1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

http://www.youtube.com/watch?v=nifOKTzCLMU

evet beyler, tekrar hep birlikte 1995 yılına şırnak van ilçe sınırında bulunan bölgeye gidiyoruz.

ayağımın yandığını hissettim beyler. bilincim yerinde değildi. ilker in beni mevziye çektikten sonra ki olayları parça parça fotograf karesi gibi hatırlıyorum.

kafasından vurulup şehit olan çocuğun ayaklarını gördüğümü hatırlıyorum. bayramın çıplak ayaklarla bağırdığını ve benim olduğum yerden çok ses çıkartamadan susması içi bağırdığımı hatırlıyorum.

ardından son safhada yaşadığım stresten ötürü, helikoptere bindiğinde havadayken baygınlık geçirdim. helikopterde ki astsubayın yüzümü yıkadığını hatırlıyorum.

ardından koluma serum takmaya çalışan uzmanımı hatırlıyorum, şehit olan arkadaşımızın yüzünün örtülmüş vaziyette olduğunu hatırlıyorum. tam yanına yatırmışlardı benide.

çocuğu yanımda görünce acaba? sorusu çaktı beynimde.

acaba bende mi?

yakubun başımda durup başımı dizine koyduğunu hatırlıyorum.

ardından helikopterde ki astsubayın bana serum taktığını hatırlıyorum, onunla birşeyler konuştum ama ne diye sorsanız cevap veremem.

devlet hastanesine gittiğimizde biraz kendime gelebilmiştim. bayram ı sordum diyarbakır a gönderilmiş. ayaklarından ziyade pgibolojik destek alacakmış, yakubun tedavisi yanımda yapıldı ayaktaydı. ardından uykuya daldığımı hatırlıyorum,

ağzım çok kuruydu, yutkundukça boğazıma birşeyler batıyordu, su içmek için doğruldum, yanımda ki dolabın üstünde duran bardağı almak için biraz kalkayım dedim, gördüklerim karşısında şok oldum beyler.

anlatamam size o manzarayı,

oda da ben hariç 2 asker daha tedavi görüyor, biri uyuyor, diğeri bana öyle bir bakıyor ki, sanırsınız birazdan üzerime atlayıp gırtlağıma çökecek,

üzerinde bembeyaz bir çarşaf gözlerinin altı mosmor çocuğun ve bacakları yok.

alamadın mı suyunu asteğmen dedi, ben subay sandım öncelikle, omzum ağrıdıda komutanım dedim,

güldü bu,

ne komutanı amk yaa falan dedi,

yüzü kan kaybından dolayı olsa gerek bembeyaz ve gözlerinin altları korkunç derecede mordu. tövbe tövbe sanki karşımda bir ölü vardı beyler.

sudan bir yudum aldım direk yattım tekrar.

sanki morgtayım ve morgta bulunan diğer cesetlerle muhabbet ediyor hissine kapıldım bir anda.

saçma gelecek ama, idrak etme yeteneğimi kaybettiğimi farkettim, devamlı ölmüş olmıyım lan ben falan diye sordum içimden. bir de bacaklarıma yokladığımı ve yerlerinde olup olmadığına baktığımı hatırlıyorum.

dedim asteğmenim aileme haber verdiniz mi?

yoo dedi verelim mi?

yok dedim ya sakın vermeyin allah razı olsun.

ulan şimdi onlara haber gidecek, zaten diken üzerindeler, tırnağım kırılsa onlar bacağım kırılmış gibi tepki gösterirler, hele yağmura gitse haber neler olur allah bilir yani.

asteğmen dedi ben sabah gelicem siz dinlenin biraz, ulan dicem diyemiyorum, beni başka odaya aldır diye. çok tırtım o çocuktan yani ne bileyim tırsmak değilde çok huzursum oldum. hatta komik gelecek lan asteğmen bununla konuşmadı acaba bi ben mi görüyorum falan moduna girdim ama sabah asteğmen gelince onunla da konuştu=)

allahtan çocukta uzandı sonra, bende uzandım yarım yamalak bir uyku çektim. tabi dışarıdan çıt sesi gelse zıplıyorum yatağımda. uyku denilirse buna.

sabahı zoru zoruna ettik. giyindim, biraz kahvaltı ettim, ilk konvoya atlayım tugaya geri döndüm,

ne yapacaktım falan diye söylediğimi hatırlıyorum, öle mal gibi nizamiyenin orada durdum bir süre, sonra içeri girdim, komutanıma gittim, yüzbaşı savaş a, geldiğimi söyledim, çay söyler heralde yarı gaziyiz modundayım ama ne çayı amk. bir gün öncesinde şehitler var.

takımıma görünmemi istedi, üsteğmene gitmemi istedi birde.

üsteğmene gittim, o çay söyledi içtik,

dedim komutanım ne oldu o nişancıyı bulabildik mi? nası çıktık oradan?

dedi yok bulamadık, bekledik bekledik ses gelmedi ya vuruldu o ya da gibtir olup gitti, bizde çıktık oradan geri döndük hatırlamıyomusun helikopteri dedi,

dedim hatırlıyorum da bölük pörçük,

dün dedi en şanslı olan bizdik, feyzullahın olduğu bölük bahadırın olduğu bölük falan baya baya çatışmalara girmişler.

takıma gözüktüm, koğuşta hepsi istirahatte. beni görünce bir kaçı doğrulmak istedi, dedim bozmayın hiç, onlarda çok yorgun düşmüşler tabi. bayrama üzülmüşler, onu sordular,

dedim merak etmeyin bişeyi yok, gelecek.

yakup uyuyordu, birde saz gördüm amk dedim bu ne lan?

erdinç benim komutanım dedi,

lan sen saz mı çalıyosun?

evet,

e nası soktun bunu buraya?

yüzbaşı aldırmış merkezden,

alla alla sen müzisyenmisin erdinç dedim,

komutanım dayım saz çalmasını iyi bilir bende küçüklüğümden beri çalardım, ara ara düğünlere giderdim arkadaşlar sazcı aradığında,

e dedim ne güzel işte mis gibi mesleğin var,

komutanım sazım yok dedi, dayımınkini almıştım babam bir gece sinirlendi kırdı, sonra alacak param olmadı, arkadaşlar saz çalan kişi gelemeyince beni çağırırlardı. sazı alsam bende giderdim çalmaya para kazanırdım hem evlenirdim falan dedi bu.

dedim senin mi şimdi bu?

yok dedi değil galiba yüzbaşı bana emanet etti.

çaldın mı hiç dedim,

yok fırsatım olmadı,

vay amk erdinç sanatçı varmış aramızda falan dedim, bir ara çal değişiklik olur dedim,

sonra ayrıldım yanlarından. bahadır istirahat ediyordu bende kantine geçtim tv açık çay içtim hakan peker çalıyodu ama hangi şarkı hatırlamıyorum.

sonra odaya geçtim, bahadırda uyanmış, ilker falan da geldi, ama ilkerin yüzünden düşen bin parça. bahadır aynı bir tak yok. sanki bir başkası bölgede askerlik yapıyor. o kadar rahat ki anlatamam.

saçı başı incin düzeltmeye bile yeltenmemiş,

arada gene bir kaç tim arama tarama falan için tugaydan ayrılıyordu. biz daha yeni geldiğimiz için çıkmayacağımızı biliyordum.

bahadır gene sigaramdan aldı, dedim,

bahadır abicim sen emsene salatalığını amk bırak sigara mı artık,

sağane amuğagoyıyım falan gibi bişey dedi sanırım. tam anlamadım,

ilker dedim kardeşim, çok zor biliyorum dedim ama dayanman lazım askerlerin var müsterih ol kardeşim falan diyorum. 1 gün önce çocuk timinden şehit verdi,

dedi abi dayanamıyorum falan demişti, nası geçicek diyodu, en ufak gürültüye dahi tahammülüm kalmadı dedi, ben bırakıp gidicem artık valla falan dedi,

dedim oğlum saçmalama bak dirayetli olman lazım falan diyodum buna, sözlüsü vardı ilkerin, ben sözü attım biraz önce dedi,

ben sandım ki kız bıraktı ilkeri, genelde öyle olurdu çünkü oralarda. çocukların kızı bırakmaları söz konusu olmazdı zütümüz yemezdi yani.

tam sövecektim kıza ki ilker allahtan kendisinin arayıp sözü atmak istediğini falan söylemiş onu dedi.

dedim lan manyakmısın niye böle bişey yaptın,

bu bir çözüldü karşımda anlatamam size, ağlamaklı ağlamaklı konuşuyo,

dedi abi yavuz abinin şehit olması beni çok etkiledi, ayla denilen kızla evlenemedi o kızın da hayatı karardı, benim timde şehit olan çocuk evlenmiş öle gelmiş, şimdi ben şehit olursam perişan olacak kız. devamlı bana bişey olduğuna ona haberin gitmesini düşünüyorum, onun haberi nası karşılayacağını ne yapacağını kestirmeye çalışıyorum falan dedi.

bunları düşünmekten intihar edicem abi, valla kafamda bin kere farklı farklı düşündüm hep farklı şekilde haberi almasını canlandırdım, düşünsene abi ayla ablanın durumunu şu anda, o ilk haberi aldığı anda ki halini, ben hep bunları düşünüyorum o yüzden aklım başka yerde.

e dedim şimdi daha mı iyi oldu, kız üzülmedi mi?

dedi abi çok ağladı çok yalvardı ama beni unut artık falan dedim, nası unutıyım falan demiş kız ilkere ağlaya ağlaya, ne olucak kızım bir unutursun ben unuttum bile falan demiş bu bizim salak.

dedim iyi tak yedin ilker, salma oğlum kendini falan dedim ben buna.

yok abi dedi ben kaldıramıcam yoksa o yüzden böylesi iyi oldu.

bildiğiniz sözlüsünden ayrılmıştı hemde en çok ihtiyaç olduğu anlarda.

bu şarkı kardeşim ilkere gelsin. acaba ne yaptı merak ettim evlendimi sonra o kızla;

http://www.youtube.com/watch?v=PKqkmKHdb7k