1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

http://www.youtube.com/watch?v=_diVJ1PdFhU (neşet babayla girelim geceye)

yaklaşık 25 günümüz k.ırakta geçmişti. 25 gün vatan toprağından bilmem kaç km ötede.

haftanin kampına yapmış olduğumuz operasyonun ardından, ore köyü bölgesinde bulunan araziye geri döndük,

ve araziden helikopterlerle geri gideceğimizi öğrendik.

çelik 1 operasyonu bizim için bitmişti.

örgütte çözülmeler başladığı öğrenilmiş, çoğu ırak a doğru kaçmış, örgüte büyük güvensizlik başlamıştı. çünkü bunlar yanlarında ki adamlara t.c. askeri asla buraya gelemez diye söylüyordu.

çelik harekatında ki bir kısım asker geri alınacaktı. artık o kadar çok askerin orada bulunmasına gerek yoktu.

bunu öğrendiğimde beyler, mutlu mu olayım üzüleyim mi bilemedim açıkcası. mala bağlamışız anlıyacağınız.
o esnada askerimde aynı durumdaydı.

tamam bitti(ne bittiyse amk) geri dönüyoruz dediler.

tamam dedik.

geri dönüyoruz lafını duymadan önce gururluyduk,

intikamımızı almıştık.

gidip yerlerinde vurmuştuk onları.

tıpkı onların bize yani karakoldaki askerimize yaptığı gibi ansızın çökmüştük üzerlerine...

ama onlardan tek farkı vardı.

vurup köpek gibi kaçmamıştık onlar gibi.

onlar ise bizim askerimizin yaptığı gibi mevzilerinde tutunmaya çalışmamışlardı. ayaklarına ayakkabılarını giymeden, ellerini silahlarını almadan kaçmaya çalışmışlardı.

onların çıkılamaz dediği yerlere çıktık..

girilemez dedikleri mağaralara girdik..

gelinemez dedikleri kamplarına gittik..

yapılamaz dedikleri şeyleri yaptık..

onlar gibi korkakça vurup kaçarak değil, vururarak ve o dıbına kodumun dağlarında daha da fazlasını vurmak için bekleyip onları arayarak.

gururluyduk..

sonra dediler ki dönüyoruz.

ondan sonra sormaya başlıyorsunuz kendinize.

tamam zafer kazandık, eee şimdi ne olacak? bitti mi yani bu kadar mı?

aldık mı yani şimdi ibrahim asteğmenin , sezai nin ve vurulan gazi olan arkadaşlarımızın intikdıbını?

dizilmiş terörist cesetlerine bakıyorsunuz öylece bir çöp yığını gibi dizilmişler.

hiç bir şey düşünemiyorsunuz. en ufak bir duygu yaşamıyosunuz. gurur veya başka bişey.

burada 14 tane dizilmiş yatıyorlar.

ee ama asteğmen ibrahim ve diyarbakırlı sezai?

kafayı yiyen bahadır?

intikdıbını bunları vurarak aldık ama bişey hissetmiyorum?

daha kaç tanesini vurmamız öldürmememiz lazım?

bütük pkk yı 10 bin se 10 bin tanesini buraya yığsak üst üste ne olacak?

hangisinin ölümü o arkadaşlarımızın yerine koyabiliriz ki.

hiç birinin..

bunu anlamaya başlıyorsunuz..

ee o zaman..

nasıl bir zafer bu?

bunları, 14 kişiyi dizdik buraya,

hangisi iyi oldu.

mayına basıp bacağını kaybeden askerin bacağı geri mi geldi?

oğlunu kaybeden annenin acısı dindi mi?

aranızda bilen varsa söylesin.

oğlunu şehit veren annenin acısı dinmesi için kaç tanesini öldürmemiz gerekiyor?

10 bin tane terörist leşini dizsek, yeterli olur mu şehit annesi için?

size kaç tanesinin leşi yeterli olur? sordunuz mu kendinize hiç bunu?

şehit annesi;

tamam evladım 10 bin tanesi içime biraz su serpti acımı dindirdi der mi?

soruyorum işte amk size? büyün hikaye boyunca ki ilk ve tek sorum?

kaç tane lazım şehidimizin gazimizin intika mı için?

terörü tamamen kazıdık o dağlardan?

o zaman yeterli olur mu şehit anası için?

bana 14 tanesi bir şey ifade etmedi açık söyliyeyim.

o anda hepsininin leşi orada olsa yetermiydi bana?

zannetmiyorum...

eee o zaman..

arkadaşlarımı düşünüyorum.

gelmeden önce ki haleti ruhiyeme bakıyorum.

21 yaşında bir üniversite öğrencisi, bir elinden kız arkadaşını tutmuş geziniyor. dünya nın hakimi gibi.

ya şimdi, 22 yaşında bir adam, yarı kafayı sıyırmış ve yarı ölü.

bu halimin düzelmesi için kaç tane lazım bana? ben bilmiyorum bilen varsa söylesin.

o dağları düm düz etsek kime yetecek?

dönüyoruz dediler,

tamam dedik dönelim,

gidelim yerimize...