Düzmece olsa bile heyecanla takip ediyorum rezz

Babam 2 gün eve gelmemişti. Geldiği günde yüzüme bakmadı. içmemişti o gün. Sonra ki gün içmişti. Her gün biraz para bırakıp gidiyordu. Bazen gelmiyor bazen geç geliyordu. Kız arkadaşım ile konuşuyordum yine. Berat kendine gelmiş derslere filan giriyormuş.

Sevinmiştim, bir anlık sinirle yaptıklarım yüzünden kimsenin hayatının kararmasını istemezdim. Hala içimde iyilik vardı.

Uzaklaştırmanın bittiği gün gittim okula Berattan özür diledim. Pek iplemedi. Kafasını salladı sadece. Öğretmenler beni üzmemek için konudan bahsetmiyordu ama bazıları alttan laf vuruyordu. Haklılardı, benim o gün o derste olmamam lazımdı mesela, atılmam lazımdı.

Sadece bir kişinin insafı, iyi niyeti yüzünden oradaydım. Sessiz oluyor, başımı eğiyordum. Dayanmaya çalışıyordum. Ayakta kalmaya çalışıyordum.

Birader iyi güzel yazıyorsun da bunlar düzmece değil dimi amk?

rezzz

Kendime geldiğimde heyecanla beni dinliyorlardı. Sesli düşünmüştüm.

"Gardaş istiyorsan anlatma daha fazla, deşme yaralarını." dedi anadolulu.

Farkında bile değildim anlattığımın, dolmuştum ve anlatacak birilerini arıyordum. Diğeri ise kız şuan nerde? Sen niye buradasın diye sordu.

Anlatmak istiyordum ama dilim dönmüyordu, kendime geldiğimde tek hissettiğim şey buydu. Bir sigara daha yaktım. Derin derin içime çektim.

Şimdiki esindirde o senin

risörvid

O gün evdeydim, kız arkadaşım geldi. Dağılmış haldeydim. "Niye gitmedin okula?" diye sordum. "Sensiz rahat edemem." dedi. Sadece sarıldı. Saçlarımla oynadı. Ellerini saçlarımda hissettiğimde rahatlıyordum sanki, ellerini boynumda gezdirdiği zaman huzur buluyordum.

Kokusuyla kendimden geçiyordum. Anneme olan tüm sevgim aşk olarak bu kıza geçmişti. "Senin her zaman yanında olacağım Sarp." dedi. Sarıldım sıkı sıkı, gözlerim dolmuştu. Ağlamak istemiyorum, aciz gözükmek istemiyordum ama daha fazla da dayanamıyordum.

1-2 damla gözyaşı bıraktım, bana bir şeyler söylüyordu. Sesimden anlaşılmaması için konuşmuyordum. Konuşamıyordum, içime hıçkırıyordum. O gün biraz daha durdu ve gitti. Tüm sinirim, stresim bitmişti.

Dayanacak bir kapı, tutunacak bir dal bulmuştum.

Berat'ın ailesi okula geldi. Babama ulaşamadılar. Dayımı arattırdım. Dayım geldi sağolsun. Durumu filan anlattılar. Beratın ailesi dayıma çok tepki gösterdi. Normalde şikayetçi olacaklarmış benden acımışlar annemi yeni kaybettim diye. Vazgeçtiler fakat okuldan uzaklaştırıldım. Normal şartlarda atılmalıydım. Müdür sınırları zorlamıştı beni atmamak için.

O gün kız arkadaşımın, sevdiğim kızın bile bana korkarak baktığını gördüm, o gün ilk kez kendimden nefret ettim. O gün ilk kez aynaya baktığımda kendime tahammül edemedim. Dayıma ne var ne yok anlattım. Gitmedi, babamı bekledi.

Babam gelince yine ayakta duramıyordu. Kardeşimi alacağını, böyle büyüyemeyeceğini söyledi dayım. Babam tepki gösterse bile Dayım kardeşimi aldı. "Düzelene kadar çocuklar bende kalacak." dedi. Beni de alacaktı ama ben babamı bırakmak istemedim. "Ne zaman istersen gel oğlum, çekinme." dedi dayım ve kardeşimi aldı gitti. Babamı yatırdım.

Diğer gün uyandığımızda babam delirmiş gibiydi. Yakama yapıştı. "Ulan kardeşini nasıl verirsin?" diye sordu ve sertçe bir tokat attı. "Baba." dedim sadece "Ne babası, benim çocuğumu nasıl büyütecekler onlar." diye bir tokat daha attı ve bağırmaya başladım. "Ne çocuğu, ne çocuğu, çocuklarını mı düşünüyorsun sen? En ihtiyacımız olan zamanda kendini alkole vurup bitiriyorsun sadece kendini değil beni de kardeşimi de bitiriyorsun. Kaç gündür sana babalık kardeşime annelik yapıyorum. Ulan beni bir kere düşündü mü? Benimde annem öldü annem."

Sadece durdu ve bakmaya başladı bana. Bir şey söylemeden çıktı gitti evden.

panpa çok iyi yazıyosun helal devam takipteyiz

rezzz bekliyoruz

Okulda her şey normaldi. Taa ki bazı şeyler duyana kadar. Berat hakkımda konuşmuş "Annesinin üstünden acındırıyor kendisini, öğretmenlerde buna yardım ediyor. Oh anasını satayım" demiş, bunu bana getirende en yakın arkadaşıydı.

Aslında bir kez bile konusunu açmamıştım. Öğretmenler sadece bana nasıl olduğumu soruyorlardı. Her şey üst üste gelmişti. O gün ilk kez cinnet geçirdim. Berata saldırdım, her şey o kadar hızlı oldu ki, kısa süre içinde Berat'ın yüzü kan içindeydi. Beni çekmeye çalışanlara da vurmaya başladım. Berat'ı bırakmıyordum.

Sanki annemin ölümünün suçlusu Berattı, sanki babamın bu hale gelmesinin sebebi Berattı. Hayır, Berat sadece yanlış konuşmuştu ve bende kendime artık hakim olamıyordum. Benliğimden uzaklaşıyordum.

Öğretmenler gelmiş zor ayırmıştı. Berat yerde ölü gibi hareketsiz yatıyordu. Yüzü gözükmeyecek durumdaydı. Hala saldırmaya çalışıyordum. Öğretmenler beni zorda olsa zütürmüştü. Deli gibi ağlamaya başladım. Neden bilmiyorum ama ağlıyordum.

Beyler hikayeyi anlatan panpamız ya yeni birisi ya da eski inci yazarlarından...

Panpa zamanla geçer...

Devam et kardeşm

Annemin mezarında çok durdum. ilk gün yağmur yağmıştı şiddetli bir şekilde. o zaman gökyüzüne bakmıştım. O günden beri gökyüzüne bakınca annemi anımsıyordum.

Okulda bana bilenmişler bile yanımda olmaya çalıştılar. Bazıları sahteydi. Öğretmenlerim, müdür, müdür yardımcısı hepsi yanımda oldular. Yine de geçmiyordu. ilk günler arkamızda dağ gibi duran babam değişmişti kendisini alkole vermişti.

ilk günler bana ağır gelen şeyler ikiye katlanmıştı. Kardeşime anne, babama baba oluyordum. Bazen binaya giriyor merdivenleri çıkarken sızıyordu. Eve taşıyordum. Kardeşim uyuduktan sonra, babamda sızdıktan sonra kendi kendime hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

Kız arkadaşım ile aram iyiydi, tek tesellim belki de oydu. Hep yanımda oluyordu. Dolduğum zaman onunla sakinleşiyordum. Okulda günler günleri kovalıyordu. Babam günden güne daha kötü oluyordu.

Devam panpa

devam kardes burdayiz

Hayat dediğin böyle işte panpa... Devam et.

Üşenmeden hepsine bastım şukuyu. 1 verdim 3 gitti.

"Anne." diye haykırdım sadece. Babam beni tutmaya çalışıyordu. "Sarp oğlum sakin ol, oğlum." diye sesi boğuk çıkıyordu. Sırtımı dayayabileceğim bir dağ olmak istiyordu ama oda yıkılacaktı. Oda zor tutuyordu kendisini haykırmamak için.

"iyi misin birader sen" dedi adam. Gözlerimden 1-2 yaş akmıştı. Farketmemiştim. Sildim. Kafamı kaldırdım. Anadolulu olduğunu düşündüğüm adam arkadaşının omuzuna elini atmıştı sus dercesine.

"Hiç, iyiyim." dedim. "Kusura bakma gardaş damarına bastık." dedi anadolulu adam. "Sorun yok, eyvallah." dedim. Hayatta en güçsüz olduğum anlardan birisiydi. Uzun zamandır öyle dağılmamıştım.

Tam kabulleniyordum, yine sorun çıkıyordu. Yine hatırlıyor, daha çok acı çekiyordum. "içer misin?" diye şişeyi uzattı diğer adam. Önce şişeye sonra adama baktım kafamı salladım. "Gerek yok." dedim.

Rizorvd