzüldük hatta çöktük denebilir.
normal anneler ayda 6-7kilo alırken ben 1-2 kilo ancak alabiliyordum.
zaten sadece eti balık kraker yiyebiliyordum severek.

karnım ufaktan ufağa şişmişti.
gardiyanlar kadın.
anaları , çocukları var halden anlıyorlardı.
müzeyyen diye bir gardiyanımız vardı.
öğrendim ki ben çıktıktan 3 yıl sonra ölmüş allah mekanını cennet etsin.
hepimiz ona müzeyyen anne derdik.
bizi belki sevmezdi belki müdüründen çekinirdi.
ama gözlerinde bize karşı duyduğu şefkat ve acıma duygusu hepimizi en derinden etkilerdi.
günler geldi geçti bir yandan da kocam namık'tan mektup almaya çalışıyordum.
mektuplarda bahsediyordu , çeşitli dedikodular varmış deprem sebepli suçluların tahliyesine dair.

Çocuğun hapisane çocuğu mu oldu ?

51 gün sonra kizimida hapishaneye getirdiler.
Ozamanlar simdiki gibi imkanlar yoktu.
Kizimda bizimle beraber kogusta kaliyordu

devam biraz seri pnp

Hikaye var rezi alalim

Uzun uzun yaz lan ne öyle iki satır yazıyorsun

Rezzz deprem bahane

iyi biseye benziyor yerleşeyim şuraya

hapis var tutabilir.

Rez alayım dursun

kızımın adını söylemeyeceğim tabi ki.
yıl 2003 olmuştu.
artık hapishanenin deneyimlilerindendim.
gardiyanlar beni ve kızımı seviyorlardı.
birçok şey kolaylaşmıştı.
bi yandan tahliye gününü bekliyor , bir yandan da çıkınca ne yaparım kime giderim hangi köşeye baş sokarım diye kara kara düşünüyordum.