0
`soğuk bi kasım akşamıydı. günlerden çarşamba. halı sahaya gittim. melankolik hislerime rağmen sportif aktivitelerden uzak kalamıyorum. liseden bilirsin , iyi santraforumdur. halı sahada da 5 tane dizdim ama galibiyete yetiremedim. olsun , çıktık gene her halı saha sonrası bira krizim tutar , bi bira açtım otobüse binmeden. ufak ufak yuvarladım , ağzımı ankaragücü formama sildim. izmirde ankaragücü ne alaka deme , beni bilirsin forma hastasıyımdır , her telden forma bulunur. bindim sonra otobüse , kafamda binlerce düşünce. mağlubiyetin hüznü mü , sensizlik mi...
o an beynim durdu işte. seni durakta yanındaki denyoyla görünce. aklım gitti. indim otobüsten. ne iniş ama belki gelişine bi yumruğun inişiydi o belki de uzaklardan sallanan bi tekmenin inişi... yapamadım ama. üstüme geldin , naber dedin salakça. iyiyim dememi beklemiyordun heralde. iyi değildim zaten. baktım gözlerine. o hayal ettiğim , çocuklarımın annesi olacak kadının gözlerine baktım. o an ölmeyi çok isterdim. baktın usul usul. korktun belki. gözlerindeki korkuyu hissettim. sana kıyamam ki ben... korkmasaydın keşke ama o korku anlattı bana bazı şeyleri. hani bigün duvara yumruk atmıştım ya o zamanki gibi korktun. hani bigün eshot şöförünü dövmüştüm , sana laf yaptı diye. o zamanki gibi bi korku değildi de işte. neyse. gerisin geriye koştum sonra. gözlerinden ayrıldım. son kezdi belki seni görüşüm. o anı durdurabilsem en az 10 yıl bekleyebilirdim.
bunları bir gün okur musun ? bilmiyorum. bildiğim tek şey bittiği. yani dönüşü olmayacağı.
`
